Κανόνας 1: Η ζωή δεν είναι δίκαιη. Πάρτε το απόφαση.
Ο μέσος έφηβος χρησιμοποιεί τη φράση: “Αυτό δεν είναι δίκαιο” 8,6 φορές τη μέρα. Τα παιδιά “έκλεψαν” τη φράση από τους γονείς τους καθώς την έλεγαν τόσο συχνά ώστε πείστηκαν και οι ίδιοι πως η γενιά τους πρέπει να ήταν η πιο ιδεαλιστική που υπήρξε ποτέ. Όταν οι ίδιοι αυτοί γονείς άρχισαν να το ακούν από τα δικά τους παιδιά, τότε ακριβώς κατάλαβαν τον Κανόνα 1.
Το να αναγνωρίζεις ότι η ζωή δεν είναι δίκαιη είναι μία επαναφορά στην πραγματικότητα.
Οι τυφώνες, τα τσουνάμι, οι κάθε λογής μάστιγες, οι σεισμοί και οι λιμοί δεν είναι δίκαιοι. Ακόμη και η Γενετική δεν είναι δίκαιη. Οι καλοί δεν κερδίζουν πάντοτε. Δεν είναι δίκαιο να είναι κάποια παιδιά ψηλότερα από τα άλλα, να ολοκληρώνουν την εφηβεία τους νωρίτερα ή να μπορούν να καταναλώνουν ολόκληρα κιλά παγωτού χωρίς να παίρνουν ούτε γραμμάριο. Δεν είναι δίκαιο που η μέση, δευτεροκλασάτη κατά τη γνώμη σας, ατάλαντη διασημότητα της σόουμπιζ κερδίζει περισσότερα χρήματα από όλους μαζί τους καθηγητές μαθηματικών και φυσικοχημείας στο σχολείο σας… δεν είναι δίκαιο όταν ο αργόστροφος κόλακας αρπάζει την καλή δουλειά – για να μιλήσουμε για τα υψηλόβαθμα κρατικά στελέχη.
“Η ζωή δεν είναι δίκαιη”, παρατήρησε ο συγγραφέας Edward Abbey. “Και δεν είναι δίκαιο που η ζωή δεν είναι δίκαιη.”
Δεν μπορείτε να ελέγξετε την αδικία που επικρατεί στον κόσμο. Αυτό το οποίο μπορείτε να ελέγξετε είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιδράτε σ’ αυτήν. Το πώς θα αντιδράσετε είναι αυτό που θα καθορίσει τι είδους άνθρωπος θα γίνετε. “Μπορούν να στερήσουν από έναν άνθρωπο τα πάντα”, έγραψε ο επιζήσας από στρατόπεδο συγκέντρωσης Victor Frankl, “εκτός… από την έσχατη ανθρώπινη ελευθερία… να επιλέξει κάποιος τη στάση του απέναντι στις όποιες περιστάσεις, να επιλέξει τον δικό του δρόμο”.
Συνήθως, τα παράπονα σχετικά με την αδικία δεν έχουν καμία πραγματική σχέση με τη δικαιοσύνη, αλλά είναι απλώς μία αντίδραση στο γεγονός ότι ανακαλύπτετε πως πρέπει να αναλάβετε την ευθύνη για την ίδια σας τη ζωή… πως είστε υπεύθυνος για τις πράξεις σας… πως οι επιλογές σας έχουν συνέπειες… πως πρέπει να εργαστείτε για να κερδίσετε χρήματα… πως πρέπει να επιδιορθώσετε κάτι που σπάσατε… πως δεν θα έχετε την αμοιβή που άλλοι κέρδισαν με τον ιδρώτα τους την ώρα που εσείς παίζατε βιντεοπαιχνίδια. Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι αληθινά άδικο.
Μέρος του προβλήματος είναι πως τόσο πολλοί νέοι άνθρωποι έχουν τη βεβαιότητα πως είναι ιδιαίτεροι – αυτό ακριβώς άκουγαν για χρόνια ολόκληρα να τους λένε. Νομίζουν ότι αξίζουν και ότι έχουν κατοχυρωμένο δικαίωμα σε όλες τις ευκαιρίες για να δείξουν το μέγιστο των δυνατοτήτων τους και όλα τα προνόμια που συμβαδίζουν με το ότι νιώθουν τόσο καλά για τον εαυτό τους. Κάποιοι ζούσαν με την εντύπωση ότι το “κυνήγι της ευτυχίας” σήμαινε πως θα κατέληγαν να βγουν ραντεβού με την Τζέσικα Άλμπα, να κερδίσουν στο X-Factor και να οδηγούν μία Πόρσε. Θα χρειαστεί να συνηθίσουν στην απογοήτευση.
Στο μεταξύ, όταν δεν παίρνουν όλα όσα περιμένουν, τους φαίνεται… τόσο άδικο.
Η απογοήτευση είναι κι αυτή μέσα στη ζωή και όχι ένα σημάδι ότι ο κόσμος σας απορρίπτει. Η πείνα στον κόσμο είναι άδικη. Το AIDS είναι άδικο. Το να μην μπορείτε να πάτε στο εμπορικό κέντρο με το μοδάτο σκισμένο και βρόμικο μπλουζάκι σας δεν είναι. Το ότι γεννιέστε έχοντας το μερίδιό σας στο εθνικό χρέος της χώρας είναι άδικο… το ότι πρέπει να κλείσετε τη Lady Gaga ώστε όλοι οι άλλοι που ζουν στο ίδιο μ’ εσάς σπίτι να μπορέσουν να κοιμηθούν, δεν είναι. Έχετε, λοιπόν, μία επιλογή: μπορείτε είτε να ενωθείτε κι εσείς με το χορό όλων αυτών που διαρκώς κλαψουρίζουν είτε να αναγνωρίσετε ότι πρέπει να αναλάβετε την ευθύνη για τη ζωή σας και να μάθετε να το αντιμετωπίζετε αυτό.
Δυστυχώς, με το να κρατάμε τα παιδιά φυλακισμένα σε μία πολύχρωμη σαπουνόφουσκα για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα της ζωής τους δεν τα προετοιμάζει πραγματικά για να τα βγάλουν πέρα με την αδικία. Κάποιοι φίλοι θα σας εγκαταλείψουν, θα δείτε καλούς ανθρώπους να αρρωσταίνουν, διάσημους αθλητές να παθαίνουν ανεπανόρθωτες βλάβες στα γόνατα και κόπανους να κερδίζουν το λαχείο την ίδια στιγμή που ένας πολλά υποσχόμενος φυσικός, ακριβώς στο ξεκίνημα της σταδιοδρομίας του, καταβάλλεται από μία ανίατη ασθένεια που τον παραλύει και καταστρέφει κάθε δυνατότητά του για μία φυσιολογική ζωή.
Ο Στίβεν Χόκινγκ δεν γεννήθηκε σε αναπηρική πολυθρόνα.
Ο περίφημος φυσικός υπήρξε κάποτε ένα παιδί δραστήριο, και μπορεί να μην ήταν καλός στα παιχνίδια με την μπάλα, αποδείχθηκε όμως ικανός να ασχοληθεί με την κωπηλασία όταν πήγε στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, σε ηλικία δεκαεπτά ετών. Ήταν ένας από τους πιο λαμπρούς φοιτητές του Πανεπιστημίου – ήδη αναγνωρισμένος σαν μία αυθεντία – αλλά στο τρίτο έτος ο Στίβεν Χόκινγκ άρχισε να παρατηρεί πως γινόταν όλο και πιο αδέξιος και κάποιες φορές σκόνταφτε και έπεφτε χωρίς κανένα λόγο.
Διαβάστε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
