Όταν ο γιος μου ήταν τεσσάρων ετών, πήγαμε μία ημερήσια εκδρομή για να παίξουμε στο χιόνι. Ήταν μια όμορφη, κρύα αν και ηλιόλουστη ημέρα. Σ’ένα βουνό, με φόντο τις Άλπεις, ανεβήκαμε ένα λόφο και τον κατεβήκαμε με το έλκηθρο περίπου 25 συνεχόμενες φορές. Όταν ένιωσα να κρυώνω και να κουράζομαι, είπα στο γιο μου ότι θα έκανα ένα διάλειμμα.
Μέσα σε δευτερόλεπτα ένιωσα ένα αιχμηρό, παγωμένο χτύπημα στο πρόσωπό μου. Το μάτι μου πονούσε τρομερά. Ήταν ένα παράξενο μείγμα καυτού και κρύου πόνου και ήμουν εντελώς ζαλισμένη.
Καθώς επεξεργαζόμουν τι συνέβη, κατάλαβα ότι ο γιος μου, μου είχε ρίξει στο πρόσωπο ένα μεγάλο κομμάτι πάγου.
Δεν είχε ιδέα ότι ήταν ένα μεγάλο κομμάτι πάγου.
Είχε κάνει ένα λάθος.
Δεν είχε ιδέα ότι θα με πλήγωνε.
Απλά ήθελε να συνεχίσουμε να παίζουμε.
Αλλά δεν ήταν πια ευχάριστο. Καθόλου. Είχα πέσει κάτω από τον πόνο.
Καθώς πόνεσα, ο μικρός μου γιος φοβήθηκε.
Έμαθα πολλά απ’αυτή την οδυνηρή στιγμή, που με βοήθησε μέσα στα χρόνια να γίνω καλύτερη, πιο ήρεμη μητέρα:
– Τα παιδιά κάνουν λάθη.
– Τα παιδιά συμπεριφέρονται άσχημα.
– Η κακή συμπεριφορά δεν είναι πάντα αυτό που φαίνεται.
– Οι γονείς και τα παιδιά έχουν διαφωνίες και αποσυνδέσεις.
Η διαφορά βρίσκεται στο πώς επιλέγουμε να αντιμετωπίσουμε την αποσύνδεση, την ανάρμοστη συμπεριφορά και τα λάθη. Όταν εμφανιστεί η ανάρμοστη συμπεριφορά μπορούμε να βοηθήσουμε το παιδί να αισθανθεί ικανό να γίνει καλύτερο. Κι αυτό σημαίνει πως το παιδί μπορεί ν’αλλάξει τη συμπεριφορά του προς το καλύτερο. Επειδή τα παιδιά είναι πολύ πρόθυμα να μάθουν όταν νιώθουν ασφαλή και πως τα αγαπάνε.
Βοηθώντας τα παιδιά να μάθουν από τα λάθη τους:
Αυτό που έμαθα εκείνη την ημέρα, όταν υποχώρησε ο πόνος, είναι πως το παιδί μου χρειαζόταν τη βοήθειά μου για να κατανοήσει το λάθος του. Χρειαζόταν να τον συγχωρήσω, να τον αγαπώ και να τον βοηθήσω να αισθανθεί ξανά ασφαλής.
«Αυτό ήταν πάγος. Αισθάνθηκα τον πάγο στο δέρμα μου σκληρό και κρύο. Για την ακρίβεια καίει. Με πόνεσε πολύ. Είμαι σίγουρη πως ο πόνος μου σε τρόμαξε κι εσένα».
Αγκαλιαστήκαμε για πολλή ώρα και κλάψαμε κι οι δυο.
Τελικά, είπα κάτι σχετικά με το τι συνέβη: «Εάν δεν σου αρέσει, όταν σου λέω ότι πρέπει να σταματήσουμε το παιχνίδι, θέλω να μου το λες και όχι να μου πετάς οτιδήποτε. Καταλαβαίνεις;», πρόσθεσα. «Ναι μαμά, καταλαβαίνω», ήρθε ως απάντηση. «Ήθελα να παίξω, όχι να σε πληγώσω».
Κι ήμασταν ξανά έτοιμοι να παίξουμε.
«Βλέπεις πόσο βαρύς είναι ο πάγος; Το χιόνι που είναι ελαφρύ και αφράτο, είναι πιο εύκολο να το πετάξουμε. Θέλεις να προσπαθήσουμε ξανά;»
Προσφέροντας μια κάποια καθοδήγηση, ο γιος μου ήταν πρόθυμος να με ακούσει και να με εμπιστευτεί.
