Φίλη, μάνα πάνω από τα παιδιά της σαν πουλί, με τις φτερούγες ανοιγμένες όλη μέρα. Σε έναν απογευματινό καφέ, έξω από μια σχολή χορού περιμένοντας να πάρουμε τα παιδιά μας. Παραπονούμενη, κλαίουσα, απηυδισμένη.
“Ο άντρας μου δεν με βοηθά, τα κάνω όλα μόνη μου, κουράστηκα”.
Θέλω να την παρηγορήσω, να της χτυπήσω την πλάτη, και να της πω δεν είσαι μόνη. Είναι πολλές γυναίκες που τα κάνουν όλα μόνες τους. Και το κάνω, και καταπίνω το ερώτημα “καλά δεν το έβλεπες πριν παντρευτείς;” Δεν το λέω, γιατί δεν βοηθά. Δεν βοηθά να της τρίψω την πληγή, να της τονίσω ένα λάθος που έκανε και τώρα δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να το πάρει πίσω.
Όμως το σκέφτομαι. Το σκέφτομαι κάθε φορά που συναντώ μητέρες που τα κάνουν όλα μόνες, που μεγαλώνουν τα παιδιά, τα πηγαίνουν σχολείο, μαγειρεύουν, καθαρίζουν και παράλληλα δουλεύουν και ο σύζυγος έχει πάρει τη θέση του μπιμπελό. Το μπιμπελό με την παντόφλα καθισμένο σε έναν καναπέ και όλα στο χέρι.
Δεν με νοιάζει αν έμαθε έτσι από τη μητέρα του, από το σπίτι του και με τι γαλουχήθηκε.
Με νοιάζει για εμάς, τις γυναίκες που παντρευόμαστε άντρες που ερωτευτήκαμε τρελά, που τυφλωθήκαμε, που δεν σκεφτήκαμε, που δεν μετρήσαμε καλά τον έγγαμο βίο. Αυτή την συμβίωση που η καθημερινότητα μπορεί να την κάνει αφόρητη αν δεν υπάρχει μια αμοιβαία βοήθεια, είτε έχεις παιδιά είτε όχι. Πόσο μάλλον όταν έχεις.
Και αναρωτιέμαι σε αυτά τα ρομαντικά ραντεβού κάτω από τα ηλιοβασιλέματα, πάνω στα τσαλακωμένα μας σεντόνια, πριν πατήσουμε την γόβα μας στο σκαλοπάτι της εκκλησίας ή του δημαρχείου, στην κοινή μας ζωή προ γάμου, δεν θέσαμε ποτέ το ερώτημα στον εαυτό μας αν ο άλλος έχει τη διάθεση να βοηθά;
Δεν είδαμε, μέσα στην κάθε μέρα, σε ένα ΣΚ που μείναμε μαζί, την νοοτροπία του; Την πρόθεσή του;
Μήπως την είδαμε και ελπίσαμε ότι μετά τον γάμο, μετά τα κουτσούβελα που θα αλωνίζουν το σπίτι, που θα κλαίνε, θα τσιρίζουν, θα ζητάνε, θα έχουν νεύρα, θα είναι άυπνα, ο άλλος, που μέχρι τώρα ήταν πασάς στα Γιάννενα, ξαφνικά θα αφυπνιστεί και θα μεταμορφωθεί σε ενεργό μέλος αυτής της οικογένειας;
Προσωπικά δεν έχω ακούσει, ζήσει ή δει περιπτώσεις τέτοιας θεμελιώδους αλλαγής. Δεν έχω δει σύζυγο που είχε μεγαλώσει με την πεποίθηση “όλα στο χέρι” να γίνεται συνεργάσιμος. Να εξυπηρετεί, να λέει “άσε θα το κάνω εγώ”. Ακόμα κι αν συμβαίνει όμως, ακόμα κι αν γίνεται μια στις τότες, γιατί να το ρισκάρει κανείς; Γιατί να στηρίξει την οικογενειακή του ζωή σε μια προσδοκία που μπορεί ποτέ να μην πραγματοποιηθεί;
Όταν αποφασίζεις να μοιραστείς τη ζωή σου με έναν άλλο άνθρωπο, να κάνεις οικογένεια και να πορευτείς μαζί του είναι καλό να έχεις λάβει υπόψη σου όλες τις παραμέτρους. Το πόσο “άνθρωπος” είναι και το πόσο “δίπλα σου” είναι διατεθειμένος να βρίσκεται ο άλλος είναι πολύ πιο σημαντικές αξίες από το κοινωνικό στάτους και την οικονομική άνεση.
Γιατί αυτό το “δέσιμο”, αυτή η πεποίθηση του είμαστε “ομάδα” είναι που δημιουργεί έναν ισορροπημένο και δυνατό δεσμό ανάμεσα στο ζευγάρι που όταν έρθουν τα παιδιά δεν μπορεί να σπάσει με τίποτα. Αντιθέτως θα τους ενώσει πιο πολύ και θα έχουν όλες εκείνες τις προϋποθέσεις να δημιουργήσουν μια “υγιή”, ευτυχισμένη οικογένεια.
Γι αυτό κάθε φορά που μια άλλη μαμά, παραπονιέται που ο σύζυγός της δεν βοηθά, λυπάμαι πολύ. Λυπάμαι όχι γιατί δεν το “μέτρησε” πριν, αλλά γιατί το πιθανότερο είναι ότι η ζωή με τα παιδιά θα συνεχιστεί κατ’ αυτόν τον τρόπο.
Γιατί οι άνθρωποι δεν αλλάζουν εύκολα αν δεν θέλουν.
Κι εμείς, όσο κι αν θέλουμε, όσο κι αν το επιθυμούμε, δεν έχουμε τη δύναμη να τους αλλάξουμε. Και μετά από λίγο, ούτε την αντοχή.
Διαβάστε επίσης:
