Εδώ και λίγο καιρό, η νέα… πίστα – πρόκληση στο σπίτι μας, είναι η λέξη «επιλογές».
Συγκεκριμένα, η 3χρονη κόρη μου έχει αρχίσει να θέλει να αποφασίζει τι να φορέσει, τι να φάει, πότε να κάνει ό,τι ζητήθηκε να κάνει – καταλαβαίνετε τι θέλω να πω.
Το πνευματώδες, ανεξάρτητο, ζωηρό παιδί μου μαθαίνει πώς να «διεκδικεί» τον εαυτό του. Αρχίζει να υπολογίζει τα όρια και να «τεστάρει» πόσο τις δικές μου αντοχές και του πατέρα της. Μαθαίνει ποια είναι και ποιος είναι ο κόσμος γύρω της.
Αυτή είναι η αρχή της διαπίστωσης του τι της αρέσει και τι δεν της αρέσει, τι θέλει και τι δεν θέλει.
Και είναι ακριβώς αυτό που θέλω να συμβεί – έτσι;
Σωστά.
Αλλά θα σας πω ένα μικρό μυστικό: Κι εμένα μου αρέσει να κάνω επιλογές. Επειδή έχω συνηθίσει να έχω τον έλεγχο κι επειδή ειλικρινά, μερικές φορές είναι απλώς ευκολότερο.
Όμως…το «εύκολο» δεν είναι πάντα «καλύτερο για τα παιδιά μας».
Τις προάλλες, ζήτησα από την κόρη μου να φορέσει τα ρούχα που της είχα αγοράσει. Βγήκε μετά από λίγο από το δωμάτιο της φορώντας ένα μαγιό και μια φούστα μπαλέτου (tutu). Μόλις την είδα, και σκέφτηκα αν έπρεπε να της πω ότι πρέπει να αλλάξει ρούχα.
Αποφάσισα ότι ναι, έπρεπε να της το πω, γιατί έξω είχε κρύο και έβρεχε. Προφανώς και θέλω να επιλέγει μόνη της τι να φορέσει. Θέλω, όμως, επίσης, να την διδάξω πώς να επιλέγει σωστά και με ασφάλεια. Έτσι, της εξήγησα ότι έξω κάνει κρύο και πιθανότατα να ένιωθε πιο άνετα με ένα φούτερ με μακριά μανίκια και παντελόνι. Της ζήτησα, λοιπόν, να φορέσει κάτι άλλο.
Κι αυτή (πολύ περήφανα) φόρεσε το περσινό αποκριάτικο κοστούμι της αδελφής της: Η Boots, η μαϊμού της Ντόρας της Εξερευνήτριας.
– Μαμά! Αυτό έχει μανίκια! Καλή επιλογή, σωστά;
Αναγκαστικά, έπρεπε να ξανασκεφτώ ότι και πριν. Αν έπρεπε να διαφωνήσω και πάλι μαζί της. Στην πραγματικότητα, ήθελα να της πω:
– Φοράς ένα αποκριάτικο κοστούμι ενώ δεν έχουμε Απόκριες, είναι πολύ σφιχτό και πρέπει να βγούμε έξω.
Αλλά δεν το έκανα. Αντ΄αυτού, της είπα:
– Ναι αγάπη μου, αυτό έχει μανίκια. Είσαι άνετα με αυτό; Ναι; Εντάξει, ας πάμε τότε.
Έτσι λοιπόν, βγήκαμε.
Δεν πρόκειται να πω ψέματα. Ήταν δύσκολο. Δεν ήθελα να βγει έξω ντυμένη μαϊμού (όχι ότι το κατάλαβε και κανείς). Ήθελα να φορέσει κάτι πιο κατάλληλο για βόλτα.
Αλλά, ως μητέρα της, έπρεπε να αποφασίσω τι είναι αυτό που με νοιάζει τελικά. Προσωπικά, μεγάλωσα με γονείς που τους ένοιαζε «τί θα πει ο κόσμος» και εγώ, είχα υποσχεθεί εδώ και πολλά χρόνια στον εαυτό μου, ότι δεν θα μεγαλώσω έτσι το παιδί μου.
Το χω σκεφτεί πολλές φορές : Ποια διδάγματα αξίζουν και σφυρηλατούν ένα σπίτι και ποια δεν πειράζει να τα αφήσουμε να περάσουν;
Διαβάστε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
