Έχεις νιώσει αβοήθητος κάποια στιγμή – μάλλον πολλές στιγμές – ως γονιός; Ε, λοιπόν, καλώς ήρθες στην ομάδα μας. Τι είναι άραγε αυτό που μας κάνει να νιώθουμε πως δεν έχουμε βοήθεια σε σχέση με τα αγγελούδια μας; Πολλοί οι λόγοι, κι ο καθένας ιδιαίτερος και ξεχωριστός. Τι λέτε; Πάμε να δούμε μερικούς από τους πιο δημοφιλείς;
1. Δεν θέλει να πάει σχολείο
Κι ο Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική… Κάτι σας είπα τώρα!
Πόσες φορές δεν έχει εκφράσει την αντίρρησή του το πρωί ο μικρός μας μπόμπιρας να πάει σχολείο; Έχει κυλιστεί στη μοκέτα του δωματίου του. Έχει κλαψουρίσει. Έχει σκαρφιστεί χίλιες δυο δικαιολογίες – ίσως και για ένα δράκο που κρύβεται πίσω απ’την τσουλήθρα στο προαύλιο. Έχει αλλάξει την γκαρνταρόμπα του τουλάχιστον 1353 φορές. Πονάει το λαιμουδάκι του ή η κοιλίτσα του…
Νομίζω έχουμε όλοι την εικόνα. Κι επειδή το πρωί, από μόνο του – όσο πρωινός τύπος και να’σαι – είναι δύσκολο και με περιορισμένο χρόνο, για να προλάβεις το σχολικό ή εσένα που κάνεις το σχολικό και μετά να πας αξιοπρεπής να χυθείς στη μάχη της βιοπάλης – πολύ δακρύβρεχτο μου φάνηκε αυτό…
Συνήθως, στις περιπτώσεις που το παιδί δε θέλει να πάει σχολείο, είναι καλό να ψάξουμε να βρούμε την αιτία, σε συνεργασία με το ίδιο και τις ζωγραφιές του ή τις κουβέντες που κάνει μόνο του με τα παιχνίδια του ανέμελο και σίγουρα σε συνεργασία και με τη δασκάλα του.
Οι λόγοι που το κάνουν να μη θέλει να πάει ποικίλουν. Μπορεί να’χουν να κάνουν με κάποιο άλλο συμμαθητή του ή με μία αυστηρή δασκάλα ή πολύ απλά με τη διάθεσή του να τεστάρει τα δικά σας όρια.
Σίγουρα, το δικό μας παράδειγμα και η δική μας συνέπεια στο δικό μας ‘σχολείο’ θα τους δώσει το παράδειγμα της συνέπειας στο δικό τους σχολείο. Θα σας συμβούλευα να αποφύγουμε την ανταμοιβή με τη μορφή παιχνιδιών, δώρων ή κάποιας βόλτας επειδή το παιδί πήγε μία βδομάδα για παράδειγμα συνεχόμενα στο σχολείο χωρίς γκρίνια.
Το σχολείο, όπως και η δουλειά αργότερα, ανήκουν στην κατηγορία των υποχρεώσεων. Το αλισβερίσι «αν πας σχολείο θα σου πάρω το παιχνίδι που ήθελες» δε νομίζω ότι θα βοηθήσει και πολύ. Ως την επόμενη φορά, λοιπόν, που το βλαστάρι μας θα εξαντλήσει όλο το υποκριτικό του ταλέντο για να μην πάει στο σχολείο, ας οπλιστούμε με υπομονή κι ας δείξουμε κατανόηση της κατάστασης, μένοντας, όμως, σταθεροί στο όριο ότι χρειάζεται ο μικρός μας μπόμπιρας να πάει σχολείο.
2. Τρώει μόνο συγκεκριμένα φαγητά
Ουπς! Άλλος ένας πονοκέφαλος όταν η μικρή πριγκίπισσα δεν τρώει, όχι όλο της το φαγητό, αλλά μία σειρά από φαγητά. Γιατί το ένα έχει περίεργη γεύση και το άλλο μυστήρια όψη. Το θέμα του φαγητού, όντως μας αφήνει αβοήθητους μπροστά σε μία κατάσταση, όπου το αγγελάκι στο κεφάλι μας μας λέει πως το παιδί πρέπει να τρώει όλα τα λαχανικά, φρούτα κι υγιεινές τροφές. Το διαολάκι, απ’την άλλη, μας λέει λιτά και κατηγορηματικά πως το παιχνίδι έχει χαθεί… Και τι να κάνεις; Να μετατραπείς σε σεφ μικρών λαχταριστών λιχουδιών, που το πιθανότερο είναι πως το μικρό σου θα τα απορρίψει; Ή να καταλήξεις να τα φας εσύ, για να μην πάει χαμένος και τόσος κόπος; Ούτε το παράδειγμα των παιδιών που δεν έχουν να φάνε σε σχέση με το δικό μας, είναι επιχείρημα που θα λειτουργήσει.
Έχοντας ένα παιδί, που αν δεν του άρεσε αυτό που έτρωγε, μπορούσε τη μπουκιά να την πηγαινοφέρνει στο στόμα της μπουκωμένη για κανένα μισάωρο τουλάχιστον ή να μένει νηστική μέχρι το επόμενο γεύμα – πείσμα αυτό το παιδί… – έχω να καταθέσω, σ’αυτόν τον άνισο αγώνα, πως το μενού μας παρέμενε περιορισμένο σε συγκεκριμένα φαγητά. Κι ίσως, κάποια κρυμμένα λαχανικά σε μπιφτέκια και τυροπιτάκια ή κάποια φρούτα αλεσμένα σε κέικ. Το αγαπημένο της φαγητό με λίγο απ’τ’άλλο φαγητό, που θα δοκίμαζε στην άκρη του πιάτου, δεν βοηθούσε, παρά μια-δυο φορές.
Όταν η ίδια αποφάσισε να δοκιμάσει γεύσεις, μόνο τότε εμπλουτίσαμε το μενού μας και με άλλες γκουρμεδιές. Από άποψη χρόνου και χρήματος είναι δύσκολο να μαγειρεύεις ένα φαγητό για την υπόλοιπη οικογένεια κι ένα για τον ιδιαίτερο της παρέας.
Το αν θα το πας απόλυτα τύπου:
– Αυτό το φαΐ έχουμε,
ή αν θα είσαι πιο διαλλακτική εξαρτάται από σένα και απ’το παιδί.
Μεταξύ μας και για ν’αποφεύγουμε τους ομηρικούς καβγάδες, πριν ξεστομίσουμε τις βαρύγδουπες δηλώσεις μας, ας θυμηθούμε κι εμείς πως τα φασολάκια ή τον αρακά δεν τα τρώγαμε και με μεγάλη ευχαρίστηση όταν ήμασταν παιδιά κι ας κινηθούμε ανάλογα.
3. Χτυπιέται το παιδί σου σε δημόσιο χώρο
Ναι, είμαι σίγουρη. Όλοι μας το έχουμε ζήσει… Απ’το ταμείο του σούπερ μάρκετ μέχρι το γύρω χώρο του εμπορικού κέντρου ή του παιδότοπου, όπου το παιδί για να καταφέρει να πάρει το παιχνίδι που ζήτησε ή να περάσει το δικό του, θα κυλιστεί στο πάτωμα, σκουπίζοντας ό,τι υπάρχει από κάτω του και θα δώσει μία θεατρική ερμηνεία που αξίζει τουλάχιστον δύο όσκαρ. Εσένα σ’έχει λούσει κρύος ιδρώτας. Γιατί, η αλήθεια είναι, σκέφτεσαι τον κόσμο γύρω που θα σχολιάζει το παιδί σου κι εσένα για την ανατροφή που του δίνεις.
Αν είσαι δε και παρθένος στο ζώδιο, ε, καλά. Έχεις διπλό εγκεφαλικό, γιατί υπολογίζεις και τα μικρόβια που τσιμπάει το βλαστάρι σου απ’το πατινάζ στο πάτωμα… Η λύση σε τέτοιες περιπτώσεις είναι απλή. Αποδιώχνεις το διαολάκι που σου πρήζει τ’αυτιά και το μυαλό με το: – Τι θα πει ο κόσμος; Γιατί του κόσμου δουλειά του είναι να λέει. Παίρνεις βαθιά ανάσα. Διατηρείς την ψυχραιμία σου και λες, της μικρής Κατίνας Παξινού, πως παρά το δράμα της, αυτό που θέλει δε θα το πάρει. Και σ’οποιαδήποτε τέτοια συμπεριφορά δε λυγίζεις. Κι εσύ φίλε Παρθένε, μη φοβού. Ένα μικρόβιο πάνω, ένα μικρόβιο κάτω δε θα κάνει τη διαφορά.
4. Δεν πάει για ύπνο παρά μόνο όταν είναι πολύ αργά
Μετά από μια κουραστική μέρα κι ενώ αύριο πρέπει να’σαι πάλι από τις 7 το πρωί στο πόδι, το αγγελούδι σου έχει αποφασίσει να το παίξει νυχτερίδα, να βάλει εσένα για ύπνο πρώτα και μετά να πάει εκείνο και βέβαια μετά τα μεσάνυχτα.
Σε αυτές τις περιπτώσεις είσαι και αβοήθητος και νυσταγμένος… Διπλή συμφορά.
Κι εδώ η επιστήμη έχει να σου προσφέρει λύσεις… Κανονίζεις τη ρουτίνα του ύπνου, μ’ένα χαλαρό μπάνιο κι ένα ζεστό γάλα, ίσως κι ένα μικρό παραμύθι ή μια κουβεντούλα για τα γεγονότα της ημέρας και το αγγελούδι σου θα μετράει προβατάκια ως το επόμενο πρωί. Εύκολα κι ακούραστα. Αποφεύγουμε το μεσημεριανό ύπνο, τη ζάχαρη και τη σοκολάτα το βράδυ, ώστε το μικρό μας να’χει κουραστεί και νυστάξει αρκετά, ως την ώρα του ύπνου. Ας έχουμε στο μυαλό μας, εμείς οι γονείς, πως το παιδί επιλέγει να μείνει ξύπνιο ως αργά, ίσως, γιατί όλη την υπόλοιπη μέρα δεν μας βλέπει αρκετά. Οπότε, αν αλλάξουμε λίγο το πρόγραμμά μας και φτάνουμε νωρίτερα στο σπίτι, μπορούμε να εκμεταλλευτούμε το χρόνο μας με το παιδί, προτού πάει 11 το βράδυ. Ακολουθώντας μια ρουτίνα βοηθάμε το παιδί αλλά κι εμάς τους ίδιους, κάνοντας την καθημερινότητά μας πιο εύκολη και ανεμπόδιστη.
Υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις που έχουμε αισθανθεί αβοήθητοι. Όπως όταν περνάει τη φάση των γιατί και μας βομβαρδίζει μ’ερωτήσεις που μπορεί να μην ξέρουμε πώς ν’απαντήσουμε. Αν ξεχάσουμε την απαίσια φράση:
– Είσαι μικρός ακόμα,
και του εξηγήσουμε μ’απλά λόγια, στο βαθμό που μπορεί να καταλάβει, τότε σίγουρα κι εκείνο θα αισθανθεί ικανοποιημένο. Και δε θα μας βομβαρδίζει με 100 ερωτήσεις το δευτερόλεπτο.
Το φορτωμένο πρόγραμμα με τις δικές μας υποχρεώσεις και τις διαφορετικές δραστηριότητες των παιδιών (τα πάρτι σε παιδότοπους, το κυνήγι ανάμεσα στο μπαλέτο και τα γαλλικά ή το ποδόσφαιρο και τη ζωγραφική) είναι άλλη μια κατάσταση που χρειαζόμαστε βοήθεια.
Πριν, λοιπόν, οργανώσουμε όλ’αυτό το βαρύ πρόγραμμα, ας σκεφτούμε αν όλ’αυτά είναι απαραίτητα για μας και το παιδί μας… Γιατί, μεταξύ μας, μπορεί να ζήσει και χωρίς μπαλέτο ή μια δεύτερη ξένη γλώσσα, αρκεί να’ναι ήρεμο κι ευτυχισμένο. Κι εκείνο κι εμείς.
Καθώς διαβάζετε, είμαι σίγουρη ότι ταυτιστήκατε όχι μόνο με έναν, αλλά με περισσότερους λόγους. Γελώντας ή και κουνώντας το κεφάλι σε ένδειξη συμφωνίας κι αναγνώρισης του αδιεξόδου, μικρού ή μεγαλύτερου. Εντάξει, δεν είναι και το τέλος του κόσμου. Όσο αβοήθητοι κι αν νιώσουμε κάποιες φορές, ας πάρουμε βαθιά ανάσα. Ας σκεφτούμε τι είναι χρήσιμο και τι περιττό κι ας το αποβάλλουμε. Ας παραμείνουμε σταθεροί στα όριά μας και να θυμόμαστε πως τα παιδιά μαθαίνουν από αυτό που τους δίνουμε σας παράδειγμα. Αν κάτι δε μας αρέσει στη συμπεριφορά τους, χρειάζεται να αλλάξουμε κάτι πρώτα εμείς οι ίδιοι. Ό,τι κι αν αντιμετωπίσουμε ας το κάνουμε με χαμόγελο.
Γράφει η Χαρά Μαρκατζίνου
