Δεν έχει εξελιχθεί, τουλάχιστον όχι ακόμη, σε γονεϊκό κίνημα όπως στην Ισπανία. Ούτε έχει την φανερή υποστήριξη πολλών δασκάλων, όπως συμβαίνει στη Βρετανία. Ακόμη κι έτσι, πάντως, η διαμαρτυρία στην Ελλάδα είναι υπαρκτή. Όλο και περισσότεροι γονείς, δάσκαλοι και φυσικά, μαθητές δηλώνουν πως το διάβασμα στο σπίτι, ειδικά στις τάξεις του Δημοτικού, όχι μόνο δεν βοηθά, αλλά επιπλέον βλάπτει.
Ο Δημήτρης Π., πατέρας δύο παιδιών του Δημοτικού, δηλώνει:
– Σκεφτείτε την καθημερινότητα ενός παιδιού 9 ετών που πηγαίνει στο σχολείο στις 8 το πρωί, τελειώνει στη 1 το μεσημέρι, να πρέπει ν’αφιερώσει άλλες 2-3 ώρες το απόγευμα, ανάμεσα στο διάβασμα κι άλλες εξωσχολικές δραστηριότητες, όπως οι ξένες γλώσσες. Συνολικά το “ωράριο εργασίας” ενός μικρού παιδιού ξεπερνάει ακόμη κι αυτό των μεγάλων. Δεν μένει καθόλου χρόνος για παιχνίδι. Κι αυτό είναι τραγικό.
Από την πλευρά της μια μητέρα επισημαίνει:
– Το πρόβλημα για μένα είναι πως τα παιδιά χάνουν σιγά–σιγά το κέφι τους για τη γνώση και την εκπαιδευτική διαδικασία. Αισθάνονται ότι κάνουν καταναγκαστικά έργα. Εξουθενώνονται νωρίς, ενώ ο δρόμος προς την ανώτατη εκπαίδευση είναι μαραθώνιος κι όχι κούρσα ταχύτητας.
Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ, οι 15χρονοι Έλληνες μαθητές αφιερώνουν 5 ώρες την εβδομάδα για διάβασμα στο σπίτι.
Οι συνομήλικοί τους Ισπανοί διαβάζουν 6,5 ώρες, οι Ρώσοι 7, ενώ οι Φινλανδοί μόλις 3. Απ’την άλλη πλευρά, στα εκπαιδευτικά τεστ αξιολόγησης οι Φινλανδοί μαθητές αριστεύουν. Αντίθετα απ’τους Έλληνες συμμαθητές τους, οι επιδόσεις των οποίων είναι κάτω απ’τον μέσο όρο των χωρών-μελών του οργανισμού.
Η αιτία, ασφαλώς, δεν μπορεί να είναι το διάβασμα στο σπίτι.
Μήπως, όμως, αποτελεί μέρος του προβλήματος;
Η δασκάλα που συστήνεται ως «κυρία Μαρία» και διδάσκει μαθητές της Δ’ Δημοτικού διαφωνεί:
– Τα μαθήματα στο σπίτι έχουν και το νόημα της σκληραγώγησης για τον όγκο της εργασίας που θα κληθούν ν’αντιμετωπίσουν στα επόμενα χρόνια.
Μ’αυτήν την άποψη συμφωνούν κι άλλοι συνάδελφοί της που επισημαίνουν ότι είναι υποχρεωμένοι ν’ακολουθούν την διδακτέα ύλη. Για τον όγκο της οποίας συμφωνούν, πάντως, πως είναι μεγάλος. Την συζήτηση σ’αυτό το θέμα είχε, κατά κάποιο τρόπο, ξεκινήσει το 2014, ο τότε υπουργός Παιδείας, Ανδρέας Λοβέρδος. Είχε συγκαλέσει το Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας για έναν ευρύ διάλογο πάνω σ’αυτό το θέμα, ενώ το δόγμα «λιγότερη ύλη» βρήκε σύμφωνους και τους διαδόχους του, Αριστείδη Μπαλτά και Νίκο Φίλη.
Το θέμα των μαθημάτων στο σπίτι φαίνεται, πάντως, ότι παραμένει σχετικά ένα ταμπού.
