1. Ας ενθαρρύνουμε τα παιδιά μας να δοκιμάζουν νέα φαγητά και προσπαθώντας να μαγειρεύουμε διαφορετικά πράγματα ακόμα κι αν δεν μας αρέσουν ιδιαίτερα.
Γιατί θα πρέπει τα παιδιά μας να μάθουν να αντιπαθούν το λάχανο, μόνο και μόνο γιατί δεν αρέσει σε εμάς; Είναι καλό να τα παίρνουμε μαζί μας σε εστιατιόρια που ειδικεύονται σε διάφορες εθνικές γεύσεις, όπως είναι τα ινδονησιακά, τα ινδικά, τα μεξικάνικα, τα ταϋλανδέζικα ή τα κινέζικα φαγητά. Ας τους δώσουμε από μικρά να δοκιμάσουν κάθε είδος τροφής, και μεγαλώνοντας θα έχουν πάρα πολλές επιλογές. Μερικοί άνθρωποι περιορίζονται σε πολύ λίγα και ειδικά φαγητά σε όλη τους τη ζωή, εξαιτίας των τροφικών προκαταλήψεων που απέκτησαν όταν ήταν πολύ μικροί. Όσο πιο πολλές γεύσεις εισάγουμε στην καθημερινότητα του παιδιού μας, και όσο λιγότερες φορές μας ακούνε να λέμε “Σιχαίνομαι τα καρότα”, “Τα ινδικά φαγητά έχουν πολλά μπαχαρικά” κ.λ.π τόσο περισσότερες ευκαιρίες θα έχουν να πλουτίσουν τον εαυτό τους προς την κατεύθυνση αυτή. Οι άνθρωποι που είναι ανοιχτοί στο καινούριο είναι αυτοί που έχουν τις περισσότερες επιλογές στη ζωή, και όχι αυτοί που περιορίζονται από ανόητες προκαταλήψεις, μεταβιβαζόμενες κληρονομικά από το ένα μέλος της οικογένειας στο άλλο. Η ζωή είναι πολύ πιο ευχάριστη για τον άνθρωπο που μπορεί να φάει σχεδόν τα πάντα και είναι πρόθυμος να δοκιμάσει κάτι που του ήταν εντελώς άγνωστο. Βλέπω πολλοί άνθρωποι που επισκέπτονται άλλες χώρες και καταφεύγουν στο πρώτο εστιατόριο που τους θυμίζει το φαγητό της χώρας τους ή της γειτονιάς τους. Έτσι, δεν μαθαίνουν ποτέ πώς ζουν οι άνθρωποι των άλλων πολιτισμών και περιορίζοντι σε ολόκληρη τη ζωή τους στις ίδιες προκαθορισμένες στάσεις.
2. Ας σφυριλατήσουμε το ενδιαφέρον του παιδιού μας για νέα ερωτήματα, νέες ιδέες, νέους χώρους εξερεύνησης και την αίσθηση ότι η ζωή είναι μαι περιπέτεια και όχι ένα μονοπάτι που οδηγεί στον κομφορμισμό.
Έτσι που είναι ο κόσμος σημέρα είναι απαραίτητο να προειδοποιούμε τα παιδιά μας για τους πραγματικούς κινδύνους που υπάρχουν. Υπάρχει όμως και ο κίνδυνος να γίνουμε υπερβολικά επιφυλακτικοί, σε σημείο που να βλέπουμε τον κόσμο σαν ένα μέρος επικίνδυο και ολέθριο, που δε κρύβει παρά μόνο κινδύνους. Σε όλες τις κοινωνίες υπάρχουν πολλοί κίνδυνοι και πολλά ατυχήματα. Όμως, το παιδί που φοβάται το άγνωστο δεν θα μπορέσει ποτέ να αναπτύξει ούτε τις σωστές αντιδράσεις, για να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο, ούτε την ικανότητα να διακρίνει μια επικίνδυνη κατάσταση από κάτι το νέο και το ενδιαφέρον. Δεν είναι όλοι οι άγνωστοι κακοί κι αν δεν μιλούσαμε ποτέ σε κανέναν άγνωστο, τότε δεν θα γνωρίζαμε κανένα νέο πρόσωπο στη ζωή μας. Τι θέλω να πω με αυτό; Αν διδάξουμε στα παιδιά μας να προφυλάσσονται και να εμπιστεύονται τα ένστικτά τους, κάθε φορά που υποψιάζονται κάποιο πρόβλημα, ενώ παράλληλα τα ενθαρρύνουμε να δοκιμάζουν νέα πράγματα, θα τα βοηθήσουμε να μεγαλώσουν χωρίς στεγανά.
3. Ας προσπαθούμε να επισκεφτούμε με τα παιδιά μας όσο το δυνατόν περισσότερες εκκλησίες διαφορετικών θρησκευμάτων.
Ας τα φέρουμε νωρίς σε επαφή με τις μεγάλες ιδέες των θρησκευτικών στοχαστών ολόκληρου του κόσμου και όλοκληρης της ανθρώπινης ιστορίας. Είναι καλό μεγαλώνοντας να κάνουν μόνα τους τις επιλογές τους και να μην μεγαλώνουν πιστεύοντας μόνο σε μια άποψη εξαιτίας ενός οικογενειακού προκαθορισμού. Θέλουμε τα παιδιά μας να μάθουν να σκέφτονται μόνα τους και να φέρονται απέναντι στους άλλους με βάση κάποιες ηθικές αξίες που πηγάζουν από μέσα τους. Αν περιορίσουμε τη θρησκευτική σκέψη των παιδιών μας και τα μεγαλώσουμε με την εντύπωση ότι “θα πάνε στον ουρανό” πιστεύοντας τη μία ή την άλλη θρησκεία, δεν θα αφήνουμε να καθορίσουν από μόνα τους τις ηθικές διδασκαλίες της σκέψης τους, αντίθετα τα κάνουμε ρομπότ, υποχρεώνοντάς τα να σκέφτονται όπως είχαμε μάθει να σκεφτόμαστε εμείς και η οικογένειά μας επί γενεές ολόκληρες.
Διάβασε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
