Αν ακολουθείτε τις αρχές του attachment parenting ή της ήπιας γονεϊκότητας, δεν θα πρέπει ποτέ να αφήνετε οικειοθελώς το παιδί σας να κλαίει, σωστά;
Λάθος.
Αν ακολουθείτε τις αρχές του attachment parenting ή της ήπιας γονεϊκότητας, δεν θα πρέπει ποτέ να κάνετε οικειοθελώς το παιδί σας να κλαίει, σωστά;
Λάθος.
Μπορείτε να είστε ενσυναισθητικός ή ήπιος γονιός και την ίδια στιγμή να επιτρέπετε στο παιδί σας να κλάψει και (σοκ!) να το κάνετε να κλαίει. Επιπροσθέτως, είναι πολύ φυσιολογικό – και πολύ συνηθισμένο – να είσαι είτε ενσυναισθητικός είτε ήπιος γονέας και να έχεις ένα παιδί το οποίο κλαίει και μάλιστα κάποιες φορές πολύ.
Ο σκοπός του Attachment Parenting ή της Ήπιας Γονεϊκότητας
Ο σκοπός του Attachment parenting είναι να αναθρέψει τον δεσμό μεταξύ του παιδιού και του φροντιστή. Ένας ενσυναισθητικός γονιός επιτρέπει στο παιδί να παραμένει όσο συνδεδεμένο χρειάζεται και για όσο το χρειάζεται. Παρομοίως, ένας συναισθητικός γονιός επιτρέπει επίσης στο παιδί να αποσπαστεί/αποτραβηχτεί και να γίνει ανεξάρτητο όπως χρειάζεται να γίνει, και όλο αυτό το διάστημα αυτός παραμένει μια ασφαλής βάση για το παιδί για να επιστρέψει αν και όποτε το χρειαστεί.
Ο σκοπός της ήπιας γονεϊκότητας είναι να προσέχει τα βιολογικά και ψυχολογικά όρια της συμπεριφοράς του παιδιού, να σέβεται το παιδί και να το συναισθάνεται. Οι γονείς αυτοί κατανοούν τις νόρμες τις παιδικής ανάπτυξης και επαναπροσδιορίζουν τις προσδοκίες τους σε κάθε στάδιο αυτής. Οι γονείς της ήπιας γονεϊκότητας ξοδεύουν χρόνο για να κατανοήσουν τις αιτίες πίσω από την συμπεριφορά του παιδιού τους, δημιουργούν δεσμό/συνδέονται και ενσυναισθάνονται και επικοινωνούν με έναν τρόπο περισσότερο φιλικό προς το παιδί.
Στην ουσία, και οι δύο είναι παρόμοιες σε όλα εκτός από το όνομα.
Είναι δυνατόν να αφήνεις το παιδί σου να κλάψει και την ίδια στιγμή να δείχνεις σεβασμό, ενσυναίσθηση και κατανόηση; Εννοείται ότι είναι. Είναι δυνατόν να συνδέεσαι ή να δημιουργείς δεσμό με ένα παιδί που κλαίει; Φυσικά. Και αν είσαι εσύ ο γονιός που προκάλεσε το κλάμα στο παιδί; Το πιστεύω ακόμα πολύ ότι αυτό είναι ένα φυσιολογικό και πράγματι απαραίτητο κομμάτι και του attachment parenting και της ήπιας γονεϊκότητας.
Η διαφορά μεταξύ του crying it out και του κλάματος στην αγκαλιά
Ο ευκολότερος τρόπος για να την εξηγήσεις είναι με τον να ζητήσεις από τον εαυτό σου να σε φανταστεί πολύ-πολύ εκνευρισμένο/θυμωμένο. Φαντάσου ότι όποια είναι η αιτία αυτού του εκνευρισμού/θυμού είναι τόσο σημαντική για σένα που δεν μπορείς να σταματήσεις να κλαις. Φαντάσου να κλαις γοερά ανεξέλεγκτα, ανίκανος να σταματήσεις τα δάκρυα και να ηρεμήσεις/καταπραΰνεις τον εαυτό σου. Φαντάσου αυτούς τους βαρείς λυγμούς που κάνουν το σώμα σου να λυγίσει και σε ταρακουνούν συθέμελα.
Τώρα, διάλεξε ένα από αυτά τα δύο σενάρια:
1. Ο/Η σύντροφός σου σε βλέπει να κλαις και σε ρωτά αν είναι ΚΑΛΑ. Είσαι πολύ αναστατωμένος/η για να απαντήσεις. Αυτός/ή σου λέει «δεν πειράζει, είσαι καλά, όλα θα πάνε καλά», βάζει το χέρι του/της γύρω σου, σου δίνει μια μεγάλη αγκαλιά και βγαίνει από το δωμάτιο κλείνοντας την πόρτα. Ή μπορεί να μην βγει από το δωμάτιο αλλά πηγαίνει και κάθεται σε μια καρέκλα εκεί κοντά, χωρίς να σε αγγίζει, να σου μιλάει ή να σε κοιτάει. Εσύ συνεχίζεις να κλαις χωρίς έλεγχο νιώθοντας τόσο μόνος/η, απομονωμένος/η, μπερδεμένος/η. Πονάς.
2. Ο/Η σύντροφός σου σε βλέπει να κλαις και σε ρωτά αν είναι ΚΑΛΑ. Είσαι πολύ αναστατωμένος/η για να απαντήσεις. Έρχεται κοντά σου και σε ρωτά αν θα ήθελες μια αγκαλιά. Του/της κουνάς το κεφάλι. Αισθάνεσαι τα χέρια του/της να σε αγκαλιάζουν και αφήνεσαι σε αυτά. Λένε «Είμαι εδώ για σένα, δεν πάω πουθενά». Τα χέρια του/της σου λένε ότι νοιάζονται αρκετά και είναι αρκετά δυνατά ώστε να παραμείνουν εκεί σε όλη την διάρκεια του κλάματος.
Δεν σε υποτιμούν ή προσπαθούν να σου πουν ότι είναι όλα καλά. Συνεχίζεις να κλαις. Ο πόνος (είτε συναισθηματικός είτε σωματικός) είναι τόσο μεγάλος και σε αναλώνει τόσο που δεν μπορείς να σταματήσεις. Γνωρίζοντας ότι κάποιος που σε αγαπά είναι αρκετά δυνατός για να χωρέσει τα δάκρυα σου, σε κάνει να αισθάνεσαι ότι σε αγαπούν και παρόλο που δεν μπορείς να σταματήσεις να κλαις, αυτή η γνώση βοηθάει. Η οξυτοκίνη που εκκρίνεται εξαιτίας της αγκαλιάς μόνο προσθέτει στο αίσθημα της ανακούφισης και του καθησυχασμού.
Ποιο από τα δύο διάλεξες;
Τώρα, φαντάσου ένα μωρό που κλαίει επειδή είναι σε υπερένταση και δεν μπορεί να ηρεμήσει για να κοιμηθεί, ή το νήπιό σας να κλαίει γιατί δεν θέλει να ξαπλώσει στο κρεβάτι του και θέλει αντ’ αυτού να τρέχει τριγύρω (σημαντικά θέματα στο δικό τους μυαλό). Κλαίνε. Μεγάλα, βαριά δάκρυα τρέχουν στα μάγουλα τους, τεντώνονται, το στήθος τους ανεβοκατεβαίνει βαριά ανεξέλεγκτα. Μπορείς να δεις την διαφορά ανάμεσα στις δύο πιο πάνω αντιδράσεις/αποκρίσεις;
Όταν τα δάκρυα δεν σταματούν.
Διαβάστε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
