Πόσο δύσκολο είναι να προσπαθείς να είσαι και μάνα και πατέρας μαζί! Το να μεγαλώνεις ένα ή περισσότερα παιδιά μόνη χωρίς βοήθεια από τον σύζυγο (είτε λόγω αδιαφορίας, είτε γιατί για οικονομικούς λόγους αναγκάζεται να εργάζεται συνέχεια), είναι δύσκολο και στρεσογόνο.
Χρειάζεται να έρθεις αντιμέτωπη με δύσκολα και επώδυνα συναισθήματα, όπως κούρασης, έντασης που έπεται της κούρασης, καθώς το να περνούν όλα από το από το χέρι σου συνεπάγεται μεγάλη ψυχική και σωματική κούραση και τύψεων και ενοχών που βρίσκεσαι σε ένταση.
Μοιάζει σαν να έχεις μείνει στη μέση του ωκεανού μετά από ένα ναυάγιο και να πρέπει να τα βγάλεις πέρα με τα διάφορα καιρικά φαινόμενα με 2 κουπιά μόνο. Υπάρχουν βέβαια και οι καλές μέρες που κάνεις κουπί ξεκούραστη, καθώς η θάλασσα είναι ήρεμη και γαλήνια, αλλά υπάρχουν και οι δύσκολες μέρες που έχει πολλή φουρτούνα ο ωκεανός και εσύ καλείσαι να κάνεις κουπί κόντρα σε αντίξοες καιρικές συνθήκες.
Όταν τα καταφέρνεις όμως και ξημερώνει η επόμενη μέρα και εσύ συνεχίζεις ακόμα να κάνεις κουπί, νιώθεις μεγάλη ικανοποίηση. Μαζί όμως με την ικανοποίηση έχει και κούραση, νιώθεις απογοήτευση που πρέπει να παλεύεις κόντρα σε τόσο μεγάλα κύματα με μια τόσο δα μικρή βαρκούλα, ενώ άλλοι είναι σε κρουαζιερόπλοια. ‘Ετσι και οι μαμάδες που μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους νιώθουν πολύ έντονα μόνες σε έναν τεράστιο ωκεανό.
Όμως θα βοηθήσει πολύ να ψάξουν να βρούν κι άλλες μαμάδες που πλέουν με βαρκούλες για να μοιραστούν τις εμπειρίες τους που μέσω αυτών βγαίνουν δυνατότερες, ενώ θα βοηθήσει να ψάξουν να βρουν δραστηριότητες που μπορούν να κάνουν μαζί με τα παιδιά, ώστε όλοι μαζί να ξεφεύγουν από τη ρουτίνα της καθημερινότητας.
Άραγε “επιτρέπονται” τα δύσκολα συναισθήματα στη μητρότητα; Γινόμαστε μητέρες και προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας! Προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τα επώδυνα βιώματα των παιδικών μας χρόνων και να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη που έκαναν οι γονείς μας στα δικά μας παιδιά! Πόσο εύκολο είναι να τα καταφέρουμε; Χρειάζεται μεγάλη επιμονή και τεράστια υπομονή για να ξεπεράσουμε αυτά με τα οποία έχουμε γαλουχηθεί.
Πολλές φορές νιώθουμε ότι ξεπερνάμε τα όρια μας προσπαθώντας να μη φωνάξουμε και να φερθούμε στα παιδιά μας όπως θα θέλαμε να μας είχαν φερθεί και οι δικοί μας γονείς. Κάποιες φορές τα καταφέρνουμε και νιώθουμε πολύ περήφανοι για τον εαυτό μας, ενώ άλλες φορές μας κυριεύουν δύσκολα συναισθήματα τα οποία βιαζόμαστε να κουκουλώσουμε με τον φόβο μήπως μας κυριέψουν, αλλά και με τύψεις και ενοχές που τα νιώσαμε. Για παράδειγμα μπορεί να νοσταλγούμε την ανεμελιά της εργένικης ζωής ή να στεναχωριόμαστε που δε μπορούμε να πάμε μια βόλτα μόνες μας χωρίς να έχουμε να σκεφτούμε και να φροντίσουμε ένα σωρό πράγματα.
Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι είμαστε άνθρωποι και όχι καλοκουρδισμένα ρομποτάκια. Συνεπώς βιώνουμε όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα. Το πιο σημαντικό είναι να τα διαχειριζόμαστε όσο μπορούμε πιο λειτουργικά και να μην τα καταπνίγουμε!Να μιλάμε για αυτά, χωρίς να είμαστε σαν τη χύτρα που αν δεν τις ανοίξεις λίγο την βαλβίδα θα σκάσει από την πίεση και να γνωρίζουμε τα όρια μας χωρίς να προσπαθούμε να τα ξεπερνάμε, γιατί έτσι μοιάζει σαν να τρέχουμε σε έναν αγώνα δρόμου μόνες μας και να βγαίνουμε πάντα δεύτερες.
Τέλος ας μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά μας είναι ο καθρέπτης του συναισθηματικού κλίματος στην οικογένεια μας! Τα παιδιά μας ως πιο ευαίσθητα μέλη της οικογένειας, αντιλαμβάνονται όσα οι γονείς πασχίζουν με κόπο να κρύψουν βάζοντας το προσωπείο του ευτυχισμένου γονέα. Τα μη-λεκτικά μηνύματα είναι πολύ πιο ισχυρά από όσα μεταφέρονται με τα λόγια κάτι που έχει ως συνέπεια να μεταφέρονται διπλά μηνύματα. Για παράδειγμα για να μην “στενοχωρήσει” η μαμά το μωρό, προσπαθεί να δείχνει χαρούμενη γελώντας και τραγουδώντας, κάτι που όμως το κάνει καταναγκαστικά και όχι με την καρδιά της. Το παιδί νιώθει ότι η μαμά είναι εκνευρισμένη, ενώ παράλληλα βλέπει τη μαμά να τραγουδάει. Η παραπάνω συμπεριφορά έχει ως αποτέλεσμα να υπάρχει σύγχυση μέσα του και καθώς δεν μπορεί να εξωτερικεύσει το συναίσθημα του, το μόνο που καταφέρνει να κάνει είναι να γκρινιάζει και να νιώθει ανασφάλεια.
Ας προσπαθήσουμε να δούμε τι είναι αυτό που μπορεί να μας χαλαρώσει και αυτόματα θα δούμε να αλλάζει και η αντίδραση του παιδιού μας. Όσα δε μπορούμε οι ίδιοι να εξωτερικεύσουμε τα εξωτερικεύει το παιδί μας με τη συμπεριφορά του. Ας το ακούσουμε λοιπόν πολύ προσεκτικά, γιατί εκείνο θα μας δείξει τι είναι αυτό που πρέπει να αλλάξουμε!
Μαρίνα Κρητικού, Ψυχολόγος Υγείας- Οικογενειακή/Συστημική Σύμβουλος
