Μεγάλη αντιπαράθεση υπάρχει σχετικά με το αν γεννιέται ο άνθρωπος ή γίνεται.
Πρεσβεύω το δεύτερο σε ένα μεγάλο ποσοστό. Αν λοιπόν θεωρήσουμε πως «γίνεται», αυτό που παίζει μεγάλο ρόλο είναι αναμφίβολα το περιβάλλον του. Πολλά στοιχεία διαμορφώνουν το περιβάλλον, μα πιο πολύ απ’ όλα οι γονείς, που τελικά φέρουν και τη μεγαλύτερη ευθύνη για ότι θα επακολουθήσει.
Απευθύνομαι συμβουλευτικά κυρίως σε γονείς μικρών παιδιών μιας και το «τέρας το σκοτώνεις μικρό…. όταν μεγαλώσει σε τρώει»! Όχι πως οι γονείς των εφήβων δεν έχουν ελπίδες για αλλαγές, αλλά εκεί τα πράγματα είναι πλέον εδραιωμένα και ο γονιός θέλει πολύ μεγαλύτερα κότσια, υπομονή και επιμονή.
Φοβάμαι δε, πως επειδή δεν κατέβηκε τώρα (ο γονιός) απ’ το βουνό, μάλλον δεν θέλησε όλον αυτό τον καιρό να δει ή να τολμήσει τις αλλαγές στη συμπεριφορά του, άρα η δυσκολία είναι μεγαλύτερη. Πάντα όμως υπάρχει η δυνατότητα για την αλλαγή. Πάντα υπάρχει η ελπίδα και πάντα υπάρχει η εσωτερική δύναμη να οδηγήσει τον άνθρωπο στο στόχο που ο ίδιος βάζει. Όσο πιο νωρίς αποφασίσει ο γονιός, να τοποθετήσει το ρόλο του γονιού πολύ ψηλά στη λίστα των προτεραιοτήτων του, τόσο πιο ήσυχος θα κοιμάται.
Βέβαια χρειάζεται πρώτα να αντιληφθεί το πώς καθορίζεται ισορροπημένα αυτή η προτεραιότητα.
Το 90% των γονέων φροντίζουν εξαιρετικά καλά τις ανάγκες του σώματος και του μυαλού των παιδιών τους, αγνοούν όμως ανησυχητικά τις συναισθηματικές τους ανάγκες. Για έναν πολύ απλό λόγο. Δεν αναγνωρίζουν ούτε τις δικές τους. Κανείς δεν τους τις δίδαξε. Κανείς δεν ασχολήθηκε με αυτές. Το θέμα της Συναισθηματικής Νοημοσύνης είναι σε πολύ δεύτερη μοίρα και από την εκπαίδευση και από την κοινωνία. Βασική λοιπόν αρχή να αφυπνιστούν και να αντιληφθούν το μέγεθος της ανάγκης ώστε να σπεύσουν. Έχω δει πως όταν θελήσουν να κερδίσουν τον χαμένο χρόνο γίνονται θαύματα μέσα στα σπίτια.
Μια λοιπόν από τις ανάγκες, τις υποχρεώσεις και τις ανησυχίες που χρειάζεται να έχουν οι γονείς είναι το ερώτημα: «Πώς μπορώ να προσεγγίσω το παιδί μου συναισθηματικά;» «Πώς να καταλάβω τι νοιώθει». Και αφού έρθω σε επαφή με το συναίσθημά του και τα δικά μου, «Πώς μπορώ να εξασφαλίσω μικρές στιγμές χαράς για μένα και για κείνο;»
Ξέρω τις απαντήσεις και ξέρω και τις αιτίες και τις δικαιολογίες. Ξέρω τα αδιέξοδα και ξέρω και τις ανασφάλειες όλων των ενηλίκων στις μέρες που περνάμε. Αυτό όμως δεν δικαιολογεί την παντελή απουσία μικρών χαρούμενων στιγμών της καθημερινότητας.
Ακούγοντας τις αναμνήσεις των ανθρώπων που βρίσκονται σε θεραπευτική διαδικασία όλο και περισσότερο θέλω να βροντοφωνάξω στους γονείς των μικρών παιδιών. Βάλτε όσο γίνεται τη χαρά στη ζωή σας. Δεν είστε μόνο ο τροφός, ο κουβαλητής, ο επιβλέπων, ο κριτής, ο επιβάλλον, ο δρομολογητής του «πρέπει». Είστε η επαφή του νέου ανθρώπου με τη ζωή. Ο διευκολυντής της διαδικασίας που εντάσσει τον νεοφερμένο στο «εδώ» και στο «τώρα». Είστε, χρειάζεται να είστε, η έμπνευση, η σπίθα, η κινητήριος δύναμη για να καταφέρει να εφορμήσει αυτός ο νέος άνθρωπος στη διαδικασία που λέγεται ζωή με ζωοποιά εφόδια στις αποσκευές του. Η χαρά είναι ένα από αυτά.
Έχετε αναρωτηθεί τι εφόδια θέλετε να έχει στις αποσκευές του ο γιός ή η κόρη σας;
Διαβάστε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
