Η Ισαβέλλα πήγε για πρώτη φορά στον παιδικό σταθμό, η μαμά όμως ήταν εκείνη που πήρε τα πρώτα πολύτιμα μαθήματα.
1. Η πρώτη μέρα δεν έχει καμία σχέση με το πώς την φανταζόσουν.
Το ξυπνητήρι χτύπησε και η Δευτέρα ξεκίνησε, με όνειρα και προσδοκίες γεμάτη, μόνο και μόνο για να καταλήξει, δέκα λεπτά αργότερα, με στριγκλιές και χτυπήματα ποδιών στο πάτωμα γιατί το μαθητόπουλο δεν θέλει να πλύνει τα δόντια του/ θέλει να βάλει τις κάλτσες του μπαμπά/ θέλει να παίξει με το ρουζ της μαμάς/ θέλει να παίξει μπάλα/ θέλει να παίξει σαξόφωνο/ θέλει να φάει ανανά/ θέλει να πιει σουμάδα.
Και ξαφνικά κοιτάς το ρολόι και συνειδητοποιείς ότι η πρώτη σας μέρα όχι μόνο δεν μοιάζει καθόλου με διαφήμιση πορτοκαλάδας – όπου όλη η οικογένεια μαζεύεται ατσαλάκωτη στην κουζίνα και τρώει πλουσιοπάροχο πρωινό – αλλά ότι μισή ώρα τρέχεις πανικόβλητη και τελικά κινδυνεύετε να αργήσετε κι από πάνω. Έτσι θα είναι τα επόμενα 15 χρόνια;
2. Το πρωινό ντύσιμο μοιάζει με Κατάσταση Εκτάκτου Ανάγκης.
Έχεις δει τα ενημερωτικά φυλλάδια των αεροπλάνων που δείχνουν πως αν κάτι πάει πολύ στραβά πρέπει πρώτα να φροντίσεις τον εαυτό σου και μετά το παιδί; Έτσι κι εγώ λοιπόν έβαλα στα γρήγορα κολάν και πουκάμισο, έπιασα μια αλογοουρά (γιατί που χρόνος να χτενίζεσαι) και έπειτα ξεκίνησα να ντύνω την Ισαβέλλα.
Κι ενώ είμαι σίγουρη πως κι άλλες μανάδες, όπως και εγώ, είχαν διαλέξει προσεκτικά αποβραδίς το πιο cool σχολικό outfit για το παιδάκι τους, συναντηθήκαμε όλες στο προαύλιο λαχανιασμένες, χωρίς να έχουμε πιεί καφέ, και της μίας το παιδί φορούσε την πιτζάμα του, της άλλης το σορτσάκι παραλίας και το δικό μου φορούσε τελικά το αγαπημένο της t-shirt που το ψάρεψε από τα άπλυτα και είχε επάνω έναν λεκέ ΝΑ από φασολάκια. Τουλάχιστον δεν φόρεσε τελικά τα βατραχοπέδιλα – είναι κι αυτό μια μικρή νίκη.
3. Ο πληθυντικός της ταύτισης χτυπάει κόκκινο.
Ο ιός που προσβάλλει τις μανάδες «μιλάω σε Α’ πληθυντικό για να περιγράψω κάτι που έκανε το παιδί εντελώς μόνο του σε Γ’ ενικό» βρίσκεται σε έξαρση τον πρώτο καιρό στον παιδικό σταθμό. Γυρνάς το μεσημέρι, κάνεις αναμετάδοση της ημέρας στον σύζυγο και τα «φορέσαμε την τσάντα μας», «είπαμε καλημέρα στη δασκάλα», «παίξαμε με τα άλλα παιδάκια», «φάγαμε αυγό και τοστ» πάνε σύννεφο. Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο, σε version μάνας – παιδιού.
4.Συχνά οι μαμάδες είναι εκείνες που χρειάζονται προσαρμογή.
Τι μοντέλο του Βερολίνου και της Φρανκφούρτης μου λέτε; Εγώ ξέρω πως την τρίτη μέρα, που το παιδάκι μου μου κούνησε το χεράκι του χαρούμενο και μου είπε:
“Γεια θου, μαμά!», εγώ έμεινα κανά σαραντάλεπτο στον κήπο μετέωρη, χαμένη, να κοιτάζω προς την τάξη και να μην ξέρω πώς να διαχειριστώ αυτόν τον ξαφνικό αποχωρισμό.
5. Οι σχολικές τσάντες είναι σαν το πρόγραμμα του Nickelodeon.
Θυμάσαι εκείνες οι μανάδες στην παιδική χαρά που σου έλεγαν πως το παιδί τους δεν βλέπει ΠΟΤΕ τηλεόραση; Ε, σου έλεγαν ψέματα. Η μια τρίχρονη κουβαλάει στο σχολείο την Πέπα το Γουρουνάκι. Ο άλλος τα σκυλάκια του Paw Patrol. Το κοριτσάκι παραεκεί την Μικρή Γιατρό κι ο μικρούλης, που, μόλις, μπαίνει, φοράει και τα τέσσερα χελωνονιντζάκια. Η δική μας είναι καμουφλάζ! Κυριολεκτικά και μεταφορικά, αφού δεν φανερώνει τα γούστα μας σε κινούμενα σχέδια, αλλά πιστεύω πως αυτό συμβαίνει επειδή:
α) Η Ισαβέλλα ακόμη δεν έχει συνειδητοποιήσει πως μπορεί να διαλέξει μόνη της την τσάντα της και
β) Ο φούξια μονόκερως μίλησε με την πρώτη ματιά κατευθείαν στην λιλιπούτεια καρδιά της.
6. Το επάγγελμα της παιδαγωγού μπαίνει πολύ ψηλά στη λίστα με τα επαγγέλματα που δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω.
Τόσα παιδιά ταυτόχρονα; Να πρέπει να τα κρατήσω ασφαλή, να τα φροντίσω, να τα παρηγορήσω, να τα διασκεδάσω και να τα διαπαιδαγωγήσω την ίδια στιγμή; Πραγματικά οι δασκάλες του παιδικού σταθμού συναγωνίζονται τον Δαλάι Λάμα σε υπομονή. Ή αυτό ή μέσα στο μπουκαλάκι του νερού έχουν τσίπουρο.
7. Οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες.
Είχα υποσχεθεί πως δεν θα το κάνω, αλλά συμβαίνει χωρίς να το θέλω: όταν σε κάτι είναι καλύτερη από τα άλλα παιδιά φουσκώνω από υπερηφάνεια, όταν είναι λιγότερο καλή, προβληματίζομαι. Προς το παρόν, ευτυχώς, οι συγκρίσεις είναι επιπέδου «η Ισαβέλλα χάιδεψε την χελώνα πιο απαλά από τον Κωστάκη που την έκανε σείκερ, μπράβο Ισαβέλλα».
8. Το καλύτερο κομμάτι του να αφήνεις το παιδί σου στο σχολείο, είναι το να πηγαίνεις να το παίρνεις.
Σε λίγο καιρό που θα ξεκινήσω να δουλεύω δεν θα έχω αυτή την πολυτέλεια. Αλλά θα θυμάμαι για πάντα το πώς φωτιζόταν το προσωπάκι της μόλις με αντίκριζε στον κήπο και με πόσο ενθουσιασμό φώναζε «μαμά, ήρθεθ!»
9. Η τελευταία μέρα είναι ένας παράδεισος.
Κι ενώ την πρώτη μέρα τα νήπια ουρλιάζουν όσο περίπου πρέπει να ούρλιαζαν τα νήπια όταν τα έσφαζε ο Ηρώδης, την τελευταία μέρα δεν ακούγεται κιχ στον προαύλιο χώρο – όχι επειδή έσκασαν από το κλάμα, αλλά γιατί τώρα πια μπαίνουν ευτυχισμένα στην τάξη τους, κάνοντας ευτυχισμένες και τις μαμάδες.
10. Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω.
Πριν λίγο καιρό την κρατούσα μωράκι στα χέρια μου και τώρα με χαιρετάει και εξαφανίζεται μαζί με τη δασκάλα της. Η Ισαβέλλα μεγάλωσε, στ’ αλήθεια μεγάλωσε, να, κοίτα να δεις τώρα, πάει και σχολείο. Δεν είναι πως δεν χαίρομαι, δεν είναι πως δεν καμαρώνω. Αλλά να, καμιά φορά σκέφτομαι πως ήμασταν πριν, και θέλω να γυρίσω πίσω, ειδικά τώρα που ξέρω πως δεν μπορώ να το κάνω: να χαζέψουμε στο σπίτι, να καθίσουμε μαζί στον καναπέ, να βολτάρουμε άσκοπα στη γειτονιά. Και να τεμπελιάσουμε στο κρεβάτι, οι δυο μας, αγκαλιά, λίγο ακόμα.
