Δεν είναι σπάνιο μία κακή διαμόρφωση του οικογενειακού χώρου να’ναι αιτία αδιαθεσίας ή διαταραχών του ύπνου για ένα ή περισσότερα μέλη της οικογένειας. Ατομικό δωμάτιο μη διαμορφωμένο καλά, δωμάτιο γονέων με πολλαπλές χρήσεις κ.λ.π. Για να αισθάνονται όλα τα μέλη της οικογενείας ασφάλεια, θα’ταν καλό οι γονείς να’χουν το δικό τους δωμάτιο, για να προστατεύουν τη σχέση τους. Το σαλόνι να’ναι ένας κοινός χώρος οικογενειακής συνεύρεσης και τα δωμάτια των παιδιών να μην είναι μόνο για ύπνο, αλλά και για ευχαρίστηση και παιχνίδια μεταξύ τους.
Το καλύτερο είναι τα παιδιά, εφόσον υπάρχει ο απαιτούμενος χώρος, να’χουν το δικό τους προσωπικό χώρο. Το δικό τους δωμάτιο.
Γιατί είναι σημαντικό;
1. Πρώτον, γιατί τα παιδιά-αδέρφια μπορεί να είναι διαφορετικού φύλου. Όσο είναι μικρά δεν υπάρχει πρόβλημα, μεγαλώνοντας όμως είναι φυσικό να αποκλίνουν τα παιχνίδια τους και τα ενδιαφέροντά τους. Επίσης, είναι φυσικό καθώς μεγαλώνουν να αποκτούν μία σεμνοτυφία που μπορεί να τα κάνει να νιώθουν άβολα.
2. Δεύτερον, είναι σημαντικό να έχουν το δικό τους δωμάτιο γιατί μπορεί έχουν διαφορά στην ηλικία. Τα ενδιαφέροντα μπορεί να είναι διαφορετικά και καθιστούν την συγκατοίκηση δύσκολη. Η συγκατοίκηση απαιτεί απ’το μεγαλύτερο παιδί υπομονή κι απ’το μικρότερο να μάθει να σέβεται ό,τι δεν του ανήκει.
3. Τρίτον, οι συγκρούσεις ανάμεσα στα παιδιά είναι συχνές. Όσες προσπάθειες να κάνουν οι γονείς, συμβαίνει, δύο αδελφές ή αδελφοί να διέρχονται φάσεις μ’έντονες συγκρούσεις, αντιζηλία κι ατελείωτους καβγάδες. Αν τα δύο παιδιά τσακώνονται, είναι καλύτερο να’χουν τη δυνατότητα ν’απομονωθούν στο χώρο τους.
4. Τέλος, γιατί μπορεί τα παιδιά να επιθυμούν να’χουν το δωμάτιό τους κι εφόσον, υπάρχει διαθέσιμος χώρος στο σπίτι οφείλουμε να σεβαστούμε την επιθυμία τους.
Το να έχει το κάθε παιδί το δωμάτιό του έχει τα πλεονεκτήματά του. Και το να μοιράζονται, όμως, τα παιδιά το ίδιο δωμάτιο, παρουσιάζει, εξίσου, πολλά πλεονεκτήματα, ιδιαίτερα όταν έχουν την ίδια ηλικία και το ίδιο φύλο.
Γιατί είναι σημαντικό;
– Πρώτον, γιατί τα βοηθά να πολεμήσουν τους «δαίμονες» της νύχτας! Όλα τα παιδιά (κυρίως αυτά που είναι μεταξύ δύο και δέκα ετών), φοβούνται το σκοτάδι. Το να’ναι 2 ή περισσότερα, μαζί, τα κάνει να αισθάνονται 2 φορές πιο δυνατά, για να διώξουν όλα τα τέρατα που’ναι κρυμμένα κάτω απ’το κρεβάτι ή μέσα στην ντουλάπα.
– Δεύτερον, γιατί μαθαίνουν να διαπραγματεύονται και να μοιράζονται. Το να μοιραστεί ένα παιδί το δωμάτιό του, σημαίνει ότι υποχρεώνεται να αφήσει χώρο και για το άλλο. Με τον καιρό γίνονται συνένοχοι και αλληλέγγυοι (π.χ. οι αταξίες γίνονται μαζί κ.λ.π.).
– Τρίτον, γιατί διπλασιάζεται η ποσότητα των διαθέσιμων παιχνιδιών. Καθώς το δωμάτιο περιλαμβάνει και τα παιχνίδια, έχοντας κοινό δωμάτιο, τους παρέχεται η δυνατότητα μιας άμεσης πρόσβασης στη διπλάσια ποσότητα παιχνιδιών.
– Τέταρτον, γιατί το κοινό δωμάτιο επιβάλλει στο κάθε παιδί να μάθει να σέβεται. Όταν ένα παιδί συγκατοικεί με κάποιο άλλο σ’ένα μικρό χώρο, οφείλει να μάθει να σέβεται τα προσωπικά του αντικείμενα, τα μυστικά του, τους ρυθμούς και τις συνήθειες. Επιπλέον, μαθαίνει στο άλλο παιδί, να το σέβεται.
Το ουσιώδες τελικά είναι να αισθάνεται το παιδί καλά, άνετα στο δωμάτιό του.
Μέχρι να μεγαλώσει το πρώτο παιδί και να πάει στην εφηβεία, τα παιδιά είναι ευτυχισμένα που είναι μαζί στο δωμάτιο.
Με την προϋπόθεση ότι το καθένα έχει τη δική του μεριά (γραφείο/συρτάρια κ.λ.π.) στην οποία δεν έχει πρόσβαση κανένας άλλος.
Ένας καλός τρόπος για να επιτευχθεί αυτό είναι αν χωρίσετε το δωμάτιο μ’ένα συμβολικό χώρισμα (π.χ. ράφι). Ή αν φτιάξετε ένα δώμα.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Οι γονείς ρωτούν, Οι ψυχολόγοι απαντούν», της Anne Bacus.
Το κείμενο επέλεξε και επιμελήθηκε ο Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος Γιάννης Ξηντάρας
