Η Ελιάνα Χρυσικοπούλου αναλύει τους λόγους που η δεύτερη κόρη της είναι «η μικρή» αλλά κι «η θαυματουργή»:
1. Κοιμούνται μέσα στην ηχορύπανση
Στο πρώτο παιδί, αγοράσαμε καινούργιο πλυντήριο, γιατί το παλιό έκανε «υπερβολικό θόρυβο» και θα διατάρασσε τον ύπνο του. Στο δεύτερο παιδί δεν αγοράσαμε τίποτα. Ή, μάλλον, ψέματα – αγοράσαμε καμιά δεκαριά καινούργια παιδικά DVD, τα οποία βλέπει το πρώτο παιδί την ώρα που κοιμάται το δεύτερο. Απλά καταλήγει να τα βλέπει στη διαπασών, ενώ, ταυτόχρονα, παίζει με σφυριά και τουβλάκια, τραγουδάει τσιριχτά, γρατζουνάει μια κιθάρα και την ίδια στιγμή, στο background, παίζει ο απορροφητήρας, το πλυντήριο κι ένα blender. Ευτυχώς, το πλυντήριο είναι αθόρυβο.
2. Αντέχουν τα κινέζικα βασανιστήρια του μεγάλου παιδιού
Τις προάλλες η Ισαβέλλα χάιδευε τα «ποδαράκια του μωρού», μέχρι που ξαφνικά, ακούστηκαν κλάματα, γιατί, όπως διαπιστώσαμε, προσπαθούσε να του ξεβιδώσει ένα πόδι. Αφού σε όλες τις κούκλες βγαίνουν τα ποδαράκια, έτσι θα έπρεπε να γίνεται και στη Βικτώρια – τι, όχι;
3. Κάθονται, μπουσουλάνε και σηκώνονται απίστευτα γρήγορα
Με το ρυθμό που αναπτύσσεται δεν θα εκπλαγώ αν σε κανά μήνα την βρω στο μπαλκόνι ν’ απλώνει τα ρούχα.
4. Μιλάνε νωρίτερα από το αναμενόμενο
Για να μην παρεξηγηθώ, προφανώς στους 7 μήνες το παιδί μου δεν μιλάει, αλλά αυτά τα «μπαμπαμπα τατατατα μαμαμαμαμα» μήπως έχουν παραξεκινήσει γρήγορα; Κι από την άλλη, είμαστε σίγουρες πως θέλουμε να ξεκινήσει να μιλάει;
5. Αρκούνται στα μισά υλικά αγαθά
Η δεύτερη κόρη μου ήρθε σε έναν κόσμο όπου βασίλευε η πρώτη και είναι χαρούμενη να έχει όσα εκείνη δέχεται να της παραχωρήσει, δηλαδή όσα δεν την ενδιαφέρουν ή δεν της κάνουν πια. Ρούχα πολυφορεμένα, παιχνίδια χιλιοπαιγμένα. Τα δεύτερα παιδιά ζουν μια ζωή από δεύτερο χέρι, αλλά μοιάζουν απολύτως ικανοποιημένα με αυτό. Παραφράζοντας Καζαντζάκη, «δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι δεύτερος».
6.Επιβιώνουν με το μίνιμουμ της φροντίδας
Στο πρώτο παιδί ζυγίζαμε τη φρουτόκρεμα για να φάει το παιδί ακριβώς τα 200 γραμμάρια που συνέστησε ο παιδίατρος. Στο δεύτερο παιδί γεμίζουμε το μπολάκι με το μάτι μέχρι τη μέση και είμαστε ευχαριστημένοι να φάει περίπου το μισό. Και ναι, ΟΚ, τρέχουμε και για την Βικτώρια όταν κλαίει μέσα στη νύχτα, αλλά βασικά το κάνουμε για να μην ξυπνήσει την Ισαβέλλα – όχι για να μην τραυματιστεί ανεπανόρθωτα ο ψυχισμός της.
7.Κάνουν τον χρόνο να περνά απίστευτα γρήγορα
Δεν προλαβαίνεις να ευχαριστηθείς τη μυρωδιά του νεογέννητου και ξαφνικά, ένα πρωί, αυτή η μυρωδιά δεν υπάρχει πια.
8.Σε κάνουν καλύτερη μαμά
Εκ των πραγμάτων, για το δεύτερο παιδί δεν προλαβαίνεις να κάνεις ούτε τα μισά από εκείνα που έκανες για το πρώτο. Βγάζοντας, όμως, τον παράγοντα τελειομανία από την εξίσωση, ξέρεις τι μένει; Μένει μια πιο ήρεμη, πιο χαλαρή, πιο σοφή μαμά. Μια μαμά που ίσως να προτιμώ από την αγχωμένη μαμά που είχε η Ισαβέλλα.
9.Διδάσκουν στο πρώτο παιδί τα μεγάλα μαθήματα της ζωής
Μερικές φορές σκέφτομαι πως η Βικτώρια ήρθε στον κόσμο για να μάθει η Ισαβέλλα να μοιράζεται, να σέβεται, να προσέχει, να αγαπάει.
10.Επιστρέφουν όση αγάπη παίρνουν στο πολλαπλάσιο
Σε αντίθεση με το πρώτο παιδί που εξακολουθεί να θέλει να ρουφήξει κάθε σταγόνα της μαμάς, το δεύτερο μωρό είναι ευτυχισμένο με μια αγκαλιά. Ξεκαρδίζεται επειδή του είπες ένα τραγουδάκι. Λάμπουν τα μάτια του επειδή του χαμογελάς. Κι όταν η Βικτώρια με βλέπει να την πλησιάζω και κουνάει πάνω-κάτω χαρούμενα τα ποδαράκια της, θέλω να βάλω τα κλάματα.
