Αν είστε από εκείνα τα ζευγάρια που μόλις γεννηθεί το παιδί και όλα έχουν πάει καλά και πριν καν γυρίσετε στο σπίτι, καταπιάνεστε με το θέμα του ονόματος, μην ανησυχείτε. Είστε πολλοί, οι περισσότεροι θα έλεγα. Και τι πιο φυσιολογικό άλλωστε, αφού το όνομα του παιδιού θα το ακολουθεί για πάντα, έστω με παραλλαγές.
Φτιάχνουμε λίστες με ονόματα που ταιριάζουν με τον χαρακτήρα του, με την αύρα του, με το επάγγελμά του, τα οποία τα γνωρίζουμε, ήδη βέβαια, απ’το σημείο 0 της γέννησής του. Σχολιάζουμε φρικαρισμένοι με τους κολλητούς και τις κολλητές τα ονόματα της μάνας του και του πατέρα της.
Και μήπως, τελικά, επιλέγουμε ονόματα που θα θέλαμε να μας έχουν δώσει σε εμάς οι γονείς μας, αφού το Αντώνης είναι μεν ένα ωραίο όνομα, αλλά δεν είναι Άγγελος κι ας αρχίζουν και τα δύο από Α. Και σίγουρα κάποιοι Μιχάληδες θα’θελαν πολύ να τους φώναζαν από 6 μηνών Μιχαήλ, αλλά που μυαλό οι γονείς μας τότε. Οι πιο έξυπνοι από εμάς δίνουμε ονόματα τύπου Βοσνία-Ερζεγοβίνη για να ικανοποιήσουμε όλους, εκτός απ’τα ίδια τα παιδιά μας.
Όχι απλά το καλύτερο, το τέλειο θέλουμε όλοι για τα παιδιά μας. Και το όνομα του παιδιού, κακώς, είναι μέρος αυτής της εικόνας απ’το μέλλον που φτιάχνουμε στο μυαλό μας για λογαριασμό τους.
Μένουμε καθηλωμένοι σε παρωχυμένα στερεότυπα. Ο Κωνσταντίνος είναι «φλώρος», ο Κωστής ωραίος τύπος. Ο Γιώργος ένας συνηθισμένος άνθρωπος, πολύ average βρε παιδί μου, ο Μάξιμος η ψυχή της παρέας. Η Ευανθία κάνει κάτι συντηρητικό, η Ελεονώρα πιο μοιραίο. Ακούμε ονόματα και δεν βλέπουμε ψυχές. Τους φοράμε ταμπέλες, αντί να τις σπάμε στα δύο και να τις ποδοπατάμε με κρότο.
Θέλουμε να δούμε τα παιδιά μας σπουδαίους επιστήμονες/αθλητές/καλλιτέχνες/επιτυχημένα στελέχη επιχειρήσεων/τραπεζών. Ίσως ξεχνάμε, όμως, όλοι μας, ότι το πιο σημαντικό είναι να τα δούμε σπουδαίους ανθρώπους. Και σπουδαίος άνθρωπος είναι αυτός που αγαπάει, αληθινά κι ανιδιοτελώς, οποιαδήποτε μορφή ζωής. Αυτός που ξέρει πότε να βάζει το κοινό συμφέρον πάνω από το δικό του. Αυτός που με μια πολύ μικρή ή πολύ μεγάλη πράξη θα προσθέσει αξία στον κόσμο γύρω του. Απ’τον σκουπιδιάρη που θα μαζέψει με τα χέρια του τα σκουπίδια που είναι χυμένα έξω απ’τον κάδο, μέχρι τον γιατρό που θ’ανακαλύψει το φάρμακο για τον καρκίνο. Και αν αυτοί οι δύο είναι Μήτσος ή Φίλιππος-Δανιήλ μικρή σημασία έχει.
Κωνσταντίνος Βενετάκος
