“Όταν ήμουν εννιά χρονών πήγα στην καλοκαιρινή κατασκήνωση για πρώτη φορά. Η μητέρα μου έφτιαξε μια βαλίτσα γεμάτη βιβλία, πράγμα που μου φαινόταν απολύτως φυσιολογικό γιατί στην οικογένειά μου ήταν κύρια ομαδική δραστηριότητα. Κι αυτό μπορεί να σας ακούγεται αντικοινωνικό, απλά για εμάς ήταν ένας διαφορετικός τρόπος κοινωνικότητας. Έχεις τη ζωώδη ζεστασιά της οικογένειάς σου, να κάθεται δίπλα σου, αλλά παράλληλα είσαι ελεύθερος να περιπλανιέσαι στη γη της περιπέτειας μέσα στο μυαλό σου. Και θεωρούσα ότι η κατασκήνωση θα είναι ακριβώς έτσι, αλλά κι ακόμα καλύτερη.
Είχα μια εικόνα 10 κοριτσιών να κάθονται σε μία σκηνή διαβάζοντας βιβλία και φορώντας ασορτί νυχτικά. Η κατασκήνωση ήταν σαν πάρτι, αλλά χωρίς αλκοόλ. Και την πρώτη κιόλας μέρα η σύμβουλος μας μάζεψε όλες μαζί και μας έμαθε μια κραυγή που μας είπε ότι έπρεπε να λέμε κάθε μέρα, για το υπόλοιπο Καλοκαίρι, προκειμένου ν’ανεβάσουμε το ηθικό της κατασκήνωσης. Αν και δεν ήμουν ενθουσιασμένη με το εγχείρημα, έλεγα την κραυγή μαζί μ’όλες τις άλλες, περιμένοντας πότε θα’ρθει η ώρα που θ’αποσυρθώ να διαβάσω με την ησυχία μου τα βιβλία μου.
Την πρώτη μέρα που’βγαλα το βιβλίο απ’τη βαλίτσα μου, με πλησίασε το πιο κουλ κορίτσι της παρέας και μου είπε:
– Γιατί είσαι τόσο ήσυχη;
Δεν απάντησα, αλλά έβαλα τα βιβλία στη βαλίτσα μου και τ’άφησα εκεί για όλο το υπόλοιπο Καλοκαίρι. Κι αισθανόμουν λίγο ένοχη γι’αυτό, γιατί ένιωθα ότι τα βιβλία μου με χρειάζονται μ’έναν τρόπο. Ότι με φώναζαν κι εγώ τα εγκατέλειπα.
Τώρα σας λέω την ιστορία με την κατασκήνωση, ενώ μπορώ να πω άλλες 50 ίδιες μ’αυτή, για να σας εξηγήσω πως κάθε φορά που λάμβανα το μήνυμα ότι ο ήρεμος κι εσωστρεφής τρόπος ζωής μου δεν ήταν απαραίτητα σωστός, ότι θα’πρεπε να προσπαθήσω να’μαι πιο εξωστρεφής, προσπαθούσα να είμαι. Βαθιά μέσα μου, όμως, ήξερα ότι αυτό ήταν λάθος κι ότι οι εσωστρεφείς μια χαρά ήταν όπως ήταν.
Αλλά για χρόνια αρνιόμουν την διαίσθησή μου κι έτσι έγινα δικηγόρος αντί να γίνω συγγραφέας, όπως ονειρευόμουν, εν μέρει γιατί ήθελα ν’αποδείξω στον εαυτό μου ότι ήμουν δυναμική.
Θυμάμαι ότι πήγαινα σε μπαρ με πολύ κόσμο για ποτό αντί να κάτσω σπίτι με φίλους που το προτιμούσα. Κι έκανα όλες αυτές τις επιλογές αυταπάρνησης τόσο αντανακλαστικά που δεν είχα συναίσθηση ότι τις έκανα. Αυτό είναι κάτι που κάνουν πολύ εσωστρεφείς. Κι είναι εις βάρος τους, βέβαια, αλλά είναι, επίσης, εις βάρος των συναδέλφων τους κι εις βάρος των κοινοτήτων μας. Και με κίνδυνο να ακουστώ υπερβολική, είναι εις βάρος του κόσμου. Γιατί όταν πρόκειται για δημιουργικότητα και ηγεσία χρειαζόμαστε τους εσωστρεφείς να κάνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα.
Διάβασε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
