Τα μικρά αγόρια είναι εξίσου γλυκά και ευαίσθητα με τα κορίτσια. Λένε μυστικά, κλαίνε το ίδιο εύκολα όπως όταν γελάνε και όπως όλοι μας δεν ζητούν τίποτα περισσότερο από το να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Τα στερεότυπα όμως υπάρχουν και δεν το κρύβω πως ως φεμινίστρια μαμά ενός 5χρονος αγοριού, φοβάμαι την ημέρα που το κομμάτι “άντρας” θα μπει στη ζωή του. Στους φεμινιστικούς μου εφιάλτες, τρομάζω στην ιδέα ότι μπορεί το ίδιο μου το βλαστάρι στο μέλλον να μειώσει κάποια γυναίκα, ακριβώς όπως έκαναν τα αγόρια σε εμένα και στα υπόλοιπα κορίτσια τότε που πήγαινα εγώ στο γυμνάσιο. Τρομάζω στην ιδέα ότι μπορεί να υποστηρίζει τα αρσενικά του προνόμια, ότι μπορεί να μιλάει για το τελευταίο γυναικουλίστικο remake στο twitter και κυρίως ότι ενδέχεται να υιοθετήσει στερεοτυπικά πρότυπα από άλλα παιδιά.
Γι’ αυτούς τους λόγους και για πολλούς ακόμα το να μεγαλώνεις έναν φεμινιστή γιο δεν είναι εύκολο.
Εδώ, το να είσαι φεμιίστρια, δεν είναι πάντα εύκολο αν σκεφτεί κανείς πως ακόμα κι εγώ δεν είμαι πάντα έτοιμη ν’αντιμετωπίζω τις επιθέσεις της κοινωνίας σχετικά με την αξία του φύλου μου. Πως μπορώ, λοιπόν, να περιμένω από το παιδί μου να κλείνει τ’ αυτιά του ειδικά κατά τη διάρκεια της ανάπτυξής του; Δεν ξέρω ακριβώς, ακόμα το ψάχνω, ωστόσο προσπαθώ κάνοντας 4 απλά πράγματα. Τα χαρακτηρίζω απλά γιατί μου βγαίνουν αυθόρμητα, εσείς πάλι, δοκιμάζοντάς τα θα κρίνετε αν όντως είναι.
1. Τον διδάσκω ότι το όχι σημαίνει όχι
Όταν ήμουν 14 ετών, δέχθηκα σεξουαλική επίθεση από μια ομάδα εφήβων αγοριών. Αν και μπορεί να’ναι πιο εύκολο να τους φανταστείτε ως τέρατα, τ’αγόρια που μου επιτέθηκαν ήταν απλώς συνηθισμένα αγόρια, όπως ο γιος μου. Αγόρια που, ίσως, δεν είχαν σκεφτεί καν ότι έκαναν κάτι τόσο λάθος εκείνη την ημέρα που άλλαξε την πορεία της υπόλοιπης ζωής μου. Δεν θα’ταν όλα διαφορετικά, αν όλα τα αγόρια διδάσκονταν, καθαρά και απλά, ξανά και ξανά, ότι “όχι” σημαίνει πάντα “όχι”;
Εάν θελω να έχω καταφέρει κάτι ως μητέρα, αυτό θα ήταν να έχω διδάξει το γιο μου να σέβεται την αυτοδιάθεση του σώματος των άλλων και το δοκιμάζω με απλούς τρόπους. Για παράδειγμα στον γιο μου αρέσει πολύ να τον γαργαλάω. Όμως τη στιγμή που θα πει στοπ, σταματάω, ακόμα κι αν εξακολουθεί να γελάει με ενθουσιασμό. Αν δεν θέλει να τον φιλήσω ή να τον πάρω αγκαλιά, δεν τον φιλάω, όσο κι αν θέλω να τον αρπάξω και να ζουλήξω το προσωπάκι του. Επειδή δεν ξεχνώ ποτέ εκείνο το “όχι” της παιδικής μου ηλικίας που παραβιάστηκε βίαια από εκείνα τα αγόρια, είναι σημαντικό για μένα να καταλάβει ο γιος μου ότι το “όχι” του, όπως και κάθε ανθρώπου, έχει βαρύτητα. Είναι σημαντικό επίσης να γνωρίζει πως όταν αγγίζουμε με οποιονδήποτε τρόπο κάποιο άτομο και πει “όχι”, σταματάμε αμέσως. Ό,τι και αν γίνει.
2. Του μαθαίνω να δέχεται το σώμα του όπως είναι
Θέλω ο γιος μου εκτός από το δικό του σώμα να σέβεται τα σώματα των γυναικών και να θέσει υπό αμφισβήτηση τα στερεοτυπικά πρότυπα ομορφιάς. Μια καλή αρχή είναι όταν του μιλάω για το πάχος. Του εξηγώ λοιπόν πως όλοι έχουν παχάκια στο σώμα τους και πως το λίπος δεν είναι απαραίτητα κακό, καθώς προστατεύει τους μυς μας και δίνει ενέργεια στο σώμα μας. Του λέω ότι μερικοί άνθρωποι έχουν περισσότερο ή λιγότερο λίπος στο σώμα τους, αλλά αυτό δεν τους καθιστά καλύτερους ή χειρότερους. Προσπαθώ, επίσης, να διαμορφώσω μια θετική στάση απέναντι στο ίδιο μου το σώμα, αποφεύγοντας την αρνητική αυτοκριτική μπροστά στο γιο μου καθώς έτσι αναιρώ τα λεγόμενά μου. Κι αυτό έχει κάνει καλό και σε μένα την ίδια που αρχίζω και βλέπω το σώμα μου με καλύτερο μάτι.
Διάβασε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
