“Ο θησαυρός όλου του κόσμου είναι το γέλιο της”
Η Κυριακή είναι συνταξιούχος ιδιωτική υπάλληλος. Παντρεμένη, μητέρα δύο παιδιών – ενός γιου, 39 ετών και μιας κόρης, 30 ετών. Εκείνη είναι γύρω στα 56. Ήταν σχεδόν 50 όταν πήρε κοντά της την μικρή Μ.Κ. «Πάντα είχα αδυναμία στα παιδιά. Από παλιά, σκεφτόμουν κι έλεγα στα παιδιά μου πως όταν θα σταματούσα να δουλεύω, θα αφοσιωνόμουν σ’ αυτά. Σ’ ένα βρεφοκομείο, σ΄ ένα ορφανοτροφείο, κάπου. Τη Μ. τη γνώρισα μέσω της ανιψιάς μου, η οποία είναι γιατρός κι έκανε την πρακτική της στο μέρος που γεννήθηκε η μικρή. Το παιδί θα έκανε κάποιες επεμβάσεις και χρειαζόταν συνοδούς για το νοσοκομείο. Ήταν μόλις τεσσεράμισι μηνών.
Προσφερθήκαμε εγώ, η ανιψιά μου κι η κόρη μου.
Μείναμε στο πλευρό της έναν, ενάμιση μήνα – ύστερα απ’ αυτό δεν γινόταν να την αποχωριστώ. Την αγάπησα πάρα, πάρα πολύ. Και τα παιδιά μου και ο άντρας μου το ίδιο. Αλλά δεν την πήρα αβασάνιστα την απόφαση. Το σκέφτηκα πολύ. Η μικρή είχε πολλαπλά προβλήματα υγείας και όλοι μου έλεγαν πως αυτό το παιδί δεν θα είναι ποτέ φυσιολογικό. Από την άλλη, έφερνα διαρκώς μπροστά μου, το μουτράκι της το κλαμένο. Κάθε φορά που έφευγα, το σαγονάκι της έτρεμε. Είπα πως «αν την αφήσω, θα με κυνηγάει παντού αυτή η εικόνα, δεν θα ξανακοιμηθώ ήσυχη ποτέ. Ας πέσουμε καλύτερα στα βαθιά και ο Θεός βοηθός».
Βοήθησε ο Θεός.
Όλα πήγαν καλά. Ύστερα από αλλεπάλληλα χειρουργεία, τα προβλήματα της Μ. αποκαταστάθηκαν. Τώρα είναι μια χαρά. Το μόνο που πιθανόν θα χρειαστεί είναι κάποιες μικρές πλαστικές επεμβάσεις. «Με τη φυσική της οικογένεια, έχουμε μικρή επαφή. Τα ξέρει όλα για την αναδοχή, της έχω μιλήσει. Φυσικά με την προσοχή που αρμόζει στην ηλικία της, με λέξεις που δεν θα πληγώσουν την ψυχούλα της. Η απάντησή της ήταν «εντάξει, δεν με ενδιαφέρει και πολύ. Εσύ είσαι τώρα η μαμά μου κι έχω και τον μπαμπά μου και τα αδέρφια μου».
Τώρα πια, οικογένειά της είμαστε εμείς.
Οικογένεια, άλλωστε, δεν είναι οι άνθρωποι που μεγαλώνουν ένα παιδί; Που το χαϊδεύουν, που το φροντίζουν, που το αγαπάνε; Η αγάπη κάνει την οικογένεια. Κι εγώ δεν νιώθω πως την αγαπώ λιγότερο από τα βιολογικά μου παιδιά. Περισσότερο την αγαπάω, γιατί περάσαμε πολλά μαζί. Ο θησαυρός όλου του κόσμου είναι το γέλιο, το χάδι, η αγκαλιά της, το «σ’αγαπώ μανούλα μου, σ’αγαπώ πολύ». Ευτυχώς, είναι ένα απόλυτα φυσιολογικό παιδί, ήρεμο και χαρούμενο. Θεωρώ τον εαυτό μου και την οικογένειά μου ευλογημένη που ο Θεός μας την έστειλε. Να το ξέρετε, είμαστε πολύ πιο τυχεροί εμείς από εκείνη…».
