Τα παιδιά που πραγματικά βαριούνται έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση. Τονίζω το “πραγματικά” γιατί φράσεις όπως το “βαριέμαι” συνήθως σημαίνουν: “Θέλω να κάνεις εσύ κάτι για μένα”. Όταν βλέπουμε να χρησιμοποιείται συχνά αυτό το τέχνασμα, σημαίνει ότι το παιδί έχει διδαχτεί ότι δεν έχει την απαιτούμενη δημιουργικότητα, για να βρει μόνο του πώς να χρησιμοποιήσει το χρόνο του με συναρπαστικό τρόπο, κι έτσι αναθέτει την ευθύνη στη μαμά και τον μπαμπά. Σε αυτές τις στιγμές μένει σε εσάς να αποφασίσετε αν θέλετε να αναλάβετε αυτόν τον ρόλο. Δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να κάνετε πράγματα μαζί με το παιδί σας, γεμίζοντας τη ζωή και των δυο σας με περισσότερα ενδιαφέροντα. Ωστόσο το πραγματικά βαριεστημένο παιδί δείχνει ένα είδος περιφρόνησης για τον εαυτό του και τον περίγυρό του.
Φροντίζετε να θυμίζετε στα παιδιά σας (και στον εαυτό σας) ότι η ανία είναι μια επιλογή. Υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που μπορεί να κάνει κανείς μια δεδομένη στιγμή: Να διαβάσει, να τρέξει, να εξερευνήσει, να σκεφτεί, να ψαρέψει, να κάνει ποδήλατο, να παίξει στην άμμο και ένα σωρό άλλα.
Κάθε φορά που τα παιδιά νιώθουν πλήξη και το χρησιμοποιούν αυτό σαν έναν τρόπο για να κάνουν τους άλλους να νιώσουν ενοχή, είναι ευκαιρία να τα διδάξετε. Εγώ έλεγα στην κόρη μου κάθε φορά που ερχόταν να μου πει ότι βαριόταν:
“Θα σου δώσω έναν κατάλογο είκοσι πραγμάτων που μπορείς να κάνεις αυτή τη στιγμή, αντί να διαλέξεις την πλήξη. Εγώ δεν ξέρω τι σημαίνει ανία. Έχω τόσα πολλά πράγματα να μάθω και να δω στη ζωή, που πραγματικά δεν ξέρω τι σημαίνει να βαριέσαι”.
Αυτού του είδους οι δηλώσεις όταν γίνονται με καλή διάθεση και χιούμορ, τονίζουν στο παιδί, ότι όσο κι αν είναι μικρό, πρέπει να πάρει ευθύνη για την επιλογή του πάνω στο αν θα βαρεθεί ή όχι. Το παιδί που μαθαίνει να κάνει χιλιάδες πράγματα οποιαδήποτε στιγμή – που μπορεί αν διαβάσει ένα βιβλίο, να βγει περίπατο, να καθίσει να σκεφτεί, να εφεύρει ένα νέο είδος παγωτού ή να πειραματιστεί με κάτι – μαθαίνει να ζει μόνο του.
Ένα διαρκώς βαριεστημένο παιδί, είναι ένα παιδί που δεν του αρέσει να είναι μόνο του. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν του αρέσει η παρέα του εαυτού του με τον οποίο έχει μείνει μόνο του.
Αυτή είναι μια κάπως σκληρή αλλά ακριβής περιγραφή του ατόμου με χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Όταν αγαπάει κανείς το εαυτό του, δεν φοβάται να μείνει μόνος μαζί του.
Είναι προτιμότερο να ενθαρρύνετε στα παιδιά σας τη δημιουργικότητα που προάγει η μοναξιά, αντί να τους τη στερείτε, προσπαθώντας να εφεύρετε εσείς διασκεδαστικά πράγματα να τ’απασχολήσετε ΟΛΗ ΤΗΝ ΩΡΑ.
Αντί ν’ανάβετε την τηλεόραση ή ν’αναλαμβάνετε ΔΙΑΡΚΩΣ να τα διασκεδάζετε είναι καλό να τους διδάξετε τη δημιουργικότητα της πλήξης. Τα παιδιά με υψηλή αυτοεκτίμηση μπορούν να κάνουν ένα σωρό πράγματα για να περάσουν καλά και μόνα τους. Δεν έχουν ανάγκη να στηρίζονται διαρκώς σε κάποιον άλλον για να περάσουν καλά.
Μέσα από αυτή τη διαδικασία, παράλληλα ενθαρρύνετε τα παιδιά σας να διαλέξουν την ανεξαρτησία κι όχι την εξάρτηση.
Γουαίην Ντύερ, ψυχολόγος – ψυχοθεραπευτής, Απόσπασμα από το βιβλίο “τι θέλετε αλήθεια για τα παιδιά σας;”
