Τον τελευταίο καιρό ζω μια περίεργη κατάσταση ως μητέρα ενός γιου και μιας κόρης. Νιώθω ότι κρίνομαι, ανά πάσα στιγμή, από έναν κύκλο μαμάδων για το πώς μιλάω στον γιο μου και “να προσέξω μην τον κάνω μαμάκια”.
Κάπου έχουμε μπερδευτεί νομίζω κι ήρθε η ώρα να μπουν μερικά πράγματα στη θέση τους.
Το να μιλάω τρυφερά στον γιο μου, όπως ακριβώς κάνω και με την κόρη μου, το να τον αποκαλώ “αγάπη μου”, “καρδιά μου”, “γλύκα μου” δεν σημαίνει ότι θα τον κάνω μαμάκια.
Επίσης, το να τον αποκαλώ “αγόρι μου”, όπως αποκαλώ την κόρη μου “κοριτσάκι μου” δεν σημαίνει:
1. ότι έχω κατεστραμμένο γάμο και προσπαθώ να βάλω τον γιο μου στη θέση του άντρα μου.
2. ότι έχω μια χαρά γάμο, αλλά έχω εξοστρακίσει τον σύζυγο για χάρη του γιου.
3. ότι παράγω, βιώνω και δεν ξέρω τι άλλο κάνω το οιδιπόδειο σύμπλεγμα.
Ένα αγόρι το κάνουν μαμάκια άλλα πράγματα.
Κι όχι αν του μιλάς τρυφερά. Αν του επιτρέπεις να δείχνει τις ευαισθησίες του. Όταν δεν του μπουκώνεις το συναίσθημα όταν θέλει να κλάψει. Όταν δεν του λες “οι άντρες δεν κλαίνε”, γιατί μια χαρά κλαίνε γιατί είναι άνθρωποι κι όχι άψυχα ρομπότ που πρέπει να αποδείξουν τον ανδρισμό τους με σκληράδες και μαγκιές.
Ένα αγόρι το κάνεις μαμάκια όταν του λες διαρκώς “η μανούλα θα το κάνει για σένα”.
Όταν δεν τον αφήνεις να πάρει πρωτοβουλίες. Όταν του λες ότι το να στρώνει το κρεβάτι του ή να φτιάχνει το πρωινό του είναι γυναικεία δουλειά.
Δεν κάνεις ένα αγόρι μαμάκια όταν του μαθαίνεις να μην είναι βίαιος.
Όταν του μαθαίνεις να μην κάνει νταηλίκια. Όταν του μαθαίνεις ότι η δύναμη δεν κρύβεται στα μπράτσα αλλά στο μυαλό. Τον γιο μου θα τον αποκαλέσω και “μωρό μου”, και “γλυκό μου” και θα τον αγκαλιάσω. Και θα του σκάσω ένα φιλί στο μάγουλο και θα τον σφίξω πάνω μου μέχρι να σκάσει. Και θα του ανακατέψω τα μαλλιά και θα κοιμηθεί στην αγκαλιά μου όταν είναι στενοχωρημένος. Και θα πάρει το χάδι μου όταν είναι ανήσυχος – όπως ακριβώς συμβαίνει και με την κόρη μου.
Και στην παιδική χαρά, θα τρέξω να δω αν συμβαίνει κάτι αν χτυπήσει. Και θα το κάνω “μα” να περάσει αν είναι μικρός. Και θα τον αφήσω να κλάψει όσο γοερά θέλει που χτύπησε και πονάει. Και θα του πάρω και παγωτό για να γλυκάνω τον πόνο του – όπως ακριβώς κάνω με την κόρη μου.
Γιατί το γεγονός ότι είναι αγόρι δεν σημαίνει ότι δεν θέλει την αγάπη και την τρυφερότητα, τη γλυκιά κουβέντα και ότι “δεν έχει ανάγκη γιατί είναι άντρας”. Αυτά τα στερεοτυπικά μιας άλλης εποχής δεν αναπαράγονται στο δικό μου σπίτι και πραγματικά θλίβομαι όταν βλέπω γύρω μου να συμβαίνει το αντίθετο.
Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσουμε να διαιωνίζουμε τις αγκυλώσεις του παρελθόντος. Η αγάπη δεν έχει φύλο, χρώμα και ηλικία. Κανείς δεν έγινε μαμάκιας γιατί πήρε αγνή αγάπη, χάδι και τρυφερότητα. Ξέρω πολύ καλά να ξεχωρίζω, όπως και τόσες μητέρες γιων που γνωρίζω την πραγματική αγάπη από εκείνη που χρησιμοποιείται ως άλλοθι για να φτιάξει εξαρτημένα παιδιά. Ας τα ξεμπερδέψουμε κάποια στιγμή.
Γράφει η Ιωάννα Καραμίχου, αναγνώστρια του themamagers
Διαβάστε επίσης:
Μεγαλώνοντας αγόρια – όταν το «μανούλα» γίνεται «μάνα» και πολλά ακόμα…
