Μου συμβαίνει συχνά, στις παιδικές χαρές, τα πάρκα, τα προαύλια, τα πάρτι, αλλά και στο ίδιο μου το σπίτι. Οι γονείς μου, φίλες και γνωστές να κρίνουν με ανασηκωμένο φρύδι την αποτελεσματικότητά μου ως μητέρα. “Τί; Φοράει ακόμα πάνα; Τα παιδιά της Πηνελόπης την έβγαλαν ένα χρόνο τώρα, α, κάτι δεν κάνεις καλά”, λέει η μητέρα μου. “Δεν του αρέσουν τα λαχανικά; Α εμείς το έχουμε μάθει από μικρό και τα λατρεύει” θα πει μια άλλη μαμά σε ένα πάρτι. “Δεν μετράει ακόμα με τα δαχτυλάκια του; Εμείς μετράμε μέχρι το 10 και λέμε και το ρο”.
Κριτές παντού, όχι κακοπροαίρετοι, αλλά τη δουλειά τους την κάνουν. Σε κάνουν να νιώθεις λίγη επειδή το παιδί σου “άργησε” να κάνει κάτι που έκανε το δικό τους ή του γείτονα ή δεν έκανε “καλά” αυτό που το δικό τους ξέρει καλύτερα.
Αυτή η ιστορία ξεκινά από τα πρώτους μήνες που έρχεται το παιδί στον κόσμο και δεν τελειώνει πουθενά. Μετά οι “συγκρίσεις” αφορούν τη συμπεριφορά, τις επιδόσεις, την επιλογή των φίλων, τις ασθένειες. Και εσύ σαν γονιός πιάνεις τον εαυτό σου τελικά να πασχίζεις να ικανοποιήσεις τους άλλους. Το χειρότερο δε, είναι όταν μέσα στους άλλους συμπεριλαμβάνονται και οι γονείς σου.
Και φτάνεις στο σημείο να πιέζεις το παιδί σου για οτιδήποτε προκειμένου να γίνεις αποδεκτή στον κύκλο των μαμάδων που τα κατάφεραν καλύτερα ή στα μάτια της ίδια σου της μάνας που όταν ήσουν εσύ παιδί, τίποτα δεν είχε κάνει λάθος.
Αν είναι όμως να γινόμαστε αποδεκτοί υπό πόρους, θα διαπιστώσουμε με τον καιρό ότι επιλέγουμε παιδαγωγικές μεθόδους βασισμένοι στην ανάγκη μας να ικανοποιήσουμε τις προσδοκίες των γονιών μας ή κάποιων άλλων. Και σε αυτό τον τομέα η οικοδόμηση αυτοεκτίμησης θα μας βοηθήσει να ενδιαφερθούμε περισσότερο για το παιδί μας, παρά για την εικόνα μας ή για τους γονείς μας.
Η Naomi Aldot , στο βιβλίο-ευαγγέλιο όπως το αποκαλώ “Αναθρέφοντας τα παιδιά μας αναθρέφουμε τον εαυτό μας” λέει πως αγάπη προς το παιδί σημαίνει ότι δεν κάνουμε κάνεναν συμβιβασμό στις ανάγκες του, προς χάρη της εντύπωσης που θα προκαλέσουμε ως γονείς. Για να το καταλάβουμε καλύτερα παραθέτει ένα εξαιρετικό παράδειγμα, στο οποίο βλέπω τον εαυτό μου ως μητέρα και μια ανάλογη κατάσταση που δεν χειρίστηκα καθόλου σωστά για χάρη των άλλων.
Σε ηλικία τεσσάρων ετών, ο Νέιθαν φορούσε ακόμα πάνες. Οι γονείς του τού έδειχναν εμπιστοσύνη και δεν το έκαναν θέμα. Όταν ήρθε για επίσκεψη η θεία Λίλι, εξέφρασε την ανησυχία της κι άρχισε να λέει στον Νέιθαν να χρησιμοποιεί την τουαλέτα.
Ένα πρωί, λοιπόν, του είπε:
– «Αν πας στην τουαλέτα και μετά ντυθείς χωρίς πάνα, θα σε πάω βόλτα στο πάρκο». Ο Νέτθαν απομακρύνθηκε και αρνήθηκε να πάει με τη θεία του. «Έλα, μπορείς να τα καταφέρεις. Θα περάσουμε ωραία και Θα σου αγοράσω στον δρόμο ένα γλυκό», είπε η θεία Λίλυ πηγαίνοντας κοντά του.
Η Μάρθα, η μητέρα τον Νέιθαν, παρότι διαφωνούσε με τον χειρισμό της Λίλι, είπε: «Εντάξει, Νέτθαν. Μπορείς να δοκιμάσεις. Ίσως είναι καιρός να πας χωρίς πάνα και να το διασκεδάσεις».
Ο Νέιθαν κοκάλωσε. Χωρίς τη μαμά στο πλευρό του, ένιωθε μπερδεμένος και ανίσχυρος. «Λοιπόν;» είπε η θεία Λίλυ. Ο Νέιθαν κοίταξε πάλι τη μητέρα του, ελπίζοντας να του συμπαρασταθεί. Μετά, έτρεξε στο δωμάτιό του κλαίγοντας.
Εξαιτίας της ανασφάλειάς της, η Μάρθα πήγε κόντρα στην ανάγκη του παιδιού της. Ακόμα και οι πιο σίγουροι άνθρωποι πέφτουν στην παγίδα προκειμένου να ευχαριστήσουν τους συγγενείς, ή ακόμα και τους ξένους. Δεν χρειάζεται να νιώθετε τύψεις, αλλά σημειώστε το, έτσι ώστε να μπορέσετε να λιγοστέψετε τις φορές που θυσιάζετε τις προτεραιότητές σας. Η Μάρθα το κατάλαβε και άλλαξε στάση.
Ο Νέιθαν ήρθε τρέχοντας από το δωμάτιό του κι άρχισε να χτυπάει τη μητέρα του. «Α! Δεν κάνει να χτυπάμε!» είπε η θεία Λίλυ, αλλά η Μάρθα της έγνεψε να μη μιλάει και ρώτησε τον Νέτθαν:
– «Θύμωσες γιατί θέλεις να αποφασίζεις μόνος σου;»
– «Ναι, ναι!» είπε εκείνος. Σταμάτησε να την χτυπάει κι έπεσε στο πάτωμα.
– «Θα ήθελες να είχες αποφασίσει μόνος σου;» ρώτησε η Μάρθα και τον χάιδεψε απαλά.
Ο Νέιθαν σταμάτησε να χτυπιέται και είπε: «Ναι, δεν με αγαπάς. Σε μισώ, μαμά!» «Η θεία Λίλυ σού είπε ότι αν δεν φορούσες πάνα, θα πηγαίνατε βόλτα. Εσύ, όμως, ήθελες να της πω να μη σε πιέζει. Σωστά;» «Ναι. Είσαι ΔΙΚΗ μου μαμά, όχι δική της», είπε με λυγμούς ο Νέιθαν. «Έχεις δίκιο. Και μπορείς να φοράς πάνες όσο καιρό Θέλεις. Θα πω στη θεία ότι εσύ αποφασίζεις για το σώμα σου». Γύρισε προς τη Λίλυ: «Ο Νέιθαν πρέπει να αποφασίσει μόνος του». «Εντάξει», είπε η Λίλυ. «Πάντως, Θα πάμε βόλτα και θ’ αγοράσουμε γλυκό». «Δεν θέλω», δήλωσε ο Νέιθαν. Και τότε κανόνισαν οι τρεις τους κάτι άλλο για το απόγευμα.
Αγάπη προς το παιδί σημαίνει ότι είμαστε στο πλευρό του, ανεξάρτητα από την εντύπωση που θα κάνουμε στους άλλους. Ως γονείς πρέπει να στηρίζουμε την αξιοπρέπεια και την ευημερία του παιδιού μας. Σεβόμενοι το παιδί μας, θα δείξουμε στους όποιους άλλους μια καινούρια δυνατότητα που μπορεί να τους εμπνεύσει.
Διαβάστε επίσης:
5 πράγματα που έπρεπε να ξέρω για να είμαι καλύτερος γονέας
