Το πιο κοντό παιδί της τάξης είναι το δικό μου. Κι αυτό με αγχώνει. Όχι για μένα, αλλά για εκείνο. Είναι αγόρι κι εδώ τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα. Γιατί ένα μικροκαμωμένο κορίτσι θεωρείται και είναι, χαριτωμένο, “άρωμα σε μικρό μπουκαλάκι” και πολλά ακόμα. Ένα αγόρι όμως, δυστυχώς, είναι κοντό, ζουμπάς, σκαμπό και τόσα άλλα που αρχίζουν να το αποκαλούν οι συμμαθητές του.
Το παιδί μου, συχνά, επιστρέφει απ’το σχολείο πληγωμένο απ’τα λόγια των άλλων και πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω. Θέλω να του πω:
“Είσαι μικρός ακόμα, θα ψηλώσεις!”,
αλλά δεν τολμώ, γιατί φοβάμαι, κοιτάζοντας εμένα και τον πατέρα του, πως δεν έχει το κληρονομικό backround για να γίνει ψηλός. Θέλω να τον πάω σε ειδικούς για να δω τι μπορώ να κάνω.
Γιατί η αλήθεια είναι ότι αυτοί οι πόντοι, όσο κι αν φαίνονται ασήμαντοι, λειτουργούν αρνητικά στην ψυχολογία του.
Μέχρι τότε, κάνω όλα όσα πρέπει για να τον βοηθήσω να ψηλώσει. Φροντίζω η διατροφή του να είναι πλούσια σε γαλακτοκομικά, φρούτα και λαχανικά. Και πιο συγκεκριμένα να προσλαμβάνει τις απαραίτητες βιταμίνες C, D, ασβέστιο και β-καροτένιο, ψευδάργυρο κλπ.
Φροντίζω να κοιμάται αρκετά και τη σωστή ώρα. Καθώς ξέρω απ’τον γιατρό μας, ότι κατά τη διάρκεια του ύπνου εκκρίνεται η αυξητική ορμόνη, που είναι υπεύθυνη για την επιμήκυνση των οστών του σκελετού.
Επίσης, φροντίζω να κάνει αθλητισμό, που τόσο του αρέσει. Καθώς οι ασκήσεις στηρίζουν το σκελετικό σύστημα και βοηθούν στην επιμήκυνση των οστών.
Εκτός απ’το πρακτικό κομμάτι, όμως, του έχω μιλήσει για το πόσο σημαντικά είναι τα επιτεύγματά μας κι όχι η εμφάνισή μας.
Κι άλλωστε είμαστε δυο γονείς που έχουμε καταφέρει πολλά στη ζωή μας με κόπο. Μας βλέπει ότι προσπαθούμε κι ότι παλεύουμε και τα καταφέρνουμε. Και τον ωθούμε και μόνοι μας στο ν’αναπτύσσει τις δεξιότητές του και τα ενδιαφέροντά του και να νιώθει ότι αξίζει μέσα απ’αυτά.
Για παράδειγμα, του αρέσει το ποδόσφαιρο κι είναι πολύ καλός σε αυτό. Μάλιστα, ο προπονητής του του είπε ότι λόγω χαμηλού κέντρου βάρους μπορεί να είναι εξαιρετικός σε πολλά αθλήματα, όπως το ποδόσφαιρο ή το σκι που πραγματικά αγαπά (ωστόσο δεν έχουμε την οικονομική άνεση να του το προσφέρουμε). Οι διακρίσεις του στο ποδόσφαιρο τον κάνουν να νιώθει καλά, το ίδιο και στα μαθήματα.
Ωστόσο, κάθε μικρή αποτυχία του την αποδίδει στο ύψος του.
Πριν λίγους μήνες έγινε “ζευγάρι” με ένα γλυκό κορίτσι και πετούσε στα σύννεφα. Καταλαβαίνετε όλοι πως ζευγάρι στην τρίτη Δημοτικού είναι ό,τι πιο χαριτωμένο μπορεί να δει ένας γονιός. Έναν μήνα μετά το κοριτσάκι του είπε να τα “χαλάσουν” κι εκείνος γύρισε απαρηγόρητος στο σπίτι. “Φταίει ότι είμαι κοντός” μου είπε και κλείστηκε στο δωμάτιό του. Του εξήγησα ότι κι όταν τον επέλεξε σαν φίλο της η μικρούλα και τότε το ίδιο ύψος είχε. Οι λόγοι που αφήνουμε κάποιον ή δεν τον κάνουμε παρέα, είναι το αν ταιριάζουμε μαζί του κι όχι το ύψος μας.
Στην αρχή παρηγοριέται με όλα αυτά που του λέμε. Μετά από λίγο, όμως, τα ξεχνά κι εστιάζει στο χαμηλό του ύψος. Του έχουμε μιλήσει για ανθρώπους με σοβαρά κινητικά προβλήματα. Για άτομα που δεν έχουν όλα τα μέλη του σώματός τους κι έχουν καταφέρει τόσα πολλά λέγοντάς του πόσο τυχερός είναι που απλώς του λείπουν λίγοι πόντοι. Έχουμε δει ταινίες. Έχουμε γκουγλάρει στο ίντερνετ βιογραφίες με “μικροκαμωμένους” ανθρώπους που άφησαν ιστορία για να καταλάβει ότι το ύψος ή οτιδήποτε δεν συμβαδίζει με τις κοινωνικές επιταγές δεν αποτελεί τροχοπέδη.
Ξέρω ότι η αγάπη είναι το παν, είναι η μαγική λύση σε όποιο θέμα μπορεί να αντιμετωπίσει ένα παιδί. Ελπίζω να αρκεί και στη δική μας περίπτωση…
Γράφει η Φιλιώ, αναγνώστρια του themamagers.gr
