Αγαπητέ μου πατέρα,
Είναι καιρός να σου γράψω.
Σου χρωστώ ένα τεράστιο ευχαριστώ για όλα όσα μπόρεσα να γίνω στη ζωή μου. Φέρνοντας πίσω στο μυαλό μου όλη τη ζωή που έχω ζήσει ως τώρα, νιώθω μια βαθιά αίσθηση θαυμασμού και εκτίμησης για όλα τα πράγματα που υπήρξες για μένα. Μόνο όταν απέκτησα δικά μου παιδιά, συνειδητοποίησα τι συγκλονιστικό πρόσωπο στάθηκες για μένα. Τώρα καταλαβαίνω πάσο τρομερή δουλειά είναι το γονικό έργο. Καθώς προσπαθώ να μεγαλώσω τα παιδιά μου και να τα βοηθήσω να πραγματώσουν το υπέροχο δυναμικό τους, νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη που είχα μπροστά στα μάτια μου το παράδειγμά σου. Σε ευχαριστώ που δεν μου έδωσες πάντα ό,τι ζητούσα. Τώρα καταλαβαίνω πόσο σημαντικό είναι να ανακαλύπτω τα πράγματα μόνος μου. Χωρίς να «περιμένω» να έρθουν μόνα τους ή όπως συνήθιζες να λες “απλώς να συμβούν”.
Πολλοί από τους φίλους και τους γνωστούς μου υποφέρουν από μιαν αρρώστια που ονομάζεται «περισσότερο». Δεν μπορούν να αντέξουν τα λίγα. Κυρίως, επειδή είχαν γονείς που τους έδιναν τα πάντα. Αντί να τους αφήνουν το περιθώριο να ανοίξουν τον δικό τους δρόμο στη ζωή. Και να ακούσουν, κάπου-κάπου, τη λέξη «όχι».
Θυμάμαι τη χρονιά που είπες σε όλους μας ξεκάθαρα:
– Φέτος κανείς σας δεν θα πάρει πολλά δώρα, γιατί δεν έχουμε λεφτά. Παρόλα αυτά, θα περάσουμε θαυμάσια Χριστούγεννα. Κι ίσως, την επόμενη χρονιά να έχουμε περισσότερα χρήματα, για να αγοράσουμε μερικά από τα πράγματα που θα θέλατε.
Κανείς μας δεν έβαλε τα κλάματα, κανείς δεν παραπονέθηκε. Σήμερα, ξέρω την αξία που έχει η λέξη «όχι», κι αναρωτιέμαι αν τα παιδιά μου την ακούνε αρκετά συχνά. Όσο κι αν τα αγαπάω, δυσκολεύομαι να τους αρνηθώ ορισμένα πράγματα και να τους αφήσω το περιθώριο να κατακτήσουν μόνα το δρόμο τους.
Σε ευχαριστώ που το έκανες αυτό για μένα.
Που με ενθάρρυνες να δουλέψω για αυτά που ήθελα να αποκτήσω στη ζωή. Που με δίδαξες να μην κοιτάζω με ζήλια το πορτοφόλι των άλλων, αλλά να γεμίζω το δικό μου με τα κέρδη της σκληρής μου δουλειάς. Είναι τόσα πολλά τα θετικά πράγματα που έκανες για μένα. Ποτέ δεν δέχθηκες δικαιολογίες για τα λάθη μου ή για την κακή συμπεριφορά μου. Φαινόσουν πάντοτε να ξέρεις τους λόγους που έκανα ορισμένα πράγματα, ακόμα κι όταν εγώ ο ίδιος δεν ήξερα.
Με δεχόσουν για αυτό που ήμουν και με βοηθούσες να διορθώσω τις ανεπάρκειές μου. Αντί να με παγιδεύεις μέσα στα λάθη μου και να “εκμεταλλεύεσαι” την ηλικία μου. Ποτέ δεν έκανες για λογαριασμό μου κάτι που μπορούσα να κάνω μόνος μου. Με ενθάρρυνες πάντα να δοκιμάζω καινούργια πράγματα, να προσπαθώ, και να μην ανησυχώ για την αποτυχία. Αλλά να συγκεντρώνω πάντα το ενδιαφέρον μου στην πράξη και να μην παραπονιέμαι ποτέ. Η ενθάρρυνση που μου’δινες ήταν ανεξάντλητη κι ως σήμερα διαπιστώνω ότι προσπαθώ κι εγώ να ενθαρρύνω τους ανθρώπους που γνωρίζω.
Διαβάστε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
