1. Όταν λένε “είσαι η χειρότερη μαμά του κόσμου”
Όλες το έχουμε ακούσει γιατί βάλαμε τιμωρία, γιατί είπαμε “όχι”, γιατί χαλάσαμε χατήρια. Κάθε φορά που ένα παιδί ξεστομίζει αυτή τη λέξη, πληγωνόμαστε, κι ας ξέρουμε ότι δεν το εννοεί, κι ας ξέρουμε ότι πάνω στα νεύρα μας πολλά μπορεί να ειπωθούν, και από τις δυο πλευρές. Στην πραγματικότητα όμως ας θυμόμαστε πως τα “όχι” μας είναι η μεγαλύτερη ένδειξη αγάπης προς τα παιδιά μας και ας συνεχίσουμε να βάζουμε όρια.
Για να νιώσεις καλύτερα μπορείς να διαβάσεις αυτό
2. Όταν λένε “άει παράτα μας” και μας κλείνουν την πόρτα στα μούτρα
Εφηβεία, αυτή η “σκοτεινή” περίοδος που μοιάζει σαν αρρώστια. Εκεί που τα παιδιά μας μεταμορφώνονται σε αντιδραστικά στοιχεία που κλείνουν πόρτες, επιζητούν απομόνωση και που ό,τι και να τους πούμε δεν είναι καλό, ό,τι κι αν κάνουμε είναι λάθος και γενικά νιώθουμε σαν “παρείσακτοι” στο ίδιο μας το σπίτι. Ξέρουμε καλά ότι αυτό θα είναι προσωρινό, αλλά όσο και συνειδητοποιημένοι και να είμαστε “πονάει”. Με το να διεκδικούμε απεγνωσμένα την προσοχή τους τα κάνουμε χειρότερα. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να δεχτούμε την κατάσταση και να επιλέξουμε σε ποιες περιπτώσεις θα δίνουμε τις μάχες μας.
Για να νιώσεις καλύτερα μπορείς να διαβάσεις αυτό
3. Όταν δεν θέλουν να έρθουν μαζί μας
Η ανεξαρτοποίηση μόλις άρχισε. Αυτά που για τόσο χρόναι παλέψαμε, να σταθούν στα πόδια τους, να είναι ανεξάρτητα έγιναν πραγματικότητα. Αλλά αυτή η “ανεξαρτησία”, αυτή η αποκόλληση από εμάς δεν είναι και τόσο ευχάριστη όσο συνειδητοποιημένοι γονείς κι αν είμαστε. Είναι φανερό. Οι γονεικές συνεστιάσεις και υποχρεώσεις φαντάζουν βαρετές. Οι επισκέψεις και οι εκδρομές μαζί με τα παιδιά μας ολοένα και λιγοστεύουν. Τώρα έχουν τους φίλους τους, τα φλερτ τους, τις δικές τους ασχολίες. Το να έρθουν μαζί μας είναι γι’ αυτά χάσιμο χρόνου. Και είναι κατανοητό, και πρέπει σιγά σιγά να αρχίζουμε να συμφιλιωνόμαστε με την ιδέα γιατί αυτός είναι ο κύκλος της ζωής. Μήπως κι εμείς τα ίδια δεν κάναμε;
Για να νιώσεις καλύτερα μπορείς να διαβάσεις αυτό
4. Όταν δεν μας παίρνουν τηλέφωνο
Αυτό το περιβόητο τηλεφώνημα, είναι αδύνατον ένα παιδί να καταλάβει πόσο σημαντικό είναι για έναν γονιό. Τα παιδιά, μεγαλώνοντας, χάνονται μέσα στις υποχρεώσεις, στην καθημερινότητα, στις δουλειές τους και ξεχνούν να επικοινωνήσουν μαζί μας. Κι αυτό πονάει. Μας βυθίζει σε έναν κύκλο μαύρων σκέψεων. Πιστεύουμε ότι δεν μας σκέφτονται, ότι δεν μας νοιάζονται, ότι δεν μας αγαπούν πια. Και συχνά, παραπονιόμαστε ή κάνουμε σαν μικρά παιδιά για να τραβήξουμε τη προσοχή τους. Ναι, είναι δυσάρεστο όταν δεν επικοινωνούν μαζί μας, αλλά συμβαίνει. Και δεν σημαίνει αδιαφορία. Αν θέλουμε να επικοινωνήσουμε, ας πάρουμε εμείς μια στις τόσες. Δεν είναι κακό.
Για να νιώσεις καλύτερα μπορείς να διαβάσεις αυτό
5. Όταν μας παίρνουν τηλέφωνο μόνο όταν θέλουν να ζητήσουν κάτι
“Θα είμαι εδώ ό,τι χρειαστείς”. Γονεϊκή ατάκα που έχουμε πει χιλιάδες φορές. Και την έχουμε κάνε πράξη. Τι γίνεται όμως όταν το παιδί μας, ενήλικο, μεγάλο κι ανεξάρτητο πια, τηλεφωνεί μόνο για να σου ζητήσει “μια χάρη” που συνήθως ισοδυναμεί με αγγαρεία. Από το να ποτήσεις τα λουλούδια, όταν θα λείπει, να κρατήσεις τον σκύλο, τη γάτα, ή το μωρό, να πλύνεις δυο ρούχα γιατί δεν πρόλαβε, να πάρεις ένα τηλέφωνο στο γνωστό σου για να βοηθήσεις σε κάτι… να, να, να και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Η αλήθεια είναι πως κάθε φορά που τα παιδιά μας ζητούν τη βοήθειά μας, νιώθουμε καλά, νιώθουμε χρήσιμοι και όμορφα με τον εαυτό μας που μπορούμε να προσφέρουμε. Όταν όμως τα τηλεφωνήματα γίνονται 9 στις 10 φορές γι’ αυτό το λόγο, πληγωνόμαστε. “Δηλαδή εγώ υπάρχω μόνο για να δίνω” μονολογούμε. Ακόμα και τώρα, δεν είναι αργά να βάλουμε κι εμείς τα όριά μας. Γιατί αυτή τη σχέση του μόνο “δίνω” την έχουμε επιτρέψει εμείς. Ας πούμε κι εδώ ένα “όχι”. Αν μη τι άλλο η βοήθειά μας πλέον, θα πάψει να είναι αυτονόητη και γι’ αυτό θα εκτιμάται περισσότερο όταν και όποτε θα τη δίνουμε.
Γράφει η Λίνα Παπαδοπούλου
