Υπάρχουν μερικοί γονείς που όλα τα παιδιά, και τα δικά σας και των φίλων σας, τους “αγαπούν”. Θέλουν να βρίσκονται κοντά τους και να πηγαίνουν διαρκώς σπίτι τους, γιατί εκεί νιώθουν άνετα. Το έχω παρατηρήσει κι εγώ αυτό σε αρκετούς γονείς. Και δεν μιλάω για γονείς που είναι επιτρεπτικοί και αφήνουν τα παιδιά να κάνουν ό,τι θέλουν. Όχι δεν είναι αυτό. Μιλάω για γονείς που δεν είναι επικριτικοί. Το σπίτι τους είναι ένα μέρος που τα παιδιά τους μπορούν να καλέσουν άνετα τους φίλους τους.
Αν το σπίτι μας είναι ένας αφιλόξενος τόπος για τους φίλους των παιδιών μας, καλά θα κάνουμε να εξετάσουμε το γιατί. Τα παιδιά έχουν την τάση να μαζεύονται εκεί που νιώθουν τη λιγότερη πίεση. Εκεί που αισθάνονται ελεύθερα να εκφραστούν. Εκεί που νιώθουν καλά. Αν αποφεύγουν το σπίτι μας, κάτι λείπει. Κι όσο κι αν προτρέπουμε τα παιδιά μας να φέρνουν τους φίλους τους τίποτα δεν θα αλλάξει.
Πρέπει η ίδια η ατμόσφαιρα του σπιτιού να τα κάνει να θέλουν εκεί. Και όταν μιλάμε για ατμόσφαιρα δεν εννοούμε ούτε τα πολλά τετραγωνικά του σπιτιού ούτε φυσικά τη διακόσμηση. Μιλάμε για την γενική συμπεριφορά απέναντί τους. Οι άνθρωποι άλλωστε κάνουν τον χώρο.
Οι γονείς που ανοίγουν το σπίτι τους στα παιδιά των φίλων τους, είναι λιγότερο κριτικοί και πιο ανεκτοί στα παιδιά -και όχι ανεκτικοί.
Οι γονείς αυτοί νιώθουν άνετα με τα παιδιά. Τα αντιμετωπίζουν, συχνά, σαν φίλους (κι αυτό ακριβώς είναι εφόσον δεν είναι γονείς τους) και παρ’ όλα αυτά στα σπίτια τους τα παιδιά δεν είναι ανεύθυνα ούτε καταστροφικά. Αν μάλιστα παρατηρήσετε αυτούς τους γονείς, θα διαπιστώσετε ότι είναι άνθρωποι που ξέρουν να προκαλούν τη συμπάθεια των παιδιών, αλλά και το σεβασμό τους.
Δεν είναι ελεγκτικοί αλλά είναι συζητήσιμοι.
Μπορούν να κάνουν οποιαδήποτε συζήτηση με τα παιδιά, χωρίς διάθεση κριτικής, κηρύγματος και συμβουλών. Έχουν το χάρισμα να γίνονται ένα με αυτά, διατηρώντας όμως και τον ρόλο τους. Δεν ξέρω αν το έχουν καλλιεργήσει αυτό ή αν είναι στη φύση τους. Είναι, όμως, ένα χαρακτηριστικό που εγώ θεωρώ ευλογία και προσπαθώ να υιοθετήσω ώστε να έρχονται διαρκώς παιδιά στο σπίτι μου και να νιώθουν άνετα μαζί μου. Έτσι χαίρονται και τα δικά μου παιδιά.
Όταν τα παιδιά μας φέρνουν τους φίλους τους στο σπίτι, για να είναι κοντά μας μαζί με τους φίλους τους, να ξενυχτήσουν το βράδυ μαζί, ή να καθίσουν έξω στο μπαλκόνι να φάμε πίτσα μαζί, με εμάς δίπλα μας να διασκεδάζουμε μαζί τους, τότε είναι σαφές ότι κάτι έχουμε κάνει καλά. Έχουμε δημιουργήσει ένα περιβάλλον που επιτρέπει στα παιδιά να’ναι ο εαυτός τους. Χωρίς τον φόβο της επίκρισης ή έστω της αξιολόγησης.
Δεν θα πω ψέμματα. Τους ζηλεύω αυτούς τους γονείς, που κάνουν όμορφα αστεία και διηγούνται ενδιαφέρουσες ιστορίες. Που παρασύρουν τα παιδιά με την παρέα τους χωρίς το άγχος να τα εντυπωσιάσουν ή να γίνουν αποδεκτοί σ’αυτά με κρυάδες. Κι ακόμα κι αν δεν μπορώ να γίνω ένας τέτοιος γονιός για τα παιδιά των άλλων, θεωρώ ευλογία που υπάρχουν στη ζωή μου. Και που τα παιδιά μου περνάνε ώρες μαζί τους σε ένα όμορφο κι ασφαλές περιβάλλον. Και κάθε φορά που επιστρέφουν είναι γελαστά, χαρούμενα κι ενθουσιασμένα, σαν να γύρισαν από εκδρομή.
