Όλοι οι επαγγελματίες υγείας που ασχολούνται με παιδιά και οικογένειες, συστήνουν ή τουλάχιστον θα έπρεπε να συστήνουν στους γονείς να καλύπτουν τις συναισθηματικές ανάγκες του παιδιού για εγγύτητα, επαφή και ασφαλή προσκόλληση. Απεριόριστη αγκαλιά, μακροχρόνιος θηλασμός, κοινός ύπνος και άμεση ικανοποίηση των ψυχικών αναγκών του παιδιού (προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσουμε βάζοντας λόγια στις συμπεριφορές των παιδιών μας), θα μας βοηθήσουν στο να αναπτύξει το παιδί μας ασφαλή προσκόλληση με εμάς, ώστε αργότερα να είναι ένας ανεξάρτητος και ψυχικά ισορροπημένος ενήλικας!
Πότε όμως η ανασφάλεια της μαμάς ή άλλα δικά της θέματα προσκόλλησης και αποχωρισμού που έχει από την δική της πατρική οικογένεια εμποδίζουν το παιδί να περάσει σε επόμενο αναπτυξιακό στάδιο αυτονόμησης; Όταν τα παιδιά μας δείχνουν σημάδια ότι μπορούν να καταφέρουν κάποια πράγματα μόνα τους κι εμείς συνεχίζουμε ό,τι κάναμε πριν χωρίς να συμβαδίζουμε με τον δικό τους ρυθμό ανάπτυξης, τότε έρχονται στο φως δικές μας ανασφάλειες που μας καθηλώνουν. Για παράδειγμα τα παιδιά από μικρά δείχνουν την διάθεση να φάνε μόνα τους, χωρίς να τα ταΐζει κάποιος, κάτι που κάποιες μαμάδες δεν βοηθούν τα παιδιά τους να το καταφέρουν για διάφορους λόγους, όπως το να μην λερωθούν ή να μην λερώσουν το πάτωμα.
Είναι πολύ λεπτή η γραμμή και η χρυσή τομή για να βρεθεί είναι πολύ βασικό οι γονείς να είναι συνειδητοποιημένοι και να προσπαθούν να επεξεργάζονται δικά τους άγχη και ανασφάλειες που προέρχονται από την παιδική τους ηλικία και μεταφέρονται και στην πυρηνική τους οικογένεια. Τα παιδιά μας αποτελούν έναν πολύτιμο “οδηγό” για την ζωή μας, αρκεί να τον “διαβάζουμε” σωστά!
Αυτιά, μάτια και μια καρδιά ανοιχτή για να αφουγκραστεί τις ανάγκες τους! Αυτό έχουν ανάγκη τα παιδιά μας! Είναι φορές που ίσως δεν ξέρουμε πώς να τους φερθούμε ή τι έχουν ανάγκη και μπερδευόμαστε, με αποτέλεσμα να μπερδεύονται και τα ίδια και να είναι σε ένταση! Η “συνταγή” είναι απλή: Άσε τα παιδιά να σε οδηγήσουν και να σου πουν τι θέλουν και δεν θα χάσεις. Φυσικά και δεν αναφέρομαι στις υλικές ανάγκες όπως παιχνίδια και άλλα υλικά αγαθά, αλλά στις ψυχικές ανάγκες τους και στην προσπάθεια τους για ανεξαρτησία και αυτονομία διατηρώντας όμως τον συνεκτικό δεσμό με τα πρόσωπα αναφοράς.
Εάν μπορούμε να αφουγκραστούμε με ενσυναίσθηση τις ανάγκες τους χωρίς να προσπαθούμε να επιβάλλουμε τις δικές μας, τότε θα έχουμε διπλό κέρδος: αφενός μεν να νιώθουν πλήρη και ευτυχισμένα, αφετέρου δε να μάθουν να ακούν τις δικές τους ανάγκες, κάτι που θα αποτελεί ένα ισχυρότατο εφόδιο για το μέλλον τους σε όλες τις διαπροσωπικές τους σχέσεις!
Κρητικού Μαρίνα
Ψυχολόγος Υγείας- Οικογενειακή/Συστημική Σύμβουλος
