Η Ελιάνα Χρυσικοπούλου γιορτάζει με τον δικό της τρόπο την Εβδομάδα Μητρικού Θηλασμού (1-7 Νοεμβρίου 2020).
Διαβάζω τώρα στο internet, πως στο μακρινό 1992, η διεθνής κοινότητα καθιέρωσε τον εορτασμό της Παγκόσμιας Εβδομάδας Μητρικού Θηλασμού, με σκοπό να ενημερώσει και να ευαισθητοποιήσει τις νέες μαμάδες γύρω από τον μητρικό θηλασμό και την ανεκτίμητη αξία του. Δεν ήξεραν, θα μου πεις, οι μαμάδες τα οφέλη του μητρικού γάλακτος; Όχι ακριβώς. Αντιγράφω: «Στις δεκαετίες του ’50 και του ’60 οι γυναίκες έκαναν χρήση του γάλατος εμπορίου αφού είχαν πεισθεί ότι είναι εφάμιλλο του μητρικού. Επιπλέον οι επαγγελματίες υγείας μαζί με τις γαλακτοβιομηχανίες έπεισαν τις μητέρες για τη χρήση του συμπυκνωμένου γάλακτος του εμπορίου. Έτσι οι μητέρες, ειδικά αυτές που εργάζονταν μη έχοντας άδειες μητρότητας, προχώρησαν στην τεχνητή διατροφή.
Στις δεκαετίες 60’–70′ τα υποκατάστατα του μητρικού γάλακτος έφτασαν να θεωρούνται υπερέχοντα του μητρικού γάλακτος. Μια αντίληψη που «ριζώθηκε» στη συνείδηση της κοινωνίας». Στο κοντινό 2015, όταν, δηλαδή, γεννήθηκε η Ισαβέλλα, εγώ δεν είχα ιδέα για τίποτα όλα αυτά. Ήξερα πως ήθελα να προσπαθήσω να θηλάσω, αλλά δεν είχα ιδέα ούτε πώς ούτε πότε ούτε πόσο. Δεν είχα ιδέα πως ο μητρικός θηλασμός έμελλε να καταγραφεί στα πρακτικά της ζωής μου ως το δυσκολότερο πράγμα που έχω κληθεί ποτέ να κάνω. Συνάμα, όμως, ως το μεγαλύτερο κατόρθωμά μου. Κάτι για το οποίο θα’μαι πάντα περήφανη, πάντα χαρούμενη και πάντα, όταν θα το θυμάμαι, θα συγκινούμαι.
Κοιτώντας πίσω σ’αυτό το ταξίδι που ξεκίνησε τότε και συνεχίζεται ως σήμερα μ’ένα διάλειμμα λίγων μηνών, ξεχωρίζω, μεταξύ άλλων, τις παρακάτω στιγμές θηλασμού:
Η πρώτη φορά
Είναι μια αίσθηση που καμία λέξη στο λεξικό δεν αρκεί για να την περιγράψει. Λες και το σοκ του να αντικρίζεις το μωρό σου για πρώτη φορά δεν είναι αρκετά ισχυρό από μόνο του; Στο καπάκι έρχεται αυτή η απίστευτη στιγμή που το νεογέννητο παιδί σου, με κλειστά μάτια, κυριολεκτικά, κατευθύνει το στοματάκι του προς τη θηλή σου και ξεκινά να πίνει. Και αυτό το λαίμαργο ρούφηγμα, αυτή η κατευθυνόμενη από το gps της επιβίωσης συντονισμένη κίνηση χειλιών και γλώσσας, είναι και το μοναδικό πράγμα που ξέρει να κάνει. Είναι το ένα και μοναδικό εφόδιο με το οποίο το μωρό έρχεται στον κόσμο και προσπαθεί να ζήσει.
Ο πρώτος μαραθώνιος θηλασμός
Τον ξαναθυμήθηκα τακτοποιώντας την ντουλάπα μου και πέφτοντας πάνω στο νυχτικό που φορούσα εκείνη τη νύχτα. Το δεύτερο βράδυ στο μαιευτήριο ήταν περίπου όπως πρέπει να είναι η κόλαση: με αποπνικτική ζέστη, με ισχυρούς πόνους από την καισαρική, άυπνη, κατάκοπη, με ένα μωρό που δεν ξεκολλούσε όλο το βράδυ από το στήθος μου και όποτε προσπαθούσα να το ξεβεντουζάρω έκλαιγε γοερά. Το νυχτικό το έσκισα από το νεύρα μου σε κάποια φάση, ενώ σε κάποια άλλη φώναξα μέσα τις μαίες και με απόγνωση τις ρωτούσα να μου εξηγήσουν τι διάολο συμβαίνει, γιατί το περνάω αυτό. Εκεί έμαθα πως το μωρό δίνει αγώνα να «κατεβάσει» το γάλα μου. Milk downloading…
Η μέρα που ήρθε το γάλα
Και κάπως έτσι φτάσαμε στην στιγμή όπου το γάλα κατέβηκε, το στήθος διπλασιάστηκε και το μωρό ήπιε, ήπιε, ήπιε μέχρι που σε μια στιγμή άφησε από μόνο του το στήθος, και χορτασμένο και ικανοποιημένο αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά μου. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ, ούτε το μωρό, ούτε αυτό το μοναδικό αίσθημα πληρότητας.
Οι πρώτες μαύρες μέρες στο σπίτι
Φεύγοντας από το μαιευτήριο, όλα έδειχναν πως θα πήγαιναν μια χαρά. Αλλά δεν πήγαν. Μια εβδομάδα αργότερα, η χαρά του θηλασμού είχε επισκιαστεί από την εφιαλτική εμπειρία της σκισμένης θηλής – άπειρη γαρ, τοποθετούσα το μωρό με λάθος τρόπο στο στήθος με αποτέλεσμα να τραυματιστώ. Έτρεμα κάθε φορά που το μωρό πλησίαζε το στήθος μου, πονούσα αφόρητα. Το μόνο που με παρηγορούσε ήταν η σκέψη πως αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορώ να κάνω στο μωρό και πως, όπως όλες οι έμπειρες μανάδες μου έλεγαν, ο πόνος θα περάσει. Και πέρασε. Στις 40 μέρες οι πληγές μου είχαν κλείσει και η Ισαβέλλα θήλαζε τέλεια. Και συνέβαινε ένα πράγμα εκπληκτικό: το μωρό έπαιρνε βάρος συνέχεια, αποκλειστικά και μόνο πίνοντας γάλα από το στήθος της μαμάς του. Το σώμα μου έθρεφε έναν άλλο άνθρωπο. Σε κάνει να νιώθεις λίγο superwoman όλο αυτό, όχι;
Διαβάστε τη συνέχεια στο missbloom.gr
