Ο όρος «εκλεκτική» ή «επιλεκτική» αλαλία αναφέρεται σε απουσία λόγου που παρουσιάζει το παιδί σε επιλεγμένα περιβάλλοντα και καταστάσεις, ενώ κανονικά δεν παρουσιάζει καμία γλωσσική διαταραχή.
Καθοριστικός παράγοντας στην απάλειψη της αλαλίας είναι η δημιουργικότητα κι η πρωτοβουλία των γονέων.
Ο γονιός είναι απαραίτητο να δώσει στο παιδί την αίσθηση ότι γίνεται αποδεκτό. Οι γονείς μπορούν, όπου αναφέρεται στους κανόνες «σιωπηλό παιδί», ν’αντικαταστήσουν τη φράση με το όνομά του δικού τους παιδιού. Μπορούν, ακόμη, να εφαρμόζουν, κάθε μέρα, μόνο έναν κανόνα, αρχίζοντας απ’τον πρώτο κι όταν φτάσουν στον τελευταίο ν’αρχίσουν πάλι απ’την αρχή:
1. Αποδέχομαι το σιωπηλό παιδί και τη φοβία του.
2. Το σιωπηλό παιδί αποτελεί κομμάτι αυτού του κόσμου, ακριβώς όπως κι εγώ.
3. Το σιωπηλό παιδί εκτιμά την ελευθερία του ακριβώς, όπως κι εγώ.
4. Θέλω να είμαι ένα σημαντικό πρόσωπο για το σιωπηλό παιδί.
5. Καλλιεργώ, συνεχώς, τη σχέση μου με το σιωπηλό παιδί.
6. Το σιωπηλό παιδί εκτιμά μια καλή ατμόσφαιρα, ακριβώς όπως κι εγώ.
7. Μόνο το σιωπηλό παιδί μπορεί να αποφασίσει πότε θέλει να μιλήσει.
8. Το σιωπηλό παιδί είναι κι αυτό το ίδιο μοναδικό, όπως κάθε άλλο παιδί.
9. Λαμβάνω σοβαρά υπόψη τις ανάγκες του σιωπηλού παιδιού.
10. Γνωρίζω ότι το σιωπηλό παιδί χρειάζεται στήριγμα και ασφάλεια.
11. Η σιωπή του παιδιού είναι μια αξιοπρόσεκτη ικανότητα.
12. Μπορώ να κρατήσω απόσταση από τα προβλήματα που μου δημιουργεί το σιωπηλό παιδί.
– Ένας καλός τρόπος εξαναγκασμού σε ομιλία είναι η λανθασμένη ονομασία των πραγμάτων από τους γονείς. Έτσι δίνεται η δυνατότητα στο παιδί να διορθώσει τους γονείς. Π.χ. ο ήλιος πάλι λάμπει πράσινος-κίτρινος.
– Οι γονείς μπορούν, επίσης, ζωγραφίζοντας, να ξυπνήσουν στο παιδί τη χαρά της επικοινωνίας.
– Στο τραγούδι ή στο παίξιμο διαφόρων ρόλων ανάμεσα στους φίλους ή στα αδέρφια, πρέπει το παιδί με την αλαλία να παίρνει κι αυτό μέρος, να μην αφήνεται εκτός.
– Στο σχολείο, γίνεται σταδιακή απευαισθητοποίηση, με έκθεση του παιδιού, αρχικά, σε μικρές ομάδες παιδιών, όπου ασχολείται με ευχάριστες για αυτό δραστηριότητες.
– Αρχικά, η δασκάλα μπορεί να ζητά απ’το παιδί να της δείχνει όσα του ονομάζει ή να χρησιμοποιεί νεύματα. Αργότερα να το δείχνει με τα χειλάκια χωρίς να το λέει. Μετά να το ψιθυρίζει πολύ κοντά της. Μετά να το λέει λίγο πιο δυνατά και στο τέλος να σηκώνει το χέρι για να μιλήσει.
– Σε κάποια παιδιά έχει αποτέλεσμα να μην τα κοιτάς μέσα στα μάτια όταν τα ρωτάς, όπως το να κοιτάς το αντικείμενο της συζήτησης ή έξω απ’το παράθυρο. Σίγουρα, πάντως, δεν βοηθά κανένα παιδί να συζητάτε για τη δυσκολία του με τρίτους, μπροστά του ή να του λέτε:
– Γιατί δεν το λες, αφού το ξέρεις!
– Αχ, πότε θα μιλήσεις;
– Μπράβο, τι φοβερός που είσαι που το είπες!
Έτσι, το μόνο που κάνετε είναι nα ενισχύετε το άγχος του.
– Δώστε οι ίδιοι το παράδειγμα. Πάρτε το μαζί σας για ψώνια για μια βόλτα στη γειτονιά και γίνετε ομιλητικοί με όσους συναναστρέφεστε. Καλέστε κόσμο στο σπίτι, τραγουδήστε μαζί του, γίνετε πιο κοινωνικοί.
