«Χρειαζόμαστε 4 αγκαλιές την ημέρα για να επιβιώσουμε, 8 αγκαλιές την ημέρα για να συντηρηθούμε και 12 αγκαλιές την ημέρα για να αναπτυχθούμε» – Virginia Satir
Πριν από λίγο καιρό πανικοβλήθηκα. Συνειδητοποίησα ότι για ολόκληρες μέρες ασχολιόμουν τόσο διεκπεραιωτικά με τα παιδιά, σαν οτιδήποτε τα αφορούσε να’ταν ένα ακόμα «task» μέσα στο καθημερινό, ατελείωτο ωράριο μιας εργαζόμενης μαμάς: Τι θα φάνε, τι θα ξαναφάνε, τι θα φορέσουν, αν έχουν διαβάσει αγγλικά, αν έχουν λύσει τις ασκήσεις, αν έχουν πλύνει τα δόντια, αν κανόνισαν κάπου να παίξουν…. Πού ήταν η χαρά της σύνδεσης; Πού ήταν οι στιγμές της χαράς και της περηφάνιας για τις μικρές ή μεγάλες καθημερινές τους νίκες; Πού ήταν η εμπιστοσύνη, η εξομολόγηση, η παρεΐτσα, η ζεστασιά κι η γλυκύτητα;
Κατέληξα στο συμπέρασμα πως τίποτα δεν είναι αυτονόητο και σε καμία σχέση. Για να μείνουν οι σχέσεις ζωντανές χρειάζεται να τους αφιερώσουμε χρόνο κι ένα κομμάτι απ’την ψυχή μας. Ακούγεται σαν υπερπαραγωγή, αλλά δεν είναι. Θέλει δουλειά, προθυμία και μέθοδο και να υιοθετήσουμε νέες συμπεριφορές κι «έξυπνες» συνήθειες, που θα μας κρατούν σαν γονιούς «ζεστούς», εμπνευσμένους και συναισθηματικά γενναιόδωρους. Να μερικές ιδέες:
1. Βάλε στόχο να «κατακτήσεις» τις 12 αγκαλιές τη μέρα:
Αγκαλιά για πρωινό ξύπνημα, αγκαλιά για αποχαιρετισμό, αγκαλιά για καλωσόρισμα στην επιστροφή απ’το μπάσκετ, αγκαλιά για καληνύχτα κι αγκαλιές ανάμεσα στις διάφορες δραστηριότητες της ημέρας. Όσο περισσότερες αγκαλιές τόσο πιο θερμές οι καρδιές!
2. Αφιέρωσε λίγο αποκλειστικό χρόνο για σύνδεση πριν από κάποια αλλαγή:
Όταν λέμε αλλαγή δεν εννοούμε κάτι δραματικό, απλά η μετάβαση απ’τη μία κατάσταση στην άλλη. Για παράδειγμα, η μετάβαση του παιδιού απ’τον βραδινό ύπνο στην εγρήγορση για να ετοιμαστεί για το σχολείο, η επιστροφή απ’την παιδική χαρά στο σπίτι, η διαδικασία για να προλάβετε ένα ιατρικό ραντεβού, κοκ. Τα παιδιά ζορίζονται με τις αλλαγές του ρυθμού τους μέσα στην καθημερινότητα, γι’αυτό προετοίμασέ τα με τον σωστό τρόπο: Κοίταξέ τα στα μάτια, εξήγησέ τους μ’απλά λόγια, παίξε λίγο μαζί τους, μίλησε για κάτι όμορφο που απασχολεί τον κόσμο τους, «γέμισε» το ποτήρι της αυτοεκτίμησής τους για να’χουν το απόθεμα αυτοπεποίθησης που θα τα βοηθήσει να διαχειριστούν τη διαφορετική κατάσταση που ακολουθεί.
Προσοχή: Αν ο γονιός έχει άγχος κι ήδη πιέζεται απ’το χρόνο, η σύνδεση τινάζεται στον αέρα, γιατί ακριβώς δεν είναι σύνδεση, είναι, απλώς, διεκπεραίωση μιας ακόμα δουλειάς. Τα παιδιά τα πιάνουν κάτι τέτοια στον αέρα και φυσικά δεν συνεργάζονται.
3. Γίνε λίγο παιχνιδιάρα – παιχνιδιάρης:
Συχνά ο γονιός έχει τόσο πολλά να κάνει που ξεχνά τη βασική εξίσωση: παιδί = γέλιο + χαρά. Πέτα τη μάσκα της σοβαροφάνειας, η γη γυρίζει χωρίς εσένα. Αντί να δίνεις θυμωμένες διαταγές του τύπου «φόρα το μπουφάν σου, θ’αργήσουμε στο μάθημα», άρχισε να μιλάς με τη φωνή στου Σκούμπι Ντου, φόρεσε ένα χαζό καπέλο, παίξε ένα γύρο με τις τάπες του παιδιού, τέλος πάντων, σπάσε τη ρουτίνα με λίγη τσαχπινιά, θα νιώσεις κι εσύ άλλος άνθρωπος! Και το παιδί θα είναι αληθινά πρόθυμο να σε ακολουθήσει.
4. Τη στιγμή που αλληλεπιδράς με το παιδί σου, η τεχνολογία δεν έχει θέση:
Όταν μιλάς με την κόρη σου για τις παρέες της στο σχολείο, δεν θα κοιτάς το κινητό ή δεν θ’ακούς δυνατά μουσική. Το παιδί σου έχει ανάγκη να νιώσει πως στη ζωή σου είναι η απόλυτη προτεραιότητα, χωρίς περισπασμούς και συμβιβασμούς. Όταν είστε στον ίδιο χώρο είναι, επίσης, πολύ σημαντική κι η επαφή με τα μάτια, τον καθρέφτη της ψυχής.
5. Καλωσόρισε τα συναισθήματα, όποια κι αν είναι αυτά, απ΄όπου κι αν προέρχονται:
Δυστυχώς, έχουμε, στρεβλά, εκπαιδευτεί ν’απωθούμε τα έντονα συναισθήματα, ενώ έχουμε εθιστεί στα «χλιαρά» κι «ανώδυνα». Όμως, τα παιδιά μας είναι ζωντανές ορμητικές ψυχές, βιώνουν με πάθος κι ένταση τον αποχωρισμό απ’το φίλο τους στην παιδική χαρά, ας πούμε, ή το ότι δεν τους έπαιξε το γειτονόπουλο ή ότι δεν περίσσεψε λίγο απ’το αγαπημένο τους γλυκό… Αποδέξου, λοιπόν, τα συναισθηματικά τους σκαμπανεβάσματα, μην τα δραματοποιείς παραπάνω, επίτρεψέ τους να θυμώνουν και να κλαίνε… Ποτέ μην τα ειρωνευτείς γι’αυτό που νιώθουν, ποτέ να μην υποτιμήσεις το βίωμά τους, ειδικά εκείνη την κρίσιμη στιγμή που νιώθουν πληγωμένα ή ευάλωτα.
Προσοχή, sos:
Στην πορεία θα πατηθούν, με μαθηματική ακρίβεια, τα δικά σου συναισθηματικά κουμπιά. Θα βγουν σφοδρά στην επιφάνεια τα δικά σου απωθημένα, που δεν ήξερες καν ότι είχες. Ναι, αυτό είναι το δυσκολότερο κομμάτι του να είσαι γονιός:
Χρειάζεται να διαχειρίζεσαι με συμπόνια κι επίγνωση και τα δικά σου συναισθήματα, απ’όπου κι αν προέρχονται!
Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα άρθρα από το newagemama.com εδώ.
