Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους ορισμένοι ενήλικες τα πάνε καλύτερα με τα παιδιά τους από τους άλλους.
Μια αληθινή φιλία μεταξύ γονιού και παιδιού περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, τις αρετές:
Του σεβασμού, της ισότητας, της εμπιστοσύνης, της ειλικρίνειας, της ακρόασης και της ανοικτής επικοινωνίας. Αυτή, ωστόσο, είναι η θεωρία. Στην πράξη, οι τυπικές πειθαρχικές προσεγγίσεις που’χουν ακολουθήσει οι γονείς, ενδέχεται να’χουν εμποδίσει αυτά κι άλλα χαρακτηριστικά να ωριμάσουν στη σχέση.
Σε κάποιο σημείο, κατά την ανάπτυξη ενός παιδιού, ο γονέας πρέπει να δημιουργήσει ένα στοιχείο φιλίας. Όσο νωρίτερα τόσο το καλύτερο. Πολλοί γονείς πιστεύουν ότι αυτό δεν πρέπει να συμβεί με το παιδί τους μέχρι να είναι ενήλικες. Αλλά τότε, ίσως, είναι αργά. Με την έννοια ότι θα πρέπει ο γονιός να καλύψει πολύ μεγαλύτερο δρόμο, αν αποφασίσει να τον διαβεί μετά από πολλά χρόνια.
Φιλία μεταξύ γονιών και παιδιών δεν σημαίνει ότι αφήνεις το παιδί ν’αλωνίζει και να κάνει ό,τι θέλει. Μια φιλία μπορεί να συμβαδίζει με ένα είδος καθοδήγησης που έχει θετικά και εποικοδομητικά αποτελέσματα. Ακριβώς, επειδή, ένας γονέας θέλει να εμπνεύσει την ανάπτυξη του παιδιού του, αυτό δεν σημαίνει ότι οι κανόνες πρέπει να καταργηθούν προκειμένου να υπάρχει καλό κλίμα ανάμεσά τους.
Η πειθαρχία είναι προφανώς απαραίτητη στα πρώτα χρόνια του παιδιού, γιατί ο γονέας πρέπει να διασφαλίζει ότι το παιδί είναι ασφαλές, καθώς και να φροντίζει για την ευημερία του. Αλλά μόλις το παιδί μάθει τα βασικά στοιχεία της ασφάλειας – πρόσεχε όταν διασχίζεις το δρόμο μη σε χτυπήσει αυτοκίνητο και μην ακουμπάς το πιάτο που καίει γιατί θα πάθεις έγκαυμα– είναι σε θέση να διαχειριστεί αυτές τις πτυχές της ζωής του. Τότε είναι που μια πραγματική φιλία μπορεί να αρχίσει να αναπτύσσεται σωστά.
Ωστόσο, αν ένας γονέας χρησιμοποιεί αυταρχικές πειθαρχικές τακτικές καθ’όλη τη διάρκεια της ανατροφής του παιδιού, τότε απλά δημιουργεί μια ρομποτική αντίδραση και μια χωρίς συναισθήματα αφοσίωση.
Δεν υπάρχει χώρος για φιλία εδώ.
Μόλις το παιδί μεγαλώσει, αν αισθάνεται ότι δεν υπάρχει αρκετή εμπιστοσύνη στη σχέση με τους γονείς του, ώστε να είναι σε θέση να συζητήσουν τα πιο σημαντικά ζητήματα που προκύπτουν στη ζωή του, τότε δεν έχει διαμορφωθεί μια πραγματική φιλία.
Για παράδειγμα, όλοι γνωρίζουμε ότι κατά διάρκεια των εφηβικών χρόνων επέρχεται ένα είδος χωρισμού στις σχέσεις γονέων-παιδιού. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Υπάρχουν γονείς, και όχι λίγοι, που διατηρούν μια ισχυρή σχέση με το παιδί τους κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.
Αυτό συμβαίνει, γιατί, συνήθως η σχέση τους στηρίζεται στην επικοινωνία, την αποδοχή, τον σεβασμό και σε ρεαλιστικές προσδοκίες των γονιών απέναντι στα παιδιά τους.
Αν ένας γονέας φωνάζει και ουρλιάζει στο παιδί του για χρόνια – τότε το παιδί δεν θα έχει και πολύ καλή γνώμη για αυτόν ή τις απόψεις του. Ακόμη κι αν αυτό που λέει ο γονιός είναι σωστό και δίκαιο – εάν το εκφράζει με λάθος τρόπο, τότε δεν θα αναγνωριστεί και δεν θα επιτύχει τον επιδιωκόμενο στόχο.
Η αληθινή φιλία στηρίζεται στον σεβασμό και σε μια δίκαιη και ισορροπημένη επικοινωνία. Εάν ένα παιδί αισθάνεται ότι οι απόψεις του παραβλέπονται και τα συναισθήματά του δεν επικυρώνονται – ακόμα κι αν είναι λάθος ή παιδαριώδη – στη συνέχεια, αγνοεί κι αυτό με τη σειρά του τις απόψεις και τα συναισθήματα των γονέων του.
Είναι ξεκάθαρο πως ο ενήλικας είναι υπεύθυνος για την αρμονία αυτής της σχέσης, επειδή το παιδί είναι απλά παιδί. Είναι, λοιπόν, καθαρά, δική του ευθύνη να καλλιεργήσει μια αρμονική σχέση.
Η αποδοχή είναι επίσης αναπόσπαστο στοιχείο για τη δημιουργία μιας πραγματικής φιλίας.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο γονέας πρέπει να εγκρίνει τα πάντα. Ή να του αρέσουν τα πάντα από τον χαρακτήρα/συμπεριφορά του παιδιού του.
Αν το δεχτεί για αυτό που είναι εκείνη τη στιγμή και το αγκαλιάσει με τρόπο που δεν το απειλεί ή δεν το απομακρύνει, τότε ο δεσμός του με το παιδί ισχυροποιείται και πιθανότατα θα έχει πολύ καλή παραγωγική επιρροή στην ανάπτυξή του.
Τελικά, ο στόχος είναι να κάνει το παιδί να αισθάνεται σεβαστό. Ακόμα κι αν γνωρίζει ότι ο γονέας δεν συμφωνεί μαζί του. Επιπλέον, ένας γονέας δεν μπορεί να τρέφει την αυταπάτη ότι το παιδί του θα συμπεριφέρεται και θα ακολουθεί τους αυστηρούς κανόνες του. Αυτός είναι ένας μη ρεαλιστικός τρόπος λειτουργίας στη σχέση.
Διαβάστε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
