Ανήκω κι εγώ στη γενιά των Παραμυθομεγαλομένων. Των παιδιών που μεγάλωσαν με τις περιπέτειες του Παραμυθά. Αυτού του υπέροχου παππού – που καθόλου παππούς δεν ήταν τότε στην πραγματικότητα – που μας έδειχνε τον κόσμο πετώντας. Ο Νίκος Πιλάβιος, ήταν κάτι σαν τον δικό μας αγαπημένο σούπερμαν που έσκιζε τον ουρανό χωρίς μπέρτα και χωρίς να διαθέτει υπερφυσικές δυνάμεις. Πετούσε κουνώντας τα χέρια του δεξιά αριστερά, φορώντας τα ρούχα του και όχι καμία περίεργη στολή. Δεν υπήρχε εντυπωσιασμός. Το έκανε τόσο φυσικά, σαν να περπατάει.
Καθισμένη στην οθόνη μαγευόμουν από τις ιστορίες του και τον κόσμο στον οποίο με οδηγούσε με την ήρεμη φωνή του. Αναμφισβήτητα ήταν ο παππούς όλων των παιδιών εκείνη την εποχή και δεν είναι τυχαίο ότι θυμόμαστε τις εκπομπές του με τόση νοσταλγία.
Δεν μας είχε περάσει στιγμή από το μυαλό πως ο Παραμυθάς δεν πετάει στα αλήθεια και ότι αυτό το εφέ δεν ήταν παρά το πιο απλό πράγμα στον κόσμο. “Στα παλιά επεισόδια για να φαίνεται ότι πετάω, ξάπλωνα σε έναν μαύρο -και μετέπειτα μπλε- κύβο που εξαφανιζόταν με το chroma key” λέει σε συνέντευξή του. Αργότερα, όταν επέστρεψε στην ψηφιακή ΕΡΤ το 2011 πέταξε στα αλήθεια, χάρη στον γιο του που τον “κρέμασε” από μια αλυσίδα και το πέταγμα φαινόταν πιο ρεαλιστικό.
Όμως ποιος νοιαζόταν τότε γι’ αυτά. Ο Παραμυθάς πετούσε πάνω ανάμεσα στα σύννεφα, πάνω από σπιτάκια και δρόμους ζωγραφισμένα με μια παιδικότητα μοναδική και αυτή ή “λιτότητα” ήταν που άφηνε την φαντασία μας να καλπάσει ελεύθερα, χωρίς να δεσμεύεται ή να “καθοθηγείται” από περίτεχνα εφέ που στα δίνουν όλα έτοιμα στο πιάτο.
“Εκείνη την εποχή”, λέει ο ίδιος σε συνέντευξή του “δεν υπήρχε AGB ή κάτι αντίστοιχο να μετράει τις τηλεθεάσεις. Αλλά βλέπω ότι τώρα έρχονται μεγάλοι άνθρωποι και μου μιλούν συγκινημένοι. Βουρκώνουν τα μάτια τους. Μια φορά, σε μέρα που κυκλοφορούσαν τα μονά μπήκα με ζυγό αυτοκίνητο στην πλατεία Κολωνακίου και σφύριξε ο τροχονόμος να κάνω στην άκρη. Πράγματι σταμάτησα και μόλις με αναγνώρισε, αμέσως δηλαδή, μου είπε «Φύγετε, φύγετε». Τότε σκέφτηκα για πρώτη φορά ότι αυτοί που κάποτε ήταν το κοινό μου είναι πια «στα πράματα» και ότι τα χρόνια έχουν περάσει”.
Σήμερα μπορούμε να ακολουθήσουμε τις περιπέτειές του μέσα από τα βιβλία του από τις εκδόσεις ψυχογιός. Κι εκεί ο αγαπημένος μας “παππούς” συναντά δράκους, μάγισσες καβάλα στις σκούπες τους, χάνει το γιλέκο του, μιλάει με ζώα και φυτά, γίνεται μεγάλος σαν ελέφαντας και μικρός σαν καρφίτσα κι επιπλέον πετάει πάνω από θάλασσες και στεριές, χωριά και πόλεις, όπως τότε στην tv και στα ονειρά μας.
Γράφει η Ελίνα Παππά
