Και σκεφτόμουν ότι δεν μπορεί να είναι τυχαίο, αποκλείεται, κάτι πρέπει να σημαίνει: που τη σπουδαιότερη δουλειά την οποία καλείται να κάνει ένας άνθρωπος σε ολόκληρη τη ζωή του, αυτή του να μεγαλώσει ένα παιδί δηλαδή, την έχουν αφήσει χωρίς σχολές και πτυχία, χωρίς βαθμούς και τιμωρίες (αν και αυτά τα δύο τελικά έρχονται κάποια στιγμή), χωρίς κανόνες και απλές μεθόδους των τριών.
Tην έχουν αφήσει με λίγα λόγια στην τύχη της.
Δηλαδή σ’ εμάς.
Δεν είναι τυφλοσούρτης, βλέπεις, η μαμαδοσύνη, να κάτσεις σ’ ένα θρανίο, να σταυρώσεις τα χέρια σου και να αποστηθίζεις κεφάλαια.
«Σήμερα θα μιλήσουμε για τον θηλασμό».
«Αύριο, θέλω να ξέρετε απέξω τι δηλώνει το κάθε κλάμα ενός μωρού».
«Κάνατε την εργασία σας πάνω στον υψηλό πυρετό;»
Είναι ένστικτο η μητρότητα, και είναι ένστικτο που αλλάζει κατά περίπτωση, κατάσταση και χρονική στιγμή.
Αλλιώς αντιμετωπίζεις, για παράδειγμα, το πρώτο σου παιδί.
Πατάς στις μύτες των ποδιών σου, μεγαλώνοντάς το.
Κρατάς την αναπνοή σου όταν το ταΐζεις, προσεύχεσαι κάθε φορά που το κοιμίζεις, πλένεις τα χέρια σου 125 φορές την ημέρα, αποστειρώνεις 72 φορές τα μπιμπερό, γελάς χαζά, κλαις χαζά, μιλάς χαζά, έως ότου μπορέσεις να συνεννοηθείς μαζί του στη γλώσσα των ανθρώπων. Στον πρώτο πυρετό λιποθυμάς, στο πρώτο καρούμπαλο καταρρέεις, ενώ στο πρώτο βήμα κάνεις οικογενειακό συμβούλιο για να ανακοινώσεις το ευτυχές γεγονός.
Και όταν ένα καινούργιο μωρό γεννιέται, συνειδητοποιείς ότι είσαι πια μία μαμά με προϋπηρεσία.
Αλλά τι να το κάνεις; Αυτό το μωρό είναι τελείως διαφορετικό από το πρώτο. Κλαίει συνέχεια, τσιρίζει όταν το κάνεις μπάνιο, τρώει με τα χίλια ζόρια και χίλιες και μία σου φαίνονται οι νύχτες που έχεις να κοιμηθείς. Άλλα πράγματα πρέπει να κάνεις εδώ. Άλλα παραμύθια να πεις, άλλα λόγια να ψιθυρίσεις, ίσως πιο αυστηρή, ίσως πιο ελαστική, όπως βλέπεις, το κάθε παιδί προχωράει με το δικό του στιλ κι εσύ αναγκαστικά ακολουθείς τα βήματά του και το -ελπίζεις αλάνθαστο- ένστικτό σου.
Γι’ αυτό δεν υπάρχουν σχολές.
Γιατί όσες οι μαμάδες τόσες και οι σχολές.
Η προσωπικότητα της καθεμιάς από εμάς, τα βιώματα και η πορεία μας μέσα στη ζωή μάς υπαγορεύουν τον τρόπο που θα ακολουθήσουμε για να μεγαλώσουμε τους γιους ή τις κόρες μας. Δεν είναι σωστός ο δικός μου τρόπος και λανθασμένος ο δικός σου. Είναι απλώς διαφορετικοί. Κάποιες πιστεύουμε ότι πρώτα πρέπει να είμαστε φίλες και μετά μαμάδες των παιδιών μας. Άλλες τόσες χρειαζόμαστε μια ‘’απόσταση ασφαλείας’’ ώστε να μπορούμε βάζουμε και να τηρούμε κανόνες. Άλλες θέλουμε να είμαστε 24 ώρες το 24ωρο κοντά στα παιδιά και άλλες χρειαζόμαστε τη δουλειά για να έχουμε ισορροπία. Άλλες είμαστε θεωρητικές και άλλες περισσότερο πρακτικές. Άλλες ψύχραιμες και άλλες πανικόβλητες. Αλλά το κίνητρό μας είναι κοινό: η αγάπη και η αγωνία για τα πλάσματα που φέραμε στον κόσμο.
Λάθη θα κάνουμε όλες.
Και μια ζωή θα παλεύουμε να τα διορθώσουμε ώστε να μη γίνουν ασυγχώρητα.
Αυτό, όλο κι όλο, είναι η μητρότητα.
Διαβάστε ακόμα:
Όσο ζόρια κι αν περάσεις σαν μάνα, όταν κοιτάς πίσω θα λες: άξιζε τον κόπο
