Είμαι μια μάνα από αυτές που αποκαλείς “φιλελεύθερες”. Ή μάλλον ήμουν. Είχα μπερδέψει το “έχω εμπιστοσύνη στο παιδί μου“, με το δεν “βάζω όρια” κι έτσι δεν έβαζα. Ή έβαζα τα υποτυπώδη.
Η κόρη μου έγινε 13 ετών και “μεταμορφώθηκε” σε ένα παιδί που δεν άκουγε σε τίποτα, που ήθελε συνέχεια να βρίσκεται έξω, που οι παρέες της άρχισαν να μην μου αρέσουν. Μου έλεγε ότι θα ήταν εκεί, και μετά ήταν αλλού, είχε δοκιμάσει το κάπνισμα, ήταν νευρική, αντιμιλούσε. Όλα θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν με τη μαγική φράση “περνάει εφηβεία“, ωστόσο οι συμπεριφορές της και η συναισθηματική της αστάθεια ήταν τόσο μεγάλη, που θα έπρεπε να καταλάβω ότι κάτι άλλο δεν πάει καλά, ή πιο σωστά, κάτι δεν είχα κάνει καλά μέχρι τώρα.
Το περίεργο ήταν ότι η μικρή μετά από κάθε “λάθος”, ή “ψέμα” της, μου ξεφούρνιζε την αλήθεια χωρίς να της το έχω ζητήσει. Για παράδειγμα, μου έλεγε μόνη της:
- “Ξέρεις, τελικά δεν ήμουν στο σπίτι της φίλης μου της τάδε όπως σου είχα πει, αλλά στο παρκάκι“.
- “Ξέρεις σου είπα ψέμματα ότι γράψαμε μαθηματικά σήμερα, για να ακυρώσουμε το σημερινό φροντιστήριο και να χαζέψω“.
- “Στο έκρυβα τόσο καιρό, αλλά πήγα κρυφά κι έκανα τρύπα στη μύτη μου για να δω πως είναι κι αυτό το σκουλαρικάκι δεν είναι ψεύτικο όπως σου είχα πει“.
Κάθε φορά ταραζόμουν, κάναμε καυγάδες και μετά σκεφτόμουν ότι το θέμα δεν ήταν να ταράζομαι κάθε φορά που μου λέει τι έκανε, αλλά να προλάβω όλα αυτά που συνέβαιναν. Αναρωτιόμουν επίσης, αφού εγώ κοιμόμουν τον ύπνο του δικαίου, γιατί ερχόταν και μου έλεγε τι έκανε και τι δεν έκανε κατόπιν εορτής. Ήταν κρίση ειλικρίνειας; Ήταν ενοχές; Κυρίως το απέδιδα στις ενοχές (της), αλλά και αυτή η απάντηση δεν με κάλυπτε.
Αποφάσισα να επισκεφτώ μια παιδοψυχολόγο για να πάρω κάποιες απαντήσεις, να βοηθηθώ γιατί συνειδητοποίησα ότι το πρόβλημα δεν το είχε το παιδί μου αλλά εγώ.
Πράγματι ξεκίνησα τις συνεδρίες με αυτή την γυναίκα που πραγματικά με βοήθησε πολύ, και σκοπεύω να σας διηγηθώ στο μέλλον πολλά από αυτά που έμαθα.
Όταν της είπα ότι μου έχει κάνει εντύπωση ότι η μικρή μετά από κάθε “ατασθαλία” έρχεται και μου ξεφουρνίζει όλα όσα κάνει χωρίς να τη ρωτήσω, γιατί πολύ απλά δεν έχω πάρει χαμπάρι, η ψυχολόγος μου είπε:
“Το παιδί σας κραυγάζει για όρια και δεν το ακούτε. Η μικρή έρχεται και σας λέει όλα όσα κάνει για να την σταματήσετε να τα κάνει”.
Πρέπει να έμεινα στήλη άλατος διότι δεν είχα σκεφτεί ποτέ αυτή την εκδοχή.
Τα παιδιά έχουν ανάγκη από όρια μου, είπε η Ψυχολόγος.
Κι εσείς δεν τα βάζετε. Να ξέρετε, μου είπε, ότι το όριο είναι αγάπη, είναι φροντίδα κι όταν δεν το θέτετε, το παιδί σας νιώθει αφρόντιστο, παραμελημένο και γι’ αυτό με τον τρόπο αυτό, ουρλιάζει: “Βάλε μου όρια“. Το όριο δεν είναι χωρισμός, όπως ίσως πιστεύετε. Είναι ένωση με το παιδί σας, είναι ένα σημείο επαφής που το προστατεύει και το να θέτετε όρια στο παιδί σας σημαίνει ότι το προσέχετε και το σέβεστε.
Ακόμα κι αν η μικρή “δείξει” ότι δεν θέλει όρια, ή αντιδράσει σε αυτά, τα ζητά απεγνωσμένα. Δεν έχετε δώσει στο παιδί σας να καταλάβει τι επιτρέπεται και τι όχι. Ωστόσο, μόνο του ξέρει. Ξέρει πολύ καλά τι του επιτρέπεται και τι όχι, ξέρει πάρα πολύ καλά ότι έχει “παραβιάσει” έναν κανόνα, που όμως δεν του έχετε βάλει, ενώ θα έπρεπε. Και σας λέει ευθαρσώς “βάλε μου τον κανόνα“. Προστάτευσέ με από τον εαυτό μου.
Οι υπόλοιπες συνεδρίες που ακολούθησαν ήταν ένα μάθημα για το πώς βάζουμε όρια.
Στη συνέχεια ακολούθησαν συνεδρίες και με τη μικρή, όπου, μαζί πια, σε πλήρη συνεννόηση, θεσπίσαμε κάποιους κανόνες για:
Ωράρια, εξόδους, διαβάσματα, τι πρέπει και τι δεν πρέπει και τα οποία έπρεπε εγώ να τηρώ.
Διότι η σταθερότητα του γονιού είναι το κλειδί της “επιτυχίας” σε όλη αυτή την ιστορία.
“Μην βάλετε κανόνες που δεν μπορείτε να τηρήσετε” μου είπε η ψυχολόγος. Βάλτε κάτι μικρό από το οποίο ως μητέρα δεν θα παρεκκλίνετε στο παραμικρό. Και σιγά σιγά, προχωράτε σε κάτι “μεγαλύτερο” αν το κρίνετε απαραίτητο. Επίσης να συννενοείστε με το παιδί στη θέσπιση κανόνων. Είναι πια στην προεφηβεία και είναι καλό να νιώθει ότι έχει λόγο σε όλο αυτό.
Κάπως έτσι άλλαξα τη ζωή μου και τη σχέση μου με την κόρη μου. Και ευτυχώς “πρόλαβα”. Σίγουρα δεν είναι κάθε μέρα ρόδινη, άλλωστε μιλάμε για προεφηβεία. Αλλά τόσο εγώ όσο και το παιδί, νιώσαμε ότι μπήκαμε σε μια σειρά. Πλέον συζητάμε για τα γεγονότα πριν συμβούν κι όχι κατόπιν εορτής. Και η μικρή βλέπω ότι έχει αρχίσει να βρίσκει σιγά-σιγά την ισορροπία της. Απλώς έπρεπε να την βρω εγώ πρώτα. Γιατί, τώρα πια το βλέπω καθαρά, τα λάθη ξεκινούν από τους γονείς και όχι από τα παιδιά.
Ζωή Λούπη, αναγνώστρια του themamagers.gr
