Από όταν έμαθα να γράφω, θυμάμαι πως προτιμούσα αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας, όχι μόνο ως προς τους άλλους, αλλά κι ως προς τον εαυτό μου. Ένα είδος ενδοσκόπησης στην ψυχή μου, καταγεγραμμένες αλήθειες που είναι δύσκολο να πεις και να παραδεχθείς. Ένα είδος ψυχανάλυσης αν θες.
Σε μια εποχή όπου τα social media έχουν “καταλάβει” όλον τον κόσμο, η γραπτή έκφραση μπορεί να αγγίξει πολλούς ανθρώπους και να δώσει χέρι βοηθείας μα και να βοηθηθεί όποιος το έχει ανάγκη.
Η εικόνα που βλέπετε ήταν η αφορμή για να γραφτεί αυτό το κείμενο και να περιγράψει, μ’έναν άλλον τρόπο, όσα συμβαίνουν αυτήν την εποχή στην καθημερινότητα μου!
Μιλάω σε σένα, που έχεις μάθει να κρίνεις. Ναι, να κρίνεις, χωρίς να ξέρεις τι συμβαίνει ή τι έχει συμβεί.
Μιλάω σε σένα, που στάζεις χολή μπροστά σε μια μάνα που παλεύει να μεγαλώσει το παιδί μόνη της, σε δυο γονείς που τραβάνε τα πάνδεινα γιατί δυσκολεύονται με όλα όσα τους συμβαίνουν, σε αυτόν τον πατέρα που χωρίς να το διαλέξει, αλλά η ζωή τα έφερε έτσι, να μεγαλώσει μόνος τα παιδιά του.
Μιλάω σε σένα, που είδες ένα “διαφορετικό” παιδί και θεώρησες σωστό να το κοροϊδέψεις και να το κάνεις στην άκρη.
Μιλάω σε σένα, που κάνεις τόσο κακό βάζοντας μια ακόμη ταμπέλα σ’ένα μικρό πλάσμα, που θα την κουβαλάει μια ζωή!
Μιλάω σε σένα, που λες στο παιδί σου ή στα παιδιά σου, να μην παίζουν το δικό μου!
Μιλάω σε σένα, που είσαι κι εσύ γονιός.
Μιλάω σε σένα που ονειρεύεσαι για το παιδί σου μια ζωή γεμάτη χαρά, αλλά με την συμπεριφορά σου καταστρέφεις το μέλλον και τη χαρά του δικού μου παιδιού!
Μιλάω σε σένα, που με βλέπεις και μου χαμογελάς μα μέσα σου νιώθεις αποστροφή.
Μιλάω σε σένα που χτυπάς το παιδί σου επειδή έκανε το λάθος να πάρει 8 στο διαγώνισμα ενώ εμείς σαν γονείς και στο 6 δίνουμε συγχαρητήρια για την προσπάθεια.
Μιλάω σε σένα, που φορτώνεις το παιδί σου παραπάνω από όσο μπορεί να αντέξει.
Μιλάω σε σένα, γιατί μεγαλώνεις ένα παιδί που σε βλέπει και αντιγράφει το παράδειγμα σου.
Μιλάω σε σένα, που λες στο παιδί μου αυτά που δεν θα έπρεπε.
Μιλάω σε σένα, που το βλαστάρι σου κάνει πάρτι κι ενώ έχει καλέσει όλους τους συμμαθητές τους, το δικό μου το παιδί το έχει αφήσει απέξω.
Μιλάω σε σένα, που δεν σε αγγίζει ο πόνος του άλλου γονιού, παρά μόνο τα πόσο άριστα θα πάρει το παιδί σου.
Μιλάω σε σένα, που κουράστηκα, να εξηγώ ξανά και ξανά.
Μιλάω σε σένα, γιατί αυτό που μου κάνεις δεν μου αξίζει!
Μάθε λοιπόν:
Δεν το διάλεξα να είναι το παιδί μου αυτιστικό.
Δεν το διάλεξα να έχει το παιδί μου σύνδρομο Down.
Δεν το διάλεξα να έχει ψυχαναγκασμούς.
Δεν το διάλεξα να έχει διαταραχή.
Δεν το διάλεξα να έχει μαθησιακές δυσκολίες.
Δεν διάλεξα να έχει δυσλεξία.
Δεν διάλεξα να μην μπορεί να γράφει ή να διαβάζει.
Δεν διάλεξα να δυσκολεύεται με το παραμικρό.
Δεν το διάλεξα να μην μπορεί να σταθεί σωστά σε ένα κοινωνικό σύνολο.
Δεν το διάλεξα να είναι διαφορετικό.
Μα άκου:
Όλοι διαφορετικοί είμαστε!
Σταμάτα να με κοιτάς λοξά και αντ’ αυτού έλα στη θέση μου. Μόνο για μια στιγμή. Τόσο θέλει. Δες, νιώσε, συναισθάνσου. Γίνε μητέρα ή πατέρας αυτού του παιδιού.
Βοήθα με. Βοήθα με κι αντί να σε έχω απέναντι, γίνε σύμμαχος μου. Για σένα, για το παιδί σου. Για να γίνει τούτος ο κατακριτέος κόσμος καλύτερος.
Για να δω το παιδί μου επιτέλους να χαμογελάει!
Μιλάω σε σένα, βοήθα με!
Αφιερωμένο στα παιδιά μου, στη διαφορετικότητα τους, που τα κάνει τόσο μοναδικά! Αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά που δυσκολεύονται και στους γονείς που αγανακτούν!
Ευχαριστούμε την Κέλλυ Σχοινά-Κωνσταντουράκη, epaggelmama.blogspot.gr
