Όσο κι αν ακούγεται σοκαριστικό, οι βασικοί, ενδόμυχοι λόγοι που φέρνουμε παιδιά στον κόσμο είναι, ως επί το πλείστον, εγωκεντρικοί/εγωιστικοί. Άλλοι από εμάς για να μην νιώθουμε μόνοι, ειδικά στα βαθιά μας γηρατειά. Άλλοι για να διαιωνίσουμε το DNA μας. Άλλοι για να περάσουμε στα παιδιά τους τις περιουσίες μας και τις δουλειές μας. Άλλοι γιατί «έτσι πρέπει».
Κι όμως. Όταν έρχεται η υπέροχη αυτή στιγμή που το βρέφος ελευθερώνεται απ’τη μήτρα και χάνεται στην αγκαλιά της μητέρας, ο εγωισμός μας συνθλίβεται στα τάρταρα. Ο κόσμος, όπως τον ξέραμε, σταματάει για κάποια δέκατα δευτερολέπτων. Εκείνη τη στιγμή μπαίνουμε οριστικά σ’ένα μονοπάτι μιας άλλης ζωής. Ο γιατρός απομακρύνεται κι έχεις μείνει να κοιτάς ένα πλάσμα που, πλέον, θα ορίζει κάθε σου σκέψη και κίνηση. Θα έχει τη δύναμη να καθορίζει τη χαρά και τη λύπη σου. Θα σε κάνει ν’ανακαλύψεις υπέροχες (κι όχι τόσο υπέροχες) πτυχές του εαυτού σου που ήταν καλά θαμμένες μέσα σου.
Και στις επόμενες ώρες θα περάσει από μπροστά σου μια σειρά από ειδικούς (και μη ειδικούς) που θα σου δώσουν λίστες με οδηγίες. Με τι να αγοράσεις. Με πράγματα που πρέπει να κάνεις και τι να μην κάνεις. Στην ψηφιακή εποχή μπορεί και να σου δώσουν, απλά, ένα application να κατεβάσεις.
Αλλά το μόνο που δεν σου λένε είναι ότι το κλειδί για να «επιζήσεις» στην νέα σου ζωή είναι … ο σύζυγός σου.
Ναι, εμείς. Και λένε, όχι άδικα, ότι το πραγματικό τεστ ενός γάμου είναι η έλευση των παιδιών. Όμως, γιατί πρέπει να φθάσουμε στη γέννηση του πρώτου παιδιού για να περάσουμε το τεστ, όταν εκείνη τη στιγμή δεν υπάρχει χρόνος κι όρεξη για «τεστ», αλλά είναι η πραγματικότητα που πρέπει ν’αντιμετωπίσουμε, ολοζώντανη, ολόφρεσκη μπροστά μας.
Πώς περιμένετε από εμάς να ξυπνήσουμε μέσα στη νύχτα ν’αλλάξουμε την πάνα, όταν από τότε που σας παντρευτήκαμε δεν έχουμε σηκωθεί ποτέ ένα πρωινό πριν από εσάς να σας φτιάξουμε το πρωινό σας;
Γιατί παραπονιέστε που όλη μέρα πλένετε τα πράγματα του παιδιού, όταν δεν έχουμε ποτέ σηκώσει τα πιάτα απ’το τραπέζι για να σας βοηθήσουμε;
Ποιος να μαγειρέψει για όλη την οικογένεια, αφού δεν χρειάστηκε ποτέ να φτιάξουμε κάτι άλλο από καφέ (κι αυτό, πριν σας παντρευτούμε);
Δώστε μεγάλη σημασία στο πως συμπεριφερόμαστε στο νέο μας σπίτι.
Άνδρας του καναπέ, θα παραμείνει άνδρας με αγκαλιά ένα μωρό στον καναπέ.
Άνδρας που πιστεύει ότι η συνεισφορά του σταματάει στην πληρωμή των λογαριασμών, θα συνεχίσει να πληρώνει τους λογαριασμούς και τα έξοδα των παιδιών. Μέχρι εκεί.
Άνδρας που αφαιρεί τον δικό σας χρόνο με τις φίλες σας ή με αγαπημένα σας πρόσωπα, αποκλείεται να θυσιάσει τον δικό του χρόνο, όταν θα θέλετε να ξεσκάσετε μια μέρα.
Τα σημάδια είναι όλα εκεί, μπροστά σας και κυρίως, στα μικρά, καθημερινά ζητήματα της κοινής σας, πλέον, ζωής. Γιατί ο γάμος είναι ένα «κοινωνικό συμβόλαιο», μεταξύ δύο ισότιμων ανθρώπων, όπου κι οι δύο πλευρές συμφωνούν στο να περιορίσουν, κάπως, τους προσωπικούς τους εγωισμούς και “θέλω”.
Η διαδικασία κατατρόπωσης του εγωισμού και του εγωκεντρικού τρόπου ζωής πρέπει να’ναι σταδιακή. Και πρέπει να ξεκινάει πολύ πριν τον ερχομό του παιδιού.
Κι επειδή δεν έχουμε γεννηθεί σύζυγοι, πόσο μάλλον μπαμπάδες, σας έχουμε ανάγκη σε αυτή η διαδικασία.
“Μεγαλώστε” εμάς, πριν καν μπείτε στη διαδικασία να μεγαλώσετε τα παιδιά μας. Εκπαιδεύστε μας να είμαστε καλοί σύζυγοι, για να γίνουμε και καλοί μπαμπάδες. Εμείς είμαστε το κλειδί της ευτυχίας σας ως μητέρες. Όχι οι λίστες. οι οδηγίες χρήσεως και τα σεμινάρια. Πιάστε μας, λοιπόν, από το χέρι και οδηγείστε μας. Όχι από το μαιευτήριο, αλλά από την εκκλησία.
Γράφει ο Κωνσταντίνος Βενετάκος
