Έχω υπάρξει κι εγώ ανεύθυνος γονιός.
Δεν έχω ντύσει το παιδί μου όσο σωστά θα έπρεπε στο κρύο, του έχω δώσει ετοιματζίδικο φαγητό, γιατί δεν πρόλαβα να μαγειρέψω, του έχω βάλει τις φωνές, του έχω πει χιλιάδες φορές “γιατί το λέω εγώ” αντί να καθίσω να το ακούσω και η λίστα δεν έχει τελειωμό.
Όλοι μας κάνουμε λάθη. Όλοι έχουμε νεύρα. Όλοι θα παραβούμε τους “κανόνες” και θα πατήσουμε τις υποσχέσεις που είχαμε δώσει στον εαυτό μας πριν γίνουμε γονείς για το τί σόι γονείς θα είμαστε.
Ωστόσο, υπάρχει μια κόκκινη γραμμή, σε μερικά πράγματα, που δεν πρέπει ν’αγνοούμε. Μερικά πράγματα δεν τα καθορίζει η “προσωπική άποψη“, αλλά η ασφάλεια της ζωής του παιδιού μας.
Για παράδειγμα, δεν τίθεται θέμα συζήτησης ή διαφωνιών πως, όταν δεις το παιδί σου να στέκεται στην άκρη ενός γκρεμού δεν θα πας να το μαζέψεις. Ή ότι δεν θα το βάλεις στη θάλασσα 2 ετών χωρίς μπρατσάκια.
Μ’αφορμή, λοιπόν, ένα δημοσίευμα που διάβασα εχθές, όπου κάποιοι γονείς την Κυριακή, άφησαν τα παιδιά τους να παίξουν και να κολυμπήσουν στις ακτές που είχαν μολυνθεί απ’την πετρελαιοκηλίδα, δεν ήξερα τι να σκεφτώ. Και δεν υπήρχε καμία δικαιολογία. Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως αυτοί οι γονείς είναι αποκομμένοι απ’την επικαιρότητα. Πως δεν άκουσαν τίποτα για όσα συνέβησαν, αγνόησαν τις κόκκινες κορδέλες που δεν επέτρεπαν το κολύμπι και τις προειδοποιητικές ταμπέλες.
Και έτσι κάπως ξεκινά η ανευθυνότητα. Όταν επιλέγεις να αγνοήσεις βασικούς κανόνες ρισκάροντας τη ζωή του παιδιού σου.
Ανεύθυνος γονιός είναι αυτός που βάζει το παιδί του στο αμάξι χωρίς ζώνη. Που το αφήνει να κρέμεται από το παράθυρο. Να κάθεται όρθιο στο κάθισμα. Που δεν ασφαλίζει τις πόρτες και που τρέχει σαν τρελός.
Ανεύθυνος γονιός είναι αυτός που καπνίζει στον ίδιο χώρο που βρίσκεται το παιδί του.
Που το υποχρεώνει να εισπνέει τον καπνό του, γνωρίζοντας ότι, εκείνη τη στιγμή, δηλητηριάζει τους μικρούς του πνεύμονες.
Ανεύθυνος γονιός είναι εκείνος που δεν εμβολιάζει το παιδί του. Που επιλέγει να κλείσει τ’αυτιά του στις φωνές τις επιστήμης. Που παίρνει στο λαιμό του, εκτός απ’το δικό του παιδί, που ενδέχεται στην καλύτερη περίπτωση να νοσήσει και τα παιδιά των άλλων.
Ανεύθυνος γονιός είναι αυτός που αφήνει πολύ μικρά παιδιά μόνα τους στο σπίτι για οποιονδήποτε λόγο.
Ανεύθυνος γονιός είναι αυτός που κλείνει με τ’αμάξι του τις ράμπες, ώστε να μην μπορούν να περάσουν άλλοι γονείς με καρότσια ή άτομα με ειδικές ανάγκες.
Ανεύθυνος γονιός είναι αυτός, που όταν το 3χρονο παιδί του λέει τη λέξη “μαλάκας”, γιατί κάπου την άκουσε, γελάει και το βάζει να την ξαναπεί για να γελάσουν κι οι υπόλοιποι.
Ανεύθυνος γονιός είναι αυτός που όταν το παιδί του χτυπάει ένα άλλο παιδί, γιατί, για παράδειγμα, του πήρε το παιχνίδι του, του λέει: “Μπράβο καλά του έκανες!”.
Ανεύθυνος γονιός είναι αυτός που μιλά στα παιδιά του για παλιοαδερφές και για παλιοξένους. Για αράπηδες και Πακιστανούς, διαιωνίζοντας τον διαχωρισμό των ανθρώπων σ’έναν κόσμο απ’τον οποίο εκείνος θ’απουσιάζει, αλλά θα ευθύνεται για την κατάντια του.
Διαβάζοντας τα παραπάνω, σίγουρα, σας έρχονται στο μυαλό ακόμα περισσότερα που έχετε βιώσει. Είναι σαφές ότι υπάρχουν άλλα τόσα.
Πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε ότι δεν έχουμε δικαίωμα να είμαστε ανεύθυνοι όταν έχουμε αποφασίσει να μεγαλώσουμε παιδιά. Είμαστε υπόλογοι για την υγεία τους, τη ζωή τους. Όχι μόνο απέναντι στο κράτος και στους νόμους, αλλά απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό. Και για μένα, εμείς θα έπρεπε να είμαστε οι πιο αυστηροί κριτές του εαυτού μας. Αλλά εκτός από την ζωή τους είμαστε υπόλογοι για το τι σόι ενήλικες θα είναι αύριο.
Αν δεν μεγαλώσουμε ανθρώπους που δεν ήρθαν εδώ μόνο για να φάνε να πιουν και να πιάσουν χώρο, αλλά να δώσουν μια σπρωξιά προς τα εμπρός στον κόσμο, πολύ απλά δεν είμαστε καλοί γονείς. Ή τουλάχιστον, δεν είμαστε τόσο καλοί όσο νομίζουμε.
Γράφει η Μαριέτα Ζάχου, αναγνώστρια του themamagers.gr
Διαβάστε επίσης:
Ανεύθυνος γονιός στο τιμόνι – αυτή η μάστιγα
