Ναι είμαστε κι εμείς. Και είμαστε πολλοί.
Που δεν μπορούμε να πάρουμε την απαραίτητη ανάσα από τα παιδιά. Να κάνουμε ένα διάλειμμα για κάτι που είναι τόσο αυτονόητο για άλλους. Να πάμε έναν περίπατο, ένα σινεμά, μια αμαξάδα οι δυο μας. Να δούμε τους φίλους μας, να πούμε μια κουβέντα χωρίς να μας διακόπτει κανείς.
Είμαστε κι εμείς που έτυχε να μην έχουμε παππούδες και γιαγιάδες, τους μεν λόγω απώλειας, τους δε λόγω υγείας και απόστασης παράλληλα. Η λύση της νταντάς είναι όνειρο θερινής νυκτός καθώς τα οικονομικά δεν το επιτρέπουν.
Έχουμε φτιάξει έτσι το πρόγραμμά μας, ώστε να δουλεύουμε ο ένας το πρωί, ο άλλος το απόγευμα, ώστε να υπάρχει πάντα κάποιος στο σπίτι το μεσημέρι. Προσπαθούμε να χωρέσουμε όλες τις δουλειές μας τις προσωπικές μέσα σε ένα πρωινό, κι αυτό με το ζόρι, κι έτσι δεν μένουμε ποτέ μόνοι μας οι δυο μας.
Διαβάζω τόσα υπέροχα άρθρα ψυχολογίας που γράφουν πως οι γονείς επιβάλλεται να πηγαίνουν διακοπές και μόνοι τους, να ξεφεύγουν ένα ΣΚ ή έστω να βγαίνουν μια φορά την εβδομάδα και λέω πόσο δίκιο έχουν, πόσο το χρειάζομαι εγώ και ο άνθρωπός μου αυτό το πράγμα. Και πόσο λάθος είναι να θεωρείσαι “κακός γονιός” όταν αποζητάς λίγο χρόνο για τον εαυτό σου.
Και τώρα που δεν τον έχω, που δεν τον έχουμε, πόσο τον εκτιμάμε.
“Κάνε υπομονή” λέω στον εαυτό μου, τα παιδιά θα μεγαλώσουν και τότε θα αναπολείς αυτό που έχεις τώρα. Ύστερα σκέφτομαι ότι σε 5-6 χρόνια θα έρχονται οι φίλοι τους εδώ θα πηγαίνουν κι εκείνα σε αυτούς για να μπορούμε κι εμείς να παίρνουμε ανάσα. Αλλά δεν είναι πολλά 8 χρόνια; Εμάς μας φαίνονται βουνό. Και που θα έχει καταλήξει αυτή η σχέση όταν δεν μπορούμε να τη θρέψουμε, μετά από 6 χρόνια;
Από την άλλη, νιώθω άσχημα που παραπονιέμαι. Ξέρω μητέρες που έχουν την επιλογή να αφήσουν τα παιδιά τους στους παππούδες για να βγουν και δεν το κάνουν. Θέλουν να ειναι διαρκώς με τα παιδιά τους. Τις ακούω και λέω “μήπως αγαπώ τα παιδιά μου λιγότερο;”. Όχι, τα αγαπάω τόσο πολύ. Όμως, αγαπάω και τον εαυτό μου. Και άλλωστε δεν χρειάζεται να μας το πουν οι ψυχολόγοι, όταν είμαστε καλά εμείς, είναι και τα παιδιά μας. Κι εμείς ύστερα από 2 χρόνια και 4 μήνες αποκλειστικά με παιδιά, δεν είμαστε καλά μέσα μας.
Συχνά έχουμε νεύρα, σιωπάμε για να μην τσακωθούμε, να μην τα ρίξει ο ένας στον άλλον, αλλά κυρίως να μην την πληρώσουν τα παιδιά.
Δεν περίμενα ποτέ ότι η καθημερινότητά μας θα ήταν μια βόλτα στη La la land, αλλά δεν ξέρω αυτή η ψυχολογική εξουθένωση αν μπορεί να μας κάνει καλούς γονείς καθώς η συζυγική ζωή έχει μπει στο pause μέχρι νεοτέρας.
Το τσιτάτο “δεν είσαι η πρώτη ούτε η τελευταία”, “δεν είσαι η μόνη” δεν μου δίνει κουράγιο. Δεν μπορώ να χαρώ όταν οι άλλοι περνούν τις ίδιες δυσκολίες με εμένα. Άλλωστε όταν νιώθεις σε αδιέξοδο δεν γίνεται να μπορείς να βοηθήσεις, δεν έχεις να δώσεις, έχεις αδειάσει.
Ιωάννα Δασκαλούδη, αναγνώστρια του themamagers
