Από τη στιγμή που κάνεις παιδί, είσαι με έναν μόνιμο πόνο στην καρδιά. Με ένα σφίξιμο, ένα “τσίμπημα” που σου κόβει την ανάσα, που σε παραλύει μπροστά και μόνο στη σκέψη ότι μπορεί κάτι να πάει στραβά. Όσο και αισιόδοξος να είσαι, αυτή η εμμονή χτίζεται μέσα σου, ερήμην σου, και γίνεται στην αρχή ένα τοιχάκι που μπορείς να δρασκελίσεις με το πόδι σου και μετά, όσο μεγαλώνει το παιδί και ο έλεγχός σου πάνω του μειώνεται, αυτό το τοιχάκι γιγαντώνεται και γίνεται τείχος.
Αρκεί ένα βηχαλάκι, μια διακεκομμένη αναπνοή, ένα παρατεταμένο κλάμα, ένας υψηλός πυρετός κι αυτό το “τσίμπημα” έρχεται απρόσκλητο και εγκαθίσταται στα σωθικά σου και μένει εκεί μέχρι η αναπνοή να επανέλθει στα φυσιολογικά, τα δάκρυα από το κλάμα να στεγνώσουν και ο πυρετός να πέσει.
Και την επόμενη μέρα μπορεί να συμβεί κάτι άλλο και κάτι άλλο. Ένα τηλεφώνημα απ’το σχολείο ή ένα στραμπούληγμα πάνω στο παιχνίδι και νάτο πάλι εκείνο το “τσίμπημα” πανταχού παρόν, σαν αντανακλαστικό. Όπως όταν φρενάρεις απότομα με το αμάξι ενώ έχεις το παιδί πίσω στο καθισματάκι, δεμένο με 300 ζώνες κι εσύ αυτόματα απλώνεις το χέρι “μην σου πεταχτεί έξω”. Μια κίνηση σίγουρα παράλογη, αυτόματη, που πάει, όμως, σετ με το “τσίμπημα” στη καρδιά.
Και το παιδί μεγαλώνει και τα “τσιμπήματα” γίνονται μελίσσι: Γιατί άργησε. Γιατί δεν πήρε τηλέφωνο. Γιατί έξω γίνεται χαλασμός κυρίου από βροχή κι αυτό δεν είναι σπίτι. Γιατί ξέρεις ότι οδηγεί καλά, αλλά δεν οδηγούν οι άλλοι, γιατί… γιατί… γιατί. Και είναι φοβερό πώς αυτό το τσίμπημα εξαφανίζεται μαγικά ύστερα από ένα τηλεφώνημα. Ή όταν ακούς εκείνο το κλειδί στην πόρτα, ήχος που ισοδυναμεί με αγγελική μελωδία.
Αυτό το «τσίμπημα» λοιπόν, δεν είναι αγάπη. Είναι κάτι παραπάνω. Είναι ευθύνη. Η τεράστια ευθύνη που έχεις απέναντι σε αυτό το παιδί που επέλεξες να φέρεις στον κόσμο.
Είναι το ίδιο «τσίμπημα» που σε κάνει να κόψεις το κάπνισμα για να ζήσεις περισσότερο. Που σε κάνει να αφήνεις το πόδι από το γκάζι και να τρέχεις λιγότερο. Που σε ωθεί στο να παρκάρεις για πάντα τη μηχανή στο γκαράζ του αυτοκινήτου. Να αντικαταστήσεις το εξτρίμ σπορ που πάντα λάτρευες με κάτι πιο χαλαρό και ασφαλές. Να ντύνεσαι πιο καλά. Να τρως πιο σωστά για να είσαι καλά.
Να είσαι όσο πιο υγιής γίνεται και να κερδίσεις χρόνο. Να δώσεις όση περισσότερη παράταση περνάει από το χέρι σου στη ζωή σου, για να χαρείς αυτά τα παιδιά. Να είσαι εκεί μαζί τους, στις στιγμές τους και κυρίως όταν σε χρειάζονται.
Είναι το ίδιο «τσίμπημα» που σε κάνει υπερπροστατευτικό, παράλογο πολλές φορές, πιεστικό και ανυπόφορο. Όπως ήταν στα μάτια σου οι δικοί σου γονείς τότε που δεν καταλάβαινες. Τότε που δεν μπορούσες να μπεις στη θέση τους και να νιώσεις το φορτίο αυτής της τεράστιας ευθύνης.
Ένα φορτίο που ο μόνος λόγος που δεν είναι ασήκωτο είναι γιατί το επιλέξαμε.
Διαβάστε επίσης:
