Νιώθω πως αυτό που συμβαίνει με το Facebook δεν είναι καθόλου νορμάλ. Νιώθω πως δεν είναι νορμάλ να’χει φτάσει σ’εμένα–αλλά κι σ’όσους έτυχε να μιλήσω σήμερα–η τραγική είδηση του θανάτου ενός δεκάχρονου κοριτσιού που έτσι, ξαφνικά, χάθηκε μέσα με λίγες μόνο ώρες. Νιώθω πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά με το να λέμε οι μαμάδες η μια στην άλλη: «Είδες για το κοριτσάκι με το ανεύρυσμα;» «Άστα, έχω αρρωστήσει απ’το πρωί».
Αυτές οι κουβέντες, στην προ social media εποχή, αφενός γίνονταν σπάνια κι αφετέρου αφορούσαν, συνήθως, ανθρώπους, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, βρίσκονταν στο κοντινό ή ευρύτερο περιβάλλον μας. Είτε μιλάμε για την κόρη του ξαδέρφου σου είτε για την εγγονή του περιπτερά. Πάντως κάπως, κάπου, κάποτε το παιδί το ήξερες – ή τελοσπάντων, ήξερες για την ύπαρξή του. Αν το είχες γνωρίσει προσωπικά, το’φερνες στη μνήμη σου. Αν πάλι όχι, έπλαθες την εικόνα του με τη φαντασία σου.
Την Ανδριάνα, δυστυχώς, δεν την πλάσαμε με τη φαντασία μας.
Την εικόνα της Ανδριάνας, δυστυχώς, την είδαμε να περνά στο newsfeed μας. Κάτω απ’την πολιτική τοποθέτηση του συμμαθητή απ’το λύκειο και πάνω απ’το καψουροτράγουδο της συναδέλφου απ’την προηγούμενη δουλειά μας.
Κάπου εκεί ανάμεσα εμφανίστηκε αυτό το τέλειο πλάσμα, με τα μάτια που λάμπουν, τα κόκκινα μάγουλα, τα πυρόξανθα μαλλιά και το χαμόγελο με τα δοντάκια που δεν πρόλαβαν να φορέσουν σιδεράκια.
Εγώ έμεινα να την κοιτάζω χαζεμένη. Ούτε λαικ, ούτε καρδούλα, ούτε λυπημένη φατσούλα, ούτε τίποτα. Καμία αντίδραση απέξω μου, χαρτοπόλεμος συναισθημάτων μέσα μου. Πρώτα το σοκ, μετά η οργή, στην συνέχεια θλίψη, ανείπωτη θλίψη. Μα, κυρίως, πρώτα απ’όλα και πάνω απ’όλα, φόβος.
Ο φόβος που γεννιέται την ίδια στιγμή που γεννάς το παιδί σου και πεθαίνει τη στιγμή που πεθαίνεις κι εσύ. Ο φόβος που σε κάνει να τρέμεις σαν το ψάρι. Ο χειρότερός σου φόβος, δισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερος απ’τον φόβο σου για τα ύψη, το σκοτάδι, τα έντομα ή για οποιοδήποτε φόβο ένιωσες ή μπορεί να νιώσεις ποτέ. Ο φόβος, ο τόσο παντοδύναμος, που δεν μπορείς παρά να τον κλείσεις σ’ένα κουτάκι και να τον κρύψεις στο πιο σκοτεινό, απομακρυσμένο δωμάτιο του μυαλού σου, γιατί αν τον αφήσεις ελεύθερο να κόβει βόλτες, θα χάσεις τα λογικά σου.
Νομίζω πως ο φόβος ήρθε στο μπροστινό μέρος του μυαλού όλων των μανάδων που είδαν τη φωτογραφία της Ανδριάνας. Εμένα με έπιασε απ’το λαιμό, μου είπε «ξύπνα», μ’έβαλε στα παπούτσια αυτής της μαμάς, της Ζέφης, και εγώ έτρεξα γρήγορα–γρήγορα να τα βγάλω, γιατί αυτά τα παπούτσια ήταν τόσο στενάχωρα και δυσάρεστα κι ανυπόφορα, που ζαλιζόμουν και γύριζε το στομάχι μου και μου’ρχόταν να κάνω εμετό.
Νιώθω πως δεν είναι νορμάλ να μπαίνει κανείς σ’αυτήν τη θέση χαζεύοντας την οθόνη του κινητού του.
Νιώθω πως δεν είναι νορμάλ να γράφουμε σχόλια συμπαράστασης κάτω απ’τη φωτογραφία της Ανδριάνας. Ούτε να λέμε η μια στην άλλη:
«Αγκαλιάστε τα παιδάκια σας, μην τα θεωρείτε δεδομένα, μην τα μαλώνετε». Κάπως σαν το παλιακό «φτύσε τον κόρφο σου». Ή το «σήμερα είμαστε, αύριο δεν είμαστε», πασπαλισμένο με νουθεσία κι ηθικό δίδαγμα.
Νιώθω πως δεν είναι νορμάλ οι μισοί ν’αναλύουν τα σχέδια του Θεού που «την ήθελε κοντά του».
Οι άλλοι μισοί να σκεφτόμαστε πως αυτή είναι μάλλον μια περίτρανη απόδειξη πως δεν υπάρχει Θεός.
Και στο τέλος οι μεν να τσακώνονται με τους δε για τις υπαρξιακές και θρησκευτικές πεποιθήσεις τους. Κι όλα αυτά κάτω από την ανάρτηση της μάνας για τις λεπτομέρειες της κηδείας.
Νιώθω πως κι αυτή η τελευταία πρόταση δεν είναι πολύ νορμάλ.
Και, για να το συντομεύω, νιώθω πως κι αυτό εδώ το κείμενο δεν είναι καθόλου, μα καθόλου νορμάλ. Όχι τόσο, επειδή «κλωτσάει» σε σχέση με τα συνήθη ευχάριστα, ανάλαφρα γραμμένα κειμενάκια αυτού του blog. Όσο, γιατί είναι γραμμένο απ’την άνεση του καναπέ μου, απ’το ζεστό σπιτάκι μου, όπου στα μέσα δωμάτια κοιμούνται τα δύο παιδιά μου.
Δεν ξέρω για ποιο λόγο το γράφω, ειλικρινά δεν έχω ιδέα. Μάλλον για να ξορκίσω τον δικό μου φόβο.
Αλλά αν κάτι μοιάζει να είναι κάπως νορμάλ, είναι αυτό που ζήτησε η Ζέφη:
Διάβασε τη συνέχεια στο missbloom.gr
