Είσαι νέα μητέρα. Έχεις κάνει παιδιά τα τελευταία 4-5 χρόνια και συγκεκριμένα έναν γιο, τον λεβέντη σου. Τον “άντρα της ζωής σου” ή όπως το αποκαλείς. Δεν κρίνω.
Το γλυκό αυτό αγοράκι, λοιπόν, τελευταία σε έχει αναστατώσει. Έχει γίνει πια αντράκι. Το κουρεύεις, το περιποιείσαι, το ντύνεις με το στυλ που σ’αρέσει, το φιλάς, το αγκαλιάζεις, το ζουρμπουλουκολιαρίζεις, αλλά αυτό μεγαλώνοντας αρχίζει και «τσινάει». Δεν πολυθέλει αγκαλιές, φιλιά. Σου λέει κι ένα «ίου» μια μέρα και τελείωσες. Γιατί;
Γιατί η αντρική αγκαλιά, αυτή η ρημάδα, παρεξηγημένη, σφικτή αγκαλιά του πατέρα στον γιο δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα ζουρμπουλουκολιάρισμα.
Γιατί όταν ο γιος χαθεί στην αγκαλιά του πατέρα μετά το πρώτο του γκολ ή μετά το πάρτι, όπου το κοριτσάκι του Νηπιαγωγείου με τα γυαλιά έπαιξε περισσότερο με τον Μιχαλάκη, ξέρει ότι αυτό είναι το λιμάνι του. Νιώθει ασφάλεια και σιγουριά, την οποία τόσο χρειάζεται για να αντιμετωπίσει τα βάσανα της ζωής, τα οποία συμπεριλαμβάνουν πράγματα που φαντάζεσαι, αλλά κι ίσως, δεν φαντάζεσαι, όπως μια ντροπιαστική ήττα στο Fifa18 απ’τον άσχετο κολλητό. Και αγαπημένη μας μανούλα, πίστεψέ μας, ακόμα και στα 45 μας, αυτές οι ήττες συνεχίζουν να είναι ντροπιαστικές. Γιατί έτσι είναι τα αγόρια και οι άντρες γενικότερα.
Και συνεχίζω. Μεγαλώνεις το αγόρι σου με το «σεις και το σας». Και καλά κάνεις. Το μαθαίνεις να είναι ευγενικός. Να λέει ευχαριστώ όταν του δίνουν το δώρο του και να λέει πάντα καλημέρα το πρωί στις δασκάλες του. Κι έρχεται εκείνο το Σαββατιάτικο πρωινό, (ακόμα το θυμάσαι) που είσαι στην κουζίνα και ακούς τον μικρό πρίγκηπά σου να ξεφωνίζει «όχι ρε μαλάκα» και να σκάει στα γέλια. Και ναι, σωστά το υπέθεσες. Αυτός (ο άντρας σου) φταίει. Άλλωστε τον ακούς, που έχει λυθεί και αυτός στα γέλια. Είναι δυνατόν; Ξεκινάς να πας στο σαλόνι όπου εξελίσσεται η αλητεία. Και βλέπεις δύο παιδιά, ένα “μεγάλο” και ένα μικρό να χασκογελάνε, ύποπτα, ένοχα. Ο ένας ξέρει σίγουρα ότι έχει κάνει λάθος. Ο άλλος, ο σύζυγος, προσπαθεί να δικαιολογηθεί. Το σχολείο μάλλον φταίει. Και κάνει παρατήρηση, αυστηρή, «δεν είναι σωστό», λέει με πειθώ.
Όμως, αυτή η στιγμή που κράτησε δευτερόλεπτα, αυτή η απότομη και τρομακτική ενηλικίωση, είναι η στιγμή που μόνο ένας μπαμπάς, που έχει πατήσει, πλέον, τα 80, μπορεί να ξαναφέρει στο νου του, βλέποντας τον γιο του να παίζει με τα εγγόνια του. Κι είναι έτοιμος να κάνει την ίδια «αυστηρή» παρατήρηση όταν πεταχτεί πάλι η «μ» λέξη).
Γιατί ο γιος μεγαλώνει με τη μητέρα του, αλλά ενηλικιώνεται με τον πατέρα του.
Ο μπαμπάς είναι αυτός που θα μάθει στον γιο του ότι άντρας είναι αυτός που δεν έχει ανάγκη να πληρώσει για σεξ. Ότι άντρας είναι αυτός που γύρισε απ’το πάρτι του νηπιαγωγείου, όπου το κοριτσάκι με τα γυαλιά έπαιξε με τον Μιχαλάκη κι απλά, έβαλε τα κλάματα. Αυτός που αργότερα μπήκε ανάμεσα στον ομοφυλόφιλο, έφηβο φίλο του και στους «άντρες» που του έκαναν bullying και “καθάρισε”. Και το χέρι του πατέρα του στον ώμο του με το στιγμιαίο σφίξιμο, είναι αυτό που θα τον ακολουθεί σ’όλη του τη ζωή. Όσες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά κι αν είναι ή νιώθει ότι είναι.
Κι επειδή, μετά απ’όλ’αυτά σ’έχει ήδη πιάσει μια ανησυχία ότι, τελικά, ίσως, δεν έχεις τον ρόλο που πιστεύεις ότι έχεις στη ζωή του γιου σου, έχω να σου πω ένα τεράστιο μυστικό:
Φυσικά και τον έχεις, αλλά πρέπει να καταλάβεις ότι οι άντρες νιώθουν αλλιώς μερικά πράγματα. Κι αυτό δεν είναι στεροτυπικό, είναι η όμορφη διαφορετικότητα που μας διακρίνει. Και κάτι άλλο. Τα κεφτεδάκια της γυναίκας του γιου σου δεν θα είναι ποτέ, μα ποτέ, τα ίδια με τα δικά σου. Κι αν πιστεύεις ότι αυτό είναι υποτιμητικό σχόλιο, δεν έχεις πραγματικά ιδέα τι κάνει τον γιο σου να χαίρεται σ’αυτή τη ζωή…
Κωνσταντίνος Βενετάκος
