Οι νέοι γονείς συχνά επιλέγουν να κοιμάται η μαμά με το μωρό και ο μπαμπάς αλλού. Μερικές φορές αυτό συνεχίζεται για πολλούς μήνες — σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα και χρόνια. ‘Η, πάλι, τα μωρά που κοιμούνται με τους δύο γονείς τους κάποια στιγμή μεγαλώνουν και αρχίζουν να κουνιούνται υπερβολικά τη νύχτα και να καταλαμβάνουν τόσο πολύ χώρο στο κρεβάτι που κάποιος πρέπει να φύγει!
Συχνά είναι το μωρό, που ίσως έχει γίνει πλέον νήπιο, αλλά εξίσου συχνά είναι ο μπαμπάς. Υπάρχουν πολύ λίγα ζευγάρια που ξεκουράζονται με βάρδιες (μία νύχτα η μαμά μία νύχτα ο μπαμπάς). Ακόμα λιγότερα όπου ο μπαμπάς κοιμάται μαζί με το μωρό.
Αν δεν «επαναστατήσουν» οι γονείς, ώστε να «προτρέψουν» το παιδί να πάει στο δικό του δωμάτιο, τα νήπια αποφασίζουν μόνα τους να φύγουν όταν νιώσουν «αρκετά μεγάλα».
Το πότε είναι «αρκετά μεγάλα», είναι πολύ υποκειμενικό και αλλάζει συχνά, αφού το παιδί σας άλλες φορές δηλώνει «μωρό» και άλλες φορές «μεγάλο»! Συνήθως, όμως, κανένα δεν φεύγει με δική του πρωτοβουλία πριν γίνει δύο χρονών, ενώ τα περισσότερα φεύγουν περίπου τριών/τεσσάρων χρονών, αν και υπάρχουν και άλλα που επιμένουν περισσότερο! Τις περισσότερες φορές, βέβαια, μετά τα δύο τους χρόνια, όλα τα παιδάκια θέλουν να’χουν το δικό τους κρεβάτι, που όμως το χρησιμοποιούν εναλλακτικά με το διπλό των γονιών.
Για παράδειγμα, αποκοιμιούνται μια χαρά στο κρεβατάκι τους με το παραμυθάκι τους και, στη μέση της νύχτας, καταφτάνουν στο μεγάλο κρεβάτι για να τελειώσουν τον ύπνο τους εκεί. ‘Η πάλι, πολλά παιδάκια, ακόμα κι αν δεν κοιμούνταν μαζί με τη μαμά ως μωρά, μόλις περπατήσουν για τα καλά ξυπνούν την νύχτα, αφήνουν το κρεβάτι τους και πηγαίνουν να συνεχίσουν τον ύπνο τους στο διπλό κρεβάτι. Αυτό συμβαίνει στα περισσότερα παιδιά. Υπάρχει και η περίπτωση, τα παιδάκια να ζητούν να σηκωθεί η μαμά στη μέση της νύχτας για να πάει στο δικό τους κρεβάτι. Κάτι που είναι πιο κουραστικό.
Τί να κάνετε αν θέλετε πίσω το κρεβάτι σας (για παιδιά άνω των 3 ετών)
Αν θέλετε πίσω το κρεβάτι σας, δοκιμάστε κάποιες απ’τις τεχνικές που αναφέρω παρακάτω. Εννοείται ότι το παιδάκι έχει δικό του κρεβάτι, σε δωμάτιο δικό του ή το μοιράζεται μ’άλλα αδερφάκια κι ότι το κρεβατάκι του είναι φτιαγμένο όπως του αρέσει. Όλες οι λύσεις είναι θέμα συμφωνίας μεταξύ γονιών και παιδιού και συνεχώς υπό διαπραγμάτευση:
– Για να δελεάσετε το παιδάκι σας να παραμένει στο δικό του δωμάτιο, βεβαιωθείτε ότι έχει κοντά του: Νερό, μήπως διψάσει. Χαρτομάντιλα, μήπως θέλει να σκουπίσει τη μύτη του. Κουκλάκια, μήπως θέλει να πάρει κάποιο αγαπημένο του παιχνίδι αγκαλιά και τα σεντόνια που έχει διαλέξει το ίδιο.
– Μπορείτε να κάνετε μια συμφωνία (από 3+) ότι αν κοιμάται στο κρεβάτι του όλη την εβδομάδα, το Σάββατο το βράδυ μπορεί να κοιμάται στο κρεβάτι της μαμάς και του μπαμπά. Έτσι μαθαίνει και τις μέρες της εβδομάδας!
– Μπορεί να’χει μια επιβράβευση κάθε φορά που «καταφέρνει» να κοιμηθεί στο δωμάτιό του όλη την νύχτα (συνήθως από 3+). Έπαινος στη διάρκεια του πρωινού. Ή και να του αναθέσετε μια εργασία. Ή να του επιτρέψετε να κάνει κάτι που είναι «για μεγαλύτερα παιδάκια». Πολύ συχνά αρκεί να αναγνωρίσουμε έμπρακτα ότι το παιδάκι μας έχει μεγαλώσει και το εμπιστευόμαστε.
– Μια λύση είναι να ξαπλώνετε μαζί του πριν αποκοιμηθεί (στο δικό του κρεβάτι).
Να το χαϊδεύετε και να το αγκαλιάζετε και να συμφωνείτε ότι μετά θα κοιμηθεί όλη νύχτα στο δωμάτιό του.
– Αν έχετε μοναχοπαίδι, σίγουρα ο χρόνος «απογαλακτισμού» απ’τον κοινό ύπνο θα είναι μεγαλύτερος απ’ό,τι αν έχετε δύο ή περισσότερα παιδιά. Μπορείτε από νωρίς να τα μάθετε ν’απολαμβάνουν το ένα την παρέα του άλλου και να κοιμούνται μαζί ή και δίπλα-δίπλα. Πολλές οικογένειες έχουν ξεχωριστό δωμάτιο για κάθε παιδί. Αν, όμως, το επιτρέπει ο χώρος, μια καλή λύση θα’ταν, να κοιμούνται όλα τα παιδιά σ’ένα δωμάτιο. Σ’ένα άλλο να ζωγραφίζουν και να παίζουν μέχρι ν’αποφασίσουν ότι θέλουν το δικό τους χώρο. Κάτι που σπάνια γίνεται πριν την προεφηβεία.
Σε κάθε περίπτωση το σημαντικό είναι να κάνετε αυτό που νομίζετε ότι είναι σωστό κι αυτό που μπορείτε. Δεν έχει νόημα να προσπαθείτε να γίνετε κάτι άλλο από αυτό που είστε. Ούτε, όμως, χρειάζεται να φτάσετε στ’άλλο άκρο και να γεμίζετε ενοχές αν πρέπει/θέλετε να μείνετε λίγο μόνη/μόνοι χωρίς το μωρό.
Κατερίνα Χρυσανθοπούλου, “Τα μωρά είναι άνθρωποι της νύχτας”
