Υπάρχει μια ομάδα γονιών κυρίως, οι οποίοι έχουν μπει στο mode υπερεντατικής γονεϊκότητας.
Στον δικό τους κόσμο όλα πρέπει αν γίνονται τέλεια, by the book. Και περιέργως, στα λόγια τουλάχιστον, τα κάνουν όλα τέλεια.
Μαγειρεύουν υπέροχα για τα παιδιά τους, μόνο υγιεινά φαγητά, είναι μικρές Χιονάτες που τα περιμένουν να έρθουν από το σχολείο, προλαβαίνουν και συνδυάζουν άψογα την δουλειά τους με το μεγάλωμα των παιδιών, τα απογεύματα έχουν κέφι και μπρίο να παίξουν μαζί τους, το βράδυ τους λένε γεμάτες ενθουσιασμό παραμύθια που μάλιστα επινοούν μόνες τους φροντίζοντας πάντα να έχουν στοιχεία ενσυναίσθησης μέσα, και όταν τα παιδιά τους βγαίνουν από τα ρούχα τους και τα κάνουν όλα μπάχαλο έχουν την ψυχραιμία ΠΑΝΤΑ να γονατίσουν να τα κοιτάξουν στα μάτια και να αναλύσουν όλο τους το συναίσθημα.
Μπράβο τους που το μπορούν.
Είμαστε κι εμείς που τα κάνουμε λίγο σκατά που και που.
Είμαστε κι εμείς που έχουμε βαρεθεί κάθε μέρα την παιδική χαρά και θα πούμε στον εαυτό μας “πωωω πάλι παιδική χαρά”, που έχουμε ξεπατωθεί να σκεφτόμαστε καθημερινά “τι καλό να φτιάξω σήμερα για το παιδί μου”, που δεν θα πούμε με τον ίδιο ενθουσιασμό ένα παραμύθι το βράδυ και που μπορεί να μην πούμε καν παραμύθι μια μέρα αλλά να αρκεστούμε σε μια αγκαλίτσα, που όταν το παιδί θα έχει νεύρα θα χάσουμε την υπομονή μας και δεν γονατίσουμε να το κοιτάξουμε στα μάτια αλλά θα κάνουμε κάτι που είναι “λάθος”, που θα παραπονεθούμε ότι είμαστε κουρασμένες, που θα εκφράσουμε ότι θα θέλαμε για δυο μέρες να φύγουμε, που χαιρόμαστε όταν τα παιδιά μας πάνε στο σχολείο ή στον παιδικό γιατί ηρεμούμε λίγο και άλλα πολλά.
Αυτές όλες τις ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΕΣ γι’ αυτούς σκέψεις αφενός δεν πρέπει να τις κάνουμε γιατί τότε “γιατί θέλαμε να γίνουμε μάνες;”
Δεν ξέραμε ότι το να είσαι μάνα απαιτεί θυσίες; Τόσο ανεύθυνες είμαστε;
Αν μάλιστα τολμήσουμε να εκφράσουμε δημόσια οποιοδήποτε αρνητικό ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ συναίσθημα σχετικά με το καθημερινό μας πρόγραμμα, στο facebook για παράδειγμα, θα έρθουν από κάτω να κάνουν comment “τότε τι την ήθελες την οικογένεια;”
Σε τέτοιου τύπου αδυσώπητες και χωρίς νόημα κριτικές, η αλήθεια είναι ότι δεν χωράει απάντηση και το μόνο που ίσως τους αξίζει είναι να τις αγνοήσεις. Έλα όμως που δεν μπορείς να το κάνεις μέσα σου και γίνεσαι έξαλλη. Και το χειρότερο είναι ότι φορτώνεις τον εαυτό σου με ενοχές για τα πάντα, καθώς η απαράδεκτη αυτή φράση κρύβει από πίσω της ένα βαρύ κατηγορητήριο το οποίο δεν συγκεκριμενοποιείται, σου αρκεί όμως για να συμπληρώσεις εσύ τα κενά, ανάλογα με το που έχεις τη μύγα.
Και αρχίζεις να σκέφτεσαι:
είμαι απρόσεκτη, ανεπαρκής, αδιάφορη, δεν μαγειρεύω καλά, δεν μαγειρεύω επαρκώς υγιεινά φαγητά, μια φορά είχα ξεχάσει να ελέγξω τα μαθηματικά και το παιδί πήγε αδιάβαστο στο σχολείο, δεν λέω ωραία παραμύθια, βαριέμαι φρικτά να τρέχω στις παιδικές χαρές, δεν του έκανα ωραίο πάρτυ, δεν είχα λεφτά για πάρτυ, μήπως φταίει ότι έκανα παιδί σε μεγάλη ηλικία και τελειωμό δεν έχει η λίστα με το αυτομαστίγωμα.
Κακώς το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας.
Υπάρχουν και μαμάδες που δεν διεκδικούν τα Michelin μητρότητας και αφού κάποιες πιστεύουν τόσο πολύ ότι τα αξίζουν, τους τα χαρίζουμε.
Όσο για την ερώτηση “γιατί έκανες παιδιά τότε;” την απάντηση μπορούμε μόνο εμείς να τη δώσουμε στον εαυτό μας. Το σίγουρο πάντως είναι ότι δεν κάναμε παιδιά για να κερδίσουμε βραβεία και μπράβο γονεϊκότητας, για να κοκορευτούμε για το πώς τα μεγαλώνουμε, για να τα συγκρίνουμε με τα παιδιά των άλλων, για να κάνουμε διαγωνισμό με τους άλλους γονείς και για να κατασπαράξουμε όσους κατά τη γνώμη μας “κάτι δεν κάνουν καλά”.
Κάναμε παιδιά με τις καλύτερες των προθέσεων και προσπαθούμε καθημερινά παλεύοντας και με τους προσωπικούς μας δαίμονες:
τα δικά μας παιδικά χρόνια, τη βαρεμάρα μας, την κούρασή μας, τις αμφιβολίες μας. Και ξέρουμε, ευτυχώς, ότι το θέμα δεν είναι μόνο να φορέσει το παιδί σου ατσαλάκωτο μπλουζάκι κάθε μέρα, αλλά να φύγει από το σπίτι γεμάτο φιλιά και χάδια.
Κι αυτό αν μη τι άλλο καμία μάνα δεν έχει κουραστεί ποτέ να το κάνει.
Διαβάστε επίσης:
5 πράγματα που κάνουν οι δεμένες οικογένειες
