Γιε μου, πώς να μπορέσω να πω με λίγα λόγια αυτά που θέλω χωρίς να γίνω μελοδραματική ως γνήσια Ελληνίδα μάνα; Ξέρεις, από αυτές που όλες κατηγορούμε όταν πρόκειται για τις πεθερές και συμπάσχουμε όταν είμαστε μάνες;
Έχω έρθει να τακτοποιήσω το φοιτητικό σπίτι σου, το έχω λάμψει. Κρέμασα τα ρούχα σου κατά είδος. Γέμισα το ψυγείο σου. Σου έβαλα ίντερνετ. Γνώρισα τους γείτονες και τον νοικοκύρη με την παράκληση να σε προσέχουν στην αρχή που θα είσαι μόνος. Βεβαιώθηκα πως είσαι ασφαλής. Ψηλά παράθυρα, πόρτα καλή κ.λ.π. και τώρα με το κλειδί στο χέρι ρίχνω μια τελευταία ματιά πριν φύγω.
Φαινομενικά όλα εντάξει.
Λες κι η ουσία είναι στο ψυγείο ή στα χειμωνιάτικα στο πάνω συρτάρι. Όχι γιε μου, για τα μάτια τα κάνω αυτά. Προσπαθώ να βρω δικαιολογίες να σε ξεμοναχιάσω και να έχεις και τα κέφια σου να συζητήσεις.
Να προσέχεις θέλω.
Το συναίσθημα να προσέχεις, γιε μου, πάνω από όλα και τους τοξικούς ανθρώπους. Το υπερβολικό συναίσθημα, γιε μου, μεγεθύνει τα πράγματα σαν τις τεράστιες σκιές που κάνουν το ποντίκι ελέφαντα! Απέφυγε το. Να δέχεσαι τα πράγματα χωρίς δράματα, κυρίως εσωτερικά.
Να ξέρεις πως στην αρχή θα σου λείψουμε πολύ.
Εγώ φοιτήτρια άκουγα τη φωνή των δικών μου κι έκλαιγα. Έκλεινα το τηλέφωνο, ηρεμούσα και ξανάπαιρνα πως τάχα κόπηκε η γραμμή.
Θα μας αγαπήσεις πολύ τώρα που θα φύγεις. Ή μάλλον, θα καταλάβεις πόσο μας αγαπάς και θα ξεχάσεις με μιας τις αδυναμίες μας.
Φάση είναι και θα περάσει, αμέσως, μόλις σταθεροποιηθούν οι παρέες σου. Η μοναχικότητα να είναι σύμμαχός σου, γιε μου, γιατί μέσα από αυτή θα ωριμάσεις. Να την αξιοποιήσεις σαν μια καλή φίλη και να συμφιλιωθείς μαζί της. Έμενα μόνη ώρες και μέρες με τον εαυτό μου. Το είχα ανάγκη. Με μάθαινα. Διάβαζα, μαγείρευα, ζωγράφιζα, άκουγα μουσική… επέλεγα.
Να είσαι επιλεκτικός γιε μου.
Μακριά από τα άδεια βαρέλια. Κάνουν τόσο θόρυβο σαν τα κλαπατσίμπαλα στους μαχαλάδες, σε κουράζουν, σε ξοδεύουν.
Να προτιμάς ανθρώπους σαν κι εσένα και σχέσεις που σου ταιριάζουν.
Και βεβαίως, να κάνεις και λάθη.
Πρέπει να κάνεις λάθη. Επιβάλλεται!
Μόνο να μην τα μεγιστοποιείς μετά. Να μην τιμωρείς τον εαυτό σου κάνοντας κι άλλα. Να τα αναγνωρίζεις, να τα διορθώνεις αν δύνασαι και να προχωράς.
Να σε σέβεσαι!
Να εντοπίσεις τι σε ενοχλεί στους άλλους και στα πρώτα καμπανάκια να φεύγεις πριν δεθείς. Ίσως, έτσι πληγωθείς λιγότερο. Γιατί θα πληγωθείς. Φυσικά και θα πληγωθείς. Και θα απορρίψεις και θα απορριφθείς. Είναι αναγκαίες διαδρομές που θα σε οδηγήσουν στην ωρίμανση. Δεν είναι κακοί αυτοί που μας πληγώνουν, απλά δεν ταίριαξαν οι ώρες μας…
Αυτά για σήμερα…
Ελπίζω ο προηγούμενος ενοικιαστής να έχει παραδώσει όλα τα κλειδιά και να μην έχει αντικλείδι. Ε;
