Θέλετε να συντελεστεί ένα μικρό «θαύμα» στο ίδιο σας το σπίτι;
Ξέρετε γιατί τα παιδιά έχουν κακή συμπεριφορά;
Επειδή συχνά αισθάνονται ότι οι μεγάλοι δεν τα καταλαβαίνουν ή δεν τα αγαπούν. Όταν μάλιστα ο γονιός προσπαθεί με νεύρα, φωνές και διάφορες τιμωρίες να επιβάλει τη σωστή συμπεριφορά, τότε πετυχαίνει ακριβώς το αντίθετο από το επιθυμητό!
Γιατί συμβαίνει αυτό;
Επειδή τα παιδιά μαθαίνουν αυτό που βιώνουν.
Αν δώσετε μια ξυλιά στο παιδάκι σας που χτύπησε την αδερφή του, τι του διδάσκετε με την πράξη σας;
Ότι μπορεί να χτυπάει την αδερφή του. Παρόλα αυτά, με τα λόγια, του λέτε το αντίθετο «μη χτυπάς την αδερφή σου» και παράλληλα του δίνετε εσείς μία (και δεν εννοώ ότι το ξυλοφορτώνετε ή ότι το κακοποιείτε). Φερθείτε στα παιδιά όπως θέλετε να φέρονται και αυτά στους άλλους! Δηλαδή, με κατανόηση και συμπόνια. Με τις φωνές, τις τιμωρίες, τις απειλές, τα νεύρα και τα παρόμοια διδάσκουμε αυτό που θέλουμε να αποφύγουμε: την επιθετική συμπεριφορά.
Η τιμωρία καταστέλλει την κακή συμπεριφορά, για λίγο όμως. Αν, λοιπόν, επιθυμείτε να μεγαλώσετε ένα χαρούμενο, υπεύθυνο, πετυχημένο παιδί, τότε θα πρέπει να αναθεωρήσετε.
Εννοείται ότι βάζουμε όρια και ότι δεν ανεχόμαστε την κακή συμπεριφορά. Το ζητούμενο είναι με ποιον τρόπο το πετυχαίνουμε:
1. Ελέγξτε τα συναισθήματά σας και τα ξεσπάσματά σας.
Είστε το μοντέλο θετικής συμπεριφοράς! Από το δικό σας παράδειγμα θα μάθει το παιδί σας πώς να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του. Αν έχετε θυμώσει, μη βάλετε τις φωνές και μην κάνετε κάτι που θα το μετανιώσετε όταν ξεθυμώσετε. Πάρτε μια βαθιά ανάσα. Νιώστε την αγάπη που έχετε για το παιδί σας. Συζητήστε, διορθώστε, καθοδηγήστε το παιδί, αλλά μην το εκδικηθείτε.
2. Αναγνωρίστε τα συναισθήματα του παιδιού.
Όταν το παιδί είναι στρεσαρισμένο, θυμωμένο ή αγχωμένο η φυσιολογία του εγκεφάλου είναι τέτοια, που δεν του επιτρέπει να καταλάβει. Αντί να αρχίσετε τα πολλά λόγια και εξηγήσεις προσφέρετε ένα “Time-In” (το αντίθετο του “Time-Out”) όπου στην ουσία παραμένετε μαζί με το παιδί και το αφήνετε να ξεσπάσει ελεγχόμενα, με την παρουσία σας. Στόχος είναι να προσφέρετε στο παιδί σας μια ‘αγκαλιά’, κυριολεκτικά και μεταφορικά, μέχρι να ηρεμήσει. Η συναισθηματική έκφραση σε ένα περιβάλλον αποδοχής και ασφάλειας βοηθά το παιδί να επεξεργαστεί αυτά τα συναισθήματα και να μάθει να ηρεμεί τον εαυτό του. Μέσα από την ασφάλεια και τη σιγουριά που θα προσφέρει η παρουσία σας την ώρα της ‘κρίσης’, θα μπορέσετε να συζητήσετε με το παιδί όταν ηρεμήσει. Και όταν ηρεμήσει θα νιώθει τόσο καλύτερα και τόσο πιο κοντά σε εσάς που θα είναι ανοιχτό να το καθοδηγήσετε στο σωστό και να του επισημάνετε το λάθος.
3. Να θυμάστε πάντα πώς μαθαίνουν τα παιδιά.
Τα παιδιά ‘χτίζουν’ τη γνώση σταδιακά, σαν να έχουν μια σκαλωσιά και προσθέτουν λίγο-λίγο. Ένα παράδειγμα είναι το πώς μαθαίνουν να διαβάζουν: οι γονείς διαβάζουν στο παιδί βιβλία, κάνουν την όλη εμπειρία διασκεδαστική, και στη συνέχεια το παιδί περιγράφει τι βλέπει στις εικόνες, λέει απέξω την ιστορία, αργότερα μαθαίνει τα γράμματα, σταδιακά συλλαβίζει, και τέλος μαθαίνει να διαβάζει αυτόνομα. Η επανάληψη και η ρουτίνα διαδικασιών βοηθά το παιδί να μάθει. Αντίστοιχα, το παιδί μαθαίνει να λέει ‘ευχαριστώ’ και ‘παρακαλώ’, να περιμένει τη σειρά του, να μοιράζεται, κλπ μέσα από τη δημιουργία ρουτίνας. Αν το παιδί σας δεν κάνει κάτι σωστά και του βάλετε τις φωνές δε θα λύσετε το πρόβλημα. Αν όμως δημιουργήσετε τη ‘σκαλωσιά’ και τη ρουτίνα που θα το βοηθήσει να μάθει τη διαδικασία, τότε θα μάθει να κάνει σωστά το ζητούμενο.
Διαβάστε την συνέχεια στην επόμενη σελίδα:
