«Να ξέρεις να ζεις, σημαίνει να ξέρεις να ζεις με τους άλλους, δίχως να παραβιάζεις τις ανάγκες τις δικές σου ή τις δικές τους. Να ξέρεις να αναθρέψεις το παιδί σου, σημαίνει να το μάθεις να ζει.»
Οδύνη και μητρότητα
Πολλές γυναίκες θεωρούν ότι «καλή μητέρα» είναι η αυτοθυσιαζόμενη μητέρα. Η μητέρα που ταλαιπωρείται. Η μητέρα που στερείται για χάρη του παιδιού της.
Η στέρηση της χαράς στα πλαίσια του ρόλου της μητέρας έχει υπάρξει το δόγμα πολλών γενιών. Το «μαζοχιστικό πεπρωμένο των μητέρων» μας λέει ο Cramer, όπου μια καλή μητέρα όφειλε ακόμη και να απολαμβάνει τους πόνους της γέννας, μιας και «η οδύνη αποτελεί μέρος της γυναικείας φυσιολογίας». Αυτό βέβαια μοιάζει να αντιστοιχεί σε πολλές δεκαετίες πίσω. Είναι όμως;
Μια γυναίκα στο γραφείο μου μου μεταφέρει με απόγνωση τα λόγια που της είπε η μητέρα της, όταν έγινε η ίδια μητέρα «Εσείς σήμερα έχετε την επισκληρήδιο. Δεν ξέρετε τι θα πει ο πόνος της γέννας». Τι σημαίνει αυτό; Ό, τι η επισκληρήδιος την κάνει λιγότερο μητέρα; Μια άλλη νέα μητέρα πάλι, χρειάστηκε να αντιμετωπίσει το θυμό της μητέρα της στο μαιευτήριο, γιατί της στέρησε το να είναι εκεί «που πονούσες. Να σου σταθώ στον πόνο σου». Ο πόνος είναι το σημαντικό; Όχι η νέα ζωή;
Στο ίδιο πλαίσιο της «οδύνης», νέες μητέρες που δεν θηλάζουν ή που έχουν γεννήσει με καισαρική τομή αντιμετωπίζονται με επικριτικό βλέμμα, γιατί παραβιάζουν τη «φύση». Όχι μόνο για το κομμάτι που αφορά τη διατροφή – το γάλα ή αντίστοιχα το κομμάτι του τοκετού. Αλλά γιατί δεν ξενυχτάνε τόσο, όσο εκείνες που θηλάζουν, δεν κουράζονται τόσο όσο εκείνες που θηλάζουν, δεν πόνεσαν τόσο, όσο εκείνες που γέννησαν φυσιολογικά, δεν είναι αρκετά «ηρωίδες»… Τις κάνει λιγότερο μητέρες αυτό;
Κάποτε η εικόνα της μητρότητας χρειαζόταν την οδύνη για να καταξιωθεί και να αποκτήσει κύρος. Σίγουρα αυτό έχει αλλάξει; Σίγουρα τελικά ανήκει στο παρελθόν η εικόνα της μητέρας που πρέπει να υποφέρει, όταν τόσες νέες γυναίκες ενοχοποιούνται τόσο εύκολα; Όταν άλλες τόσες νέες γυναίκες θεωρούν τον εαυτό της «ηρωίδες» επειδή ξενυχτάνε, στερούνται, ταλαιπωρούνται;
Ενοχοποιημένη και ενοχοποιητική φροντίδα
Με αυτούς τους όρους η μητρική λειτουργία χάνει τη λάμψη της και το παιδί βιώνεται σαν ένας τύραννος που επιβάλλεται και απαιτεί όρους εξάντλησης. Το δώρο ζωής μετατρέπεται σε δωρεά του εαυτού και στη συνέχεια σε υποχρέωση και υποταγή. Ο ύμνος στην αγάπη και στο θαύμα της ζωής μετατρέπεται σε ματαίωση, απογοήτευση, πίκρα και ταλαιπώρια.
Διαβάστε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
