Αγαπητέ γονέα, είναι ευκολότερο να είσαι δάσκαλος του παιδιού σου παρά ο γονιός του. Αυτό το ξέρω γιατί, εκτός από δασκάλα είμαι και μαμά. Και οι δάσκαλοι των παιδιών μου μου φαίνονται πάντα πιο υπομονετικοί, δραστήριοι και με κατανόηση σε σχέση με μένα. Γιατί συμβαίνει αυτό:
1) Δεν είμαι υπεύθυνη για τα παιδιά σας ΠΑΝΤΑ.
Είμαι υπεύθυνη 8 ώρες την ημέρα, 5 μέρες την εβδομάδα κι όλα αυτά για ένα σχολικό έτος. Μετά τέλος. Του χρόνου πάλι. Μπορώ να λείψω όταν είμαι άρρωστη. Εσείς δεν μπορείτε. Μπορώ να πάω ένα ταξίδι στην άδειά μου. Εσείς δεν έχετε άδεια. Δεν μπορείτε να πάρετε άδεια από το να είστε μαμά ή μπαμπάς. Ακόμη και όταν το παιδί σας είναι μαζί μου, εξακολουθείτε να είστε ο γονιός του/της.
2) Δεν είμαι ποτέ μόνη με το παιδί σας.
Αν έχω πρόβλημα ή αισθάνομαι εξουθενωμένη, μπορώ να ζητήσω από κάποιον άλλον δάσκαλο να με βοηθήσει. Εάν χρειάζομαι περισσότερη βοήθεια, μπορώ να ζητήσω από τον διευθυντή του σχολείου. Αν δυσκολεύομαι με την συμπεριφορά κάποιου παιδιού, σίγουρα κάποιος άλλος συνάδελφος θα τα καταφέρει καλύτερα. Όταν πρέπει να πάρω μια απόφαση, μπορώ να το συζητήσω με άλλους επαγγελματίες. Εσείς δεν έχετε αυτή την πολυτέλεια. Συνήθως, είστε μόνοι σας με το παιδί σας και πρέπει να πάρετε την απόφαση εκείνη την στιγμή.
3) Έχω επαγγελματική κατάρτιση και εμπειρία που μου δίνει μια αίσθηση ικανότητας.
Ως δασκάλα. Ως μητέρα νιώθω ακριβώς το αντίθετο. Τίποτα και ποτέ δεν με έκανε να νιώσω εκπαιδευμένη ή έμπειρη.
4) Δεν υπάρχει οικογενειακό ιστορικό στο σχολείο.
Τίποτα από όσα κάνει το παιδί σας δεν μου θυμίζει κάτι που να προκαλεί οικογενειακά ζητήματα. Δεν παρακολουθώ τους μαθητές μου για να δω αν εκδηλώνουν τα ελαττώματά μου ή του συζύγου μου. Δεν ψάχνω να δω αν κληρονόμησαν οτιδήποτε από την αγαπημένη μου γιαγιά. Δεν έχω ιδέα ποιος μαθητής μου θα έπρεπε ή δεν θα έπρεπε να είναι ή να κάνει κάτι. Δέχομαι όλους τους μαθητές μου όπως είναι. Τα δικά μου παιδιά, όχι και τόσο. Ως γονέας, όλα, όλα είναι φορτωμένα με γενιές ενοχών, τύψεων, πληγών, αγάπης και ονείρων.
5) Όταν είμαι με τα παιδιά σας, δεν υπάρχει τίποτα άλλο που πρέπει να κάνω.
Όταν είμαι με τα παιδιά μου, μπορεί να χρειαστεί να οδηγήσω. Ταυτόχρονα. Να κάνω δουλειές στο σπίτι. Ταυτόχρονα. Να είμαι σύζυγος, φίλη, νύφη, να ψωνίζω, να σερφάρω καλή ώρα… Ταυτόχρονα.
6) Μπορώ να λέω «ναι» στο παιδί σας σχεδόν πάντα.
Δεν χρειάζεται να τα παρακαλάω για να ντυθούν το πρωί ή για να κάνουν μπάνιο το βράδυ. Δεν χρειάζεται να πω “Όχι, άλλο μπισκότο!”. Οι μαθητές μου, απλά, μπορεί να μην έρθουν στο σχολείο. Δεν είναι δική μου ευθύνη.
7) Αφήνω τις δύσκολες καταστάσεις σε σας.
“Είναι η νεράιδα των δοντιών αληθινή;” “Υπάρχει Άγιος Βασίλης;” “Από πού προέρχονται τα μωρά;” Δεν τα ξεφορτώνομαι, αλλά η κάθε οικογένεια δίνει διαφορετικές απαντήσεις στα παιδιά, για αυτά τα θέματα. Γι’αυτό προτείνω στο παιδί να τα συζητάει με τους γονείς του.
8) Τα παιδιά κρατούν τον “χειρότερο” εαυτό τους για σας.
Τα παιδιά που περνούν βία 6 ώρες την ημέρα παίζοντας στο σχολείο και δύο λεπτά κλαίγοντας για μια γρατσουνιά στο γόνατο, αναπόφευκτα θα κρατήσουν μερικά απ’αυτά τα δάκρυα για τον γονέα. Όλες οι πληγές και οι αδικίες της ημέρας “φορτώνονται” στον γονέα. Έχει κουραστεί όλη μέρα να τα κρατάει απ’τους συμμαθητές και τους δασκάλους του κι η άνευ όρων αγάπη που δίνεται από έναν γονέα, κάνει τον γονέα ιδανικό για όλα τα χτυπήματα της μοίρας. Τυχερός ο γονιός, σωστά;
Επομένως, παρακαλώ, μην συγκρίνετε τον εαυτό σας με τον δάσκαλο του παιδιού σας και ανησυχείτε ότι υπολείπεστε. Είναι πολύ πιο εύκολο από αυτό που κάνετε. Εκτός κι αν είμαι με τα δικά μου παιδιά. Τότε είμαστε όλοι το ίδιο.
