Έχω πάρει απόφαση προ πολλού πως απέχω πολύ από την εικόνα της «τέλειας μαμάς». Έχω επίσης πάρει απόφαση πως η «τέλεια μαμά» δεν υπάρχει – είναι ένα υποκειμενικό κατασκεύασμα στο μυαλό της κάθε μαμάς ξεχωριστά, το οποίο δημιουργείται από τα πρότυπα, τις προσλαμβάνουσες, τις πεποιθήσεις, τις δυνατότητες και τους στόχους της. Και έτσι λοιπόν η καθημερινότητα στρώνεται με επιτυχίες και αποτυχίες αναφορικά με τον πήχη που η κάθε μια προσπαθεί να φτάσει.
Υπάρχουν όμως και τα λεγόμενα textbook λάθη, τα κλισέ και απολύτως αναμενόμενα, αυτά που όλα τα βιβλία, τα περιοδικά, τα sites και οι επικριτικές guru μαμάδες θα σου πουν πως πρέπει οπωσδήποτε να αποφύγεις. Ε, με αυτά τα λάθη δεν τα πάω και τόσο καλά. Και ακριβώς επειδή είναι τόσο κλισέ, ντρέπομαι να τα ομολογήσω. Σήμερα όμως αποφάσισα να τα καταθέσω εδώ, εν είδει ψυχοθεραπείας. Που ξέρεις; Αν ομολογήσεις και εσύ τα δικά σου, ίσως νιώσουμε όλοι μαζί καλύτερα. Προσωπικά λοιπόν…
1. Δεν αντέχω να την ακούω να κλαίει.
Δυσκολεύομαι πάρα πολύ να περιγράψω το συναίσθημα σε μη-μαμάδες, αλλά ακόμη και μερικές μαμάδες που το έχω συζητήσει, δεν αισθάνονται το ίδιο. Όταν η Ισαβέλλα κλαίει, παθαίνω ταχυπαλμία, ιδρώνουν οι παλάμες και ο λαιμός μου, θολώνει το μυαλό μου, αδυνατώ να συγκεντρωθώ σε οτιδήποτε και αισθάνομαι σαν να μου έχεις μπήξει ένα σουγιά και να γράφεις με αυτόν την αλφάβητο στην καρδιά μου. Ναι, το βιώνω τόσο δραματικά, κάθε φορά. Το αποτέλεσμα είναι πως υποκύπτω σε ό,τι μου ζητήσει, από το να φάει την ομελέτα μου, μέχρι το να βγει στη βεράντα ενώ βρέχει. Ακριβώς όπως ορκιζόμουν πως δεν πρόκειται να κάνω γιατί «αποκλείεται εγώ να μεγαλώσω ένα κακομαθημένο σκατόπαιδο».
2. Την αφήνω να παίζει με όλα τα αντικείμενα του σπιτιού.
Εκτός, ας πούμε, από τα μαχαίρια, τα φάρμακα, το φιδάκι για τα κουνούπια και το πιγκάλ. Όλα τα άλλα της επιτρέπω να τα πιάνει και να τα περιεργάζεται, ενώ ο Νικόλας κοιτάζει έντρομος και έτοιμος να παρέμβει (συχνά παρεμβαίνει, μάλιστα, και σκοτωνόμαστε). Πιθανότατα το κάνω γιατί δεν θέλω να της το πάρω και να αρχίσει να κλαίει (βλέπε 1) ή γιατί πολύ απλά τρελαίνομαι να βλέπω τον ενθουσιασμό της όταν πιάνει στα χεράκια της κάτι καινούργιο. Αλλά ΟΚ, αυτή η τακτική απαιτεί την αμέριστη προσοχή μου.
Γιατί δυο-τρεις φορές που έτυχε να πάρω το βλέμμα μου για δευτερόλεπτα από πάνω της, την μια έχωσε τα γυαλιά ηλίου στο μάτι της, την άλλη έφαγε το εξώφυλλο ενός cd των Saint Etienne και την τρίτη την βρήκα πασαλειμμένη με την κρέμα για τον πωπό της, με μια έκφραση αηδίας γιατί η γεύση δεν έμοιαζε καθόλου με γιαούρτι – όπως μάλλον πίστευε πως θα μοιάζει.
3. Αν πέσει κάτω η πιπίλα, την μαζεύω και της την δίνω.
Προφανώς όχι αν πέσει στη λάσπη/ στο μετρό/ σε δημόσιες τουαλέτες, αλλά μέσα σε σπίτι ή σε άλλους σχετικά καθαρούς χώρους είμαι η μαμά του Κανόνα των Πέντε Δευτερολέπτων (που λέει πως αν κάτι μείνει στο πάτωμα για λιγότερο από 5 δευτερόλεπτα, δεν προλαβαίνει να συγκεντρώσει αριθμό βακτηρίων επιβλαβή για τον οργανισμό). Και ω, πόσες φορές έχει το βλέμμα μου διασταυρωθεί με το βλέμμα απαξίωσης άλλων μαμάδων.
4. Της βάζω να βλέπει παιδικά τραγούδια στο youtube.
Το κάνω σπάνια, περίπου 1-2 φορές την εβδομάδα για περίπου 10’-15’, αλλά το κάνω. Άλλες μαμάδες που ξέρω δίνουν το tablet στα παιδιά τους για αρκετή ώρα κάθε μέρα, αλλά βάσει των ερευνών που έχω διαβάσει εγώ είχα αποφασίσει πως δεν θα την αφήσω να δει καθόλου παιδικά μέχρι να γίνει τριών χρονών. Έτσι έλεγα. Κάποτε. Τώρα απλά δεν χορταίνω να βλέπω τη χαρά στο πρόσωπό της όταν ξεκινάει το Wheels On The Bus.
5. Όταν δυσκολεύεται να κοιμηθεί, την κοιμίζω στο καρότσι.
Μάλλον το τραγικότερο λάθη απ’ όλα, αυτό που ήμουν σίγουρη πως τόσο καιρό έχω αποφύγει. Όλα ξεκίνησαν πριν κανένα μήνα, όπου ξεκίνησε να βγάζει γομφίους και από τον πολύ πόνο δεν μπορούσε να ηρεμήσει στην αγκαλιά μου (ε, ναι. Στην αγκαλιά μου την κοίμιζα. Και λίγο καιρό πιο πριν, στο στήθος. Τι νόμιζες; Ότι κάποτε την έβαζα στην κούνια και αποκοιμιόταν μόνη της; Δεν έχω συναντήσει παιδί που να το κάνει αυτό χωρίς να έχει περάσει εκπαίδευση ύπνου. Αν έχεις συναντήσει εσύ, πες μου).
Τότε λοιπόν άρχισα να την βάζω στην κούνια και της τραγουδάω. Τίποτα. Της λέω παραμύθι και της κάνω πατ πατ πατ. Τίποτα. Της δίνω το σκυλάκι που παίζει νανουρίσματα. Τίποτα.
Την βάζω στο καρότσι. Κοιμάται σε 5’. Ναι, το ξέρω πως της δημιουργώ κακές συνήθειες ύπνου – μια φίλη μου είπε πως έχει φίλο που μέχρι τα 18 του κουνιόταν μόνος του για να καταφέρει να κοιμηθεί. Αλλά, με το χέρι στην καρδιά, αν το παιδί σου στις 11 τη νύχτα και έπειτα από 1,5 ώρα προσπάθειας ήταν ακόμα ξύπνιο, τι θα έκανες;
Ελιάνα Χρυσικοπούλου, missbloom.gr
