1. Γονείς, να δίνετε στα παιδιά συνεχή, συνεπή, τρυφερή φροντίδα. Είναι τόσο αναγκαία για την υγεία της ψυχής όσο η τροφή για το σώμα.
2. Να δίνετε γενναιόδωρα το χρόνο και την κατανόησή σας. Το να παίζετε με το παιδί και να του διαβάζετε έχει μεγαλύτερη σημασία από ένα τακτικό, οργανωμένο σπίτι.
3. Να του προσφέρετε καινούργιες εμπειρίες και να του μιλάτε πολύ από τη μέρα που θα γεννηθεί. Οι νέες εμπειρίες πλουτίζουν το μυαλό του.
4. Να ενθαρρύνετε το παιδί να παίζει και μόνο του και με άλλα παιδιά. Να εξερευνά, να μιμείται, να δημιουργεί, να φτιάχνει πράγματα, να φαντάζεται.
5. Να επαινείτε την προσπάθεια περισσότερο από το αποτέλεσμα.
6. Να του δίνετε όλο και περισσότερη ευθύνη. Η υπευθυνότητα, όπως όλες οι ικανότητες, χρειάζεται εξάσκηση για να μαθευτεί.
7. Να μην ξεχνάτε ότι κάθε παιδί είναι μοναδικό.
8. Ο τρόπος που δείχνετε δυσαρέσκεια να ταιριάζει με την προσωπικότητα του παιδιού, την ηλικία και τη νοημοσύνη του.
9. Ποτέ να μην το φοβερίζετε ότι θα πάψετε να το αγαπάτε ή ότι θα το διώξετε. Το φέρσιμό του μπορεί να το απαρνείστε, αλλά όχι το ίδιο το παιδί.
10. Μην περιμένετε ευγνωμοσύνη – το παιδί σας δεν ζήτησε να γεννηθεί, εσείς πήρατε αυτή την απόφαση.
Ακολουθούν άλλες «δέκα εντολές», για την επιβίωση των γονιών κατά τη διάρκεια της ανατροφής των παιδιών:
1. Να συνεχίσετε να πιστεύετε ότι είστε άνθρωποι με δικά σας δικαιώματα και αφού αποκτήσετε παιδί! Το ότι τα παιδιά είναι άνθρωποι το ανακαλύψαμε τελευταία. Καιρός να ξαναθυμηθούμε ότι το ίδιο ισχύει για τη μητέρα και τον πατέρα.
2. Να μοιράζετε δίκαια κι ίσα το χρόνο, προκειμένου να’χετε αρκετό χρόνο και για τον εαυτό σας, ώστε να μην έλθει ποτέ η στιγμή που θα πείτε:
– Έφαγα τα καλύτερά μου χρόνια για σένα… και τώρα, να η ανταμοιβή!.
3. Να καλύπτετε τις ανάγκες σας, επαγγελματικά και συναισθηματικά, για να μην χρειαστεί αργότερα να ζείτε τη ζωή σας μέσω της ζωής του παιδιού σας.
4. Να προσπαθείτε να’στε σίγουροι για το τι πιστεύετε και τι θέλετε για τα παιδιά. Να τους το λέτε καθαρά και ξάστερα. Και λάθος να είναι, καλύτερα σίγουροι, παρά γεμάτοι αμφιβολίες και διπλά μηνύματα.
5. Δεχτείτε ότι είστε υπεύθυνοι, ίσως, μόνο για το 50% αυτών που κάνουν και αυτών που θα γίνουν. Το άλλο 50% ανήκει στη φύση, στο περιβάλλον, στην κληρονομικότητα, στη δική τους προσωπικότητα.
6. Να θυμάστε ότι ένας από τους σκοπούς μας είναι η ομαλή συμβίωση. Το να γλεντάμε και να χαιρόμαστε με τα παιδιά μας. Αυτό είναι εφικτό ακόμα και με τα πιο δύσκολα παιδιά.
7. Φροντίστε να αισθάνεστε σίγουροι για τον εαυτό σας, γιατί όσες δυσκολίες κι αν υπάρχουν όσο είναι μικρά, η μεγάλη δοκιμασία έρχεται με την εφηβεία.
8. Να κατανοήσετε εγκαίρως ότι τα παιδιά σας είναι ξεχωριστοί, διαφορετικοί άνθρωποι. Το τι λένε, τι φοράνε και τι κάνουν – από ένα σημείο και μετά – είναι δική τους ευθύνη.
9. Να μη δέχεστε από τα παιδιά σας συμπεριφορές που δεν θα ανεχόσασταν ποτέ από κάποιον μεγάλο. Αυτό το μήνυμα πρέπει κανείς να το δίνει εγκαίρως. Δεν ανέχομαι να με φτύνει κάποιος ή να με ξυπνάει όταν κοιμάμαι το μεσημέρι. Δεν λέω: – Άστο, είναι μικρός ακόμα, αλλά με τρόπο που να καταλάβει, του το εξηγώ, ακόμα κι όταν είναι δύο χρονών. Όχι αναγκαστικά «για χάρη του», «για το καλό του», αλλά «για χάρη μου», «για το καλό μου».
10. Φροντίστε να’στε σε θέση, κάποια στιγμή, στο μέλλον, όταν μεγαλώσουν, να τους πείτε, ειλικρινά:
– Δεν μου χρωστάς τίποτα, κι αυτή να είναι η αλήθεια σας!
Πηγή: Mia Kellmer Pringle, The needs of children (Unwin Hyman, 1975) και Ανθή Δοξιάδη Σαν μητέρα προς μητέρα (Τερζόπουλος, 1984)
Το διαβάσαμε στο blog newagemama.com
Διαβάστε επίσης:
