Στα τόσα χρόνια εμπειρίας, στις χιλιάδες ώρες δουλειάς με γονείς, ποτέ, μα ποτέ, δε μου έχει πει κάποιος γονιός ότι η πιο σημαντική του προτεραιότητα και επιθυμία για το παιδί του είναι να μεγαλώσει και να γίνει πλούσιο, διάσημο, ή πετυχημένο. Όλοι ξεκινάνε λέγοντας ότι θέλουν να έχουν «ένα καλό και χαρούμενο παιδί». Προφανώς οι γονείς συνειδητοποιούν ότι όταν υπάρχουν αυτά τα δύο συστατικά, τα υπόλοιπα, η επιτυχία, τα χρήματα, η δημοσιότητα, θα έρθουν, αν αυτή είναι η φιλοδοξία του παιδιού.
Τι μπορούμε να κάνουμε για να είναι το παιδί μας σωστό και χαρούμενο, σήμερα ως παιδί και αύριο ως ενήλικας;
Θα σας μεταφέρω τα πέντε σημαντικότερα συστατικά της σωστής ανατροφής, έτσι όπως προκύπτουν από πολύχρονες και καλά τεκμηριωμένες επιστημονικές έρευνες.
1. Τα παιδιά χρειάζονται έναν ασφαλή συναισθηματικό δεσμό με τουλάχιστον έναν ενήλικα στη ζωή τους, ο οποίος τα αγαπάει και τα νοιάζεται.
Μέσα από το συναισθηματικό δεσμό ανάμεσα στη μητέρα (ή τον φροντιστή) και το μωρό καλύπτονται οι βασικές φυσιολογικές και ψυχολογικές ανάγκες του μωρού και αναπτύσσεται η αίσθηση σιγουριάς και ασφάλειας. Αυτός ο πρωταρχικός συναισθηματικός δεσμός είναι το θεμέλιο για την κοινωνική, συναισθηματική, ακόμα και διανοητική ανάπτυξη του παιδιού. Οι πρώιμες εμπειρίες του μωρού δημιουργούν νευρωνικά μονοπάτια στον εγκέφαλό του και έτσι το μυαλό του παιδιού αναπτύσσεται με συγκεκριμένο τρόπο και έχει σταθερές αντιδράσεις σε ποικιλία ερεθισμάτων. Ο συναισθηματικός δεσμός επηρεάζει την ανάπτυξη της προσωπικότητας του παιδιού, και ειδικά την αίσθηση της σιγουριάς και ασφάλειας, κάτι που ξέρουμε από τις έρευνες ότι σχετίζεται με την ικανότητα του ανθρώπου να κάνει σταθερές σχέσεις στην ενήλικη ζωή του.
Οι νευροεπιστήμονες μας διαβεβαιώνουν ότι ο συναισθηματικός δεσμός είναι τόσο σημαντικός, ώστε υπάρχουν ειδικοί νευρώνες στον εγκέφαλο που τον θέτουν σε λειτουργία καθώς και η ορμόνη ωκυτοκίνη που διευκολύνει τη διαδικασία.
Πώς πετυχαίνουμε τον σταθερό συναισθηματικό δεσμό: καταρχήν κρατώντας αγκαλιά το παιδί συχνά τον πρώτο χρόνο της ζωής του! Δεν το αφήνουμε να κλαίει απαρηγόρητο για «να μάθει». Τα παιδιά μαθαίνουν όταν τα αγκαλιάζουμε και τα φροντίζουμε την ώρα που το έχουν ανάγκη. Καθώς μεγαλώνει το παιδί, συνεχίζουμε να ενισχύουμε τον συναισθηματικό δεσμό. Αποδεχόμαστε το παιδί και του δείχνουμε αγάπη, ακόμα και στις δύσκολες στιγμές με τα ξεσπάσματα και το θυμό στις ηλικίες 2-3 ετών.
Όταν το παιδί θεωρεί ότι το όριο που βάζει ο γονιός είναι υπερβολικά σκληρό ή άδικο, τότε θα αντισταθεί. Η τιμωρία επίσης δεν βοηθάει. Το παιδί που κάθεται στη γωνία του τάιμ-άουτ για να σκεφτεί τι κακό έκανε και να γίνει “καλό παιδί”, αυτό που σκέφτεται είναι:
– Η μαμά μου είναι άδικη! Να δεις τι θα της κάνω όταν σηκωθώ από εδώ! και θέλει να πάρει εκδίκηση αντί να βελτιώσει τη συμπεριφορά του.
2. Τα παιδιά χρειάζεται να μάθουν να ελέγχουν τα ίδια τον εαυτό τους. Κάτι που το μαθαίνουν από τα όρια που βάζουν οι γονείς με κατανόηση.
Μία βασική ικανότητα που πρέπει να μάθει ένα παιδί νωρίς στη ζωή του και η οποία το συντροφεύει σε όλη του τη ζωή και μάλιστα αποτελεί έναν από τους καθοριστικούς παράγοντες επιτυχίας είναι η ικανότητα αυτοελέγχου. Ο αυτοέλεγχος συμπεριλαμβάνει να μπορεί το παιδί να ελέγξει τα συναισθήματά του. Το πώς τα βιώνει. Το πώς τα εκδηλώνει αλλά και τη συμπεριφορά του, δηλαδή να διαλέγει πώς θα φερθεί. Τι θα κάνει και που θα πει ‘όχι’, σε μεγαλύτερη ηλικία.
Όταν οι γονείς δε βάζουν όρια στα παιδιά τους νομίζοντας ότι έτσι οι ίδιοι είναι καλοί, ότι θα έχουν καλύτερη σχέση με το παιδί τους και ότι αυτό με κάποιον τρόπο θα μάθει όλα όσα πρέπει — στην ουσία του κάνουν κακό! Όταν οι γονείς δε βάζουν όρια στο παιδί, τότε αυτό δε μαθαίνει να ασκεί αυτοέλεγχο. Και ξέρουμε ότι για να αποκτήσουμε ικανότητες δε φτάνει να γνωρίζουμε καλά τη θεωρία. Χρειάζεται να περάσουμε στην πράξη και να εξασκηθούμε καλά σε αυτό που θέλουμε να μάθουμε.
Γιατί, τελικά, κανείς, ποτέ, δεν έμαθε ποδήλατο ή οδήγηση μόνο γνωρίζοντας τη θεωρία!
Προσοχή όμως! Τα όρια θα πρέπει να μπαίνουν με γλυκό τρόπο. Με κατανόηση από την πλευρά του γονιού του πώς νιώθει το παιδί. Αν ο γονιός θέσει τα όρια με τρόπο που προκαλεί αντίσταση στο παιδί:
– Πρόσεχε πώς μου μιλάς! ή βάλει μια απειλή:
– Πρόσεχε πώς μου μιλάς! Θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα! το παιδί δε μαθαίνει αυτοέλεγχο, γιατί μέσα του δεν δέχεται το όριο. Είναι προτιμότερο να πούμε στο παιδί:
– Δε δέχομαι να μου μιλάς άσχημα. Ο κανόνας στο σπίτι είναι ότι δεν μιλάμε άσχημα. Καταλαβαίνω ότι θύμωσες, αλλά είμαι εδώ να μου πεις τι συμβαίνει όταν ηρεμήσεις. Θα μου πείτε χρειάζεται υπομονή και αυτοπειθαρχία από την πλευρά του γονιού να τα πει όλα αυτά όταν και ο ίδιος είναι θυμωμένος με τη συμπεριφορά του παιδιού του. Πράγματι! Αλλά πώς να διδάξει κανείς στο παιδί του αυτοέλεγχο, όταν ο ίδιος δεν ελέγχει τον ενήλικα εαυτό του;
Διαβάστε την συνέχεια στην επόμενη σελίδα
