Η Ελιάνα Χρυσικοπούλου δεν λέει πάντα όλη την αλήθεια στις άλλες μαμάδες – και ιδιαίτερα σ’ εκείνες που είναι επικριτικές.
Αν είσαι τύπος που δεν αντέχεις να σου ασκούν κριτική, άκου τη συμβουλή μου: μην κάνεις παιδιά. Από τη στιγμή που θα φέρεις στον κόσμο το παιδί σου, είναι σαν να βάζεις αυτομάτως μια ταμπέλα «ανοίξαμε και σας περιμένουμε» σε οποιονδήποτε αρέσκεται να κρίνει τους άλλους/ να κριτικάρει τις επιλογές τους/ να λέει το μακρύ του και το κοντό του χωρίς κανείς να του έχει ζητήσει ούτε το ένα ούτε το άλλο κλπ. Και το τραγικότερο είναι πως την σκληρότερη κριτική για το πώς μεγαλώνεις το παιδί σου δεν θα την δεχθείς από αμέτοχους παρατηρητές, όπως άντρες ή γυναίκες χωρίς παιδιά, αλλά από άλλες μαμάδες – και άρα – θεωρητικά- ομοιοπαθούσες.
Οι μαμάδες έχουν (έχουμε;) έναν μοναδικό τρόπο να κρίνουμε εξ’ ιδίων και αφ’ υψηλού τις έτερες μάνες για τις επιλογές τους σε ζητήματα ανατροφής, λες και μας πέφτει λόγος ή λες και μεγαλώνουμε όλες μαζί τα παιδιά μας, σε κολεκτίβα. Κι ακόμα και αν δεν ανοίξουμε ποτέ το στόμα μας να εκφράσουμε την άποψή μας (που ποτέ δεν μας ζητήθηκε), πολλές φορές ακόμη και ένα επικριτικό, παγερό βλέμμα αρκεί για να στείλει την μαμά-στόχο στη Σιβηρία της μητρότητας, μόνη με τις ενοχές της (γιατί δεν έχουμε ούτως ή άλλως αρκετές ενοχές από μόνες μας, ας φορτωθούμε μερικές ακόμη).
Πρόταση/ ιδέα: τι θα λέγατε να σταματήσουμε να είμαστε έτσι; Στο μεταξύ, μέχρι να το συμφωνήσουμε, εγώ θα συνεχίσω να λέω μερικά μικρά, αθώα ψέματα, όπως τα παρακάτω.
1. «Καλά, δεν το πιστεύω, που λερώθηκες πάλι»;
Θα μου έδινα βραβείο υποκριτικής, αλλά το έχω ξεχάσει στο σπίτι – εκεί δηλαδή, που λερώθηκε εξαρχής το παιδάκι μου πριν πέντε-έξι ώρες. Εννοείται πως το είδα, εννοείται πως βαρέθηκα να της αλλάξω μπλούζα, εννοείται πως τώρα θα κάνω την ανήξερη, σαν να βλέπω πρώτη φορά στη ζωή μου το λεκέ.
2. «Κοίτα τη μωρέ, πως χαίρεται. Είναι το πρώτο της παγωτό για φέτος»
Άντε να είναι το δεύτερο. Ή το έκτο. Πες καλύτερα το ένατο για να είμαστε μέσα. Ένα πράγμα μόνο με προβληματίζει: για πόσα χρόνια θα μπορώ να λέω τέτοια ψέματα χωρίς να με διαψεύσει το ίδιο το παιδί, φωνάζοντας, ας πούμε «ΜΑΜΑ ΤΙ ΛΕΣ; ΕΧΩ ΦΑΕΙ ΕΙΚΟΣΙ!»
3. «Τρελαίνομαι να φτιάχνω πάζλ με την κόρη μου»
Απλά την τρίτη φορά που θα ολοκληρώσουμε το φοβερά δύσκολο παζλ των 12 κομματιών, ίσως – λέω ΙΣΩΣ – να ρίξω καμιά κλεφτή ματιά στο instagram.
4. «Πιπίλα; Μόνο σε ώρα ανάγκης»
Τεχνικά δεν έχω πει ψέματα, διότι όταν έχεις μικρά παιδιά κάθε ώρα είναι ώρα ανάγκης. Αλλά ναι, η Ισαβέλλα δεν έχει ακόμα κόψει την πιπίλα και όχι, δεν την φοράει μόνο στον ύπνο.
5. «Δεν παίρνω σχεδόν ποτέ το μωρό στο κρεβάτι μας»
Στην πραγματικότητα το παίρνω περίπου κάθε βράδυ, αλλά η λέξη κλειδί εδώ είναι το «σχεδόν». Αν απέναντι μου έχω μαμά – στρατηγό, έχω γλιτώσει το κήρυγμα «θα συνηθίσει και δεν πρέπει/θα τραβιέσαι να το ξεμάθεις/το ζευγάρι θέλει τον χώρο του» κλπ. Αν απέναντί μου έχω ομοιοπαθούσα, μετά από λίγη ώρα καταλήγουμε να συζητάμε για στάσεις που βολεύουν στον ξαπλωτό θηλασμό.
Διαβάστε τη συνέχεια στο missbloom.gr
