Στη δίπλα ξαπλώστρα, εχθές μητέρα προσπαθούσε να βάλει αντηλιακό στο μικρό κορίτσι της. Το κορίτσι γκρινιάζει και αντιδρά. Μετά από πολύ σύντομη αλλά έντονη αντίδραση ο πατέρας αναφωνεί στη μάνα. “Άστο ρε παιδί μου αφού γκρινιάζει”. Η μητέρα προσπαθεί λίγο ακόμα αλλά εγκαταλείπει γρήγορα ηττημένη μιας και το κορίτσι ακούγοντας τον πατέρα, αντιδρά εντονότερα.
Η γνώμη μου χωρίς να είμαι ειδικός ψυχολόγος είναι αυτή.
Πολύ συχνά σε αυτήν την ηλικία τα παιδιά δοκιμάζουν τις αντοχές σας. Αντιδρούν για να δουν ως ποιο σημείο “τα παίρνει “. Αν νομίζετε πως κάνετε το σωστό τότε κακώς εγκαταλειπετε. Ο πατέρας έκανε ότι χειρότερο μπορούσε στην προκειμένη περίπτωση. Ακόμα και αν δικαιολογημένα διαφωνούσε δεν έπρεπε να το κάνει έτσι μπροστά στο παιδί. Έπρεπε να αφήσει τη μητέρα να ολοκληρώσει και να της εκφράσει τη διαφωνία του μετά κατ ιδίαν. Αυτόματα ακύρωσε τη μητέρα και έδωσε στο παιδί άλλοθι.
Το παιδί αντέδρασε γιατί έτσι κάνουν τα παιδιά και έτσι πρέπει να κάνουν. Αντιστέκονται στα κατεστημένα. Έτσι προχωρούμε μπροστά ως είδος τόσα χρόνια. Με δοκιμές. Αλλά και λάθη. Δεν είναι κακό λοιπόν να κάνουν λάθη. Είναι κακό όμως να τα επιδοτούμε.
Οι γονείς είναι υποχρεωμένοι να προσπαθούν για κοινή γραμμή και για συνέπεια. Αν δεν το κάνουν, αυτόματα δίνουν στο παιδί την ευκαιρία να επαναλάβει παρόμοια συμπεριφορά μόνο και μόνο για να δει τους γονείς του να διαφωνούν γι αυτό και να επιβεβαιώσει με πρωτόλειο αλήθεια τρόπο, την αγάπη τους.
Επίσης επιφορτίζουν το παιδί με πρόσθετο άγχος να εντοπίσει τα όρια που ποτέ δεν του έθεσαν.
Η συνέπεια, η κοινή στάση των γονιών και η ύπαρξη σαφών ορίων παράγει υπεύθυνους πολίτες του αύριο και όχι νέους που τρώνε από τα έτοιμα και τους χρωστάμε κι από πάνω. Δομήστε τα αυτά, όσο είναι νωρίς. Υπεύθυνη, κοινή και συνεπής δική σας στάση τώρα, θα αποζημιώσει όλους μας με υπεύθυνους και συνεπείς πολίτες στο μέλλον.
Αντώνιος Δαρζέντας, παιδίατρος
